در آغاز قرن شانزدهم میلادی، تمدنهای بزرگ سرزمین سرخپوستان یکی پس از دیگری با روشهای گوناگون به تسخیر اشغالگران اروپایی در آمد که یکی از مهمترین و پیچیدهترین شگردهای آنها برای کشتار سرخپوستان، انتقال انواع بیماری به مستعمرهنشینان بود.
با آمدن اروپاییها به دنیای جدید، آبله، تیفوس، وبا و سرخک نیز به همراه آنها به دنیای جدید آمد. هنگامی که «کورتز» سردار خونآشام به مکزیک حمله کرد، ارتش کوچک اسپانیایی او حاوی بیماریهای عفونی بودند که آزتکها و دیگر بومیان در برابر این بیماریهای عفونی ایمنی نداشتند. زمانی که اسپانیاییها در سال ۱۵۲۰ میلادی وارد مکزیک کنونی شدند، نیمی از ساکنان به ویروس آلوده شدند و جان خود را از دست دادند و یازده سال بعد بیماری همهگیر دیگری از طریق کشتیهای اسپانیایی وارد مکزیک شد.
تا سال ۱۵۰۵، بیش از 18 میلیون سرخپوست بر اثر بیماریهای آبله، اریون، سرخک و سایر بیماریهای صادراتی اروپا جان خود را از دست دادند. تعدادی از این بیماریهای مهلک نیز از طریق حیوانات اروپاییها به قاره جدید انتقال یافت و سرخپوستها به محض تماس با این حیوانات به بیماریهای آنها مبتلا میشدند که در درجه اول بیشترین تلفات متعلق به آبله و پس از آن سرخک، آنفلوآنزا و طاعون بود. بیماریهایی که اروپاییها به این قاره منتقل کردند، شامل طاعون، آبله مرغان، طاعون، وبا، دیفتری، آنفلوآنزا، سرخک، مخملک، آبله، تیفوس، سل و سیاه سرفه بود. در کشور شیلی قومی به نام «مایوچه» زندگی میکردند که اسپانیاییها با آلوده کردن آب و دیگر مواد خوراکی و انتشار آبله و بیماریهای اسهالی موجب قتل عام و کشتار آنها شدند.
برای نمونه، «هنری دوبینز» انواع جنگهای میكروبی فراگیر ضد سرخپوستان آمریكا در چهار قرن گذشته را تحلیل و بررسی کرده است. او در پی این بررسیها، به این نتیجه رسید كه سفیدپوستان اروپایی برای نسلكشی سرخ پوستان، 97 نوع بیماری مرگبار به كار بردند كه عبارتند از: 41 نوع آبله، 4 نوع طاعون، 17 نوع سرخچه، 10 نوع آنفلوآنزا و 25 نوع سل و دیفتری و وبا. هر یک از بیماریهای یادشده، اثر ویرانگری بر سرخپوستان داشته است كه بخش وسیعی از سرزمینهای فلوریدا در جنوب شرقی تا اورگون در شمال غربی را در برگرفته است. نكته تكاندهنده دیگر این است كه برخی اقوام و خلقهای سرخپوست پیش از دیدن چهره سفیدپوستان بر اثر بیماریهای یاد شده از بین رفتند.