شیوه جنگیدن طالبان شبیه آموزش‏های نظامی آمریکایی است (بخش اول)

به گزارش خبرگزاری فارس، پایگاه اینترنتی "آنتی‏وار " در مقاله‏ای که به قلم "کان هالینان " (Conn Hallinan)، روزنامه‏نگار و تحلیلگر آمریکایی مسایل بین‏الملل منتشر کرد، با اشاره به پیروی دولت اوباما از طرح فاجعه‏بار "ژنرال استنلی مک‏کریستال " (Stanley McChristal)، فرمانده نیروهای آمریکایی در افغانستان تصریح کرد: پیش از پذیرش راهبرد این ژنرال آمریکایی، دولت اوباما باید قدری در نبرد "دنانه "- روستایی کوچک و صعب‏العبور در ورودی دره "نوزاد " در استان جنوبی هلمند- تامل می‏کرد.
به اعتقاد این نویسنده آمریکایی، نبرد دنانه یک نمونه کامل است که اثبات می‏کند، عملیات "ضدشورش " در سرزمین افغانستان از کارایی لازم برخوردار نیست. طبق اظهارات منابع آمریکایی، این نبرد در راستای تصرف این روستای سوق‏الجیشی، قطع مسیر تدارکاتی طالبان و امن کردن منطقه برای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری افغانستان ترتیب داده شده بود. به عبارت دیگر نبرد دنانه با هدف محاصره شورشیان طالبان و گیرانداختن ایشان در میان کوه‏ها و جنگل‏ها به راه افتاد.
نویسنده به 4 دلیل سناریوی نبرد دنانه را نادرست خوانده است؛ اولا، سوق‏الجیشی نامیدن روستای دنانه با 2000 نفر جمعیت، آن هم در کشوری همچون افغانستان که ده‏ها هزار روستا از این دست در آن واقع شده است، امری غریب به نظر می‏رسد، ثانیا، به نظر می‏رسد فرماندهان آمریکایی این نبرد را با نبرد "ورماخت " در جنگ جهانی دوم اشتباه گرفته بودند، چرا که طالبان یک گروه شورشی، سیال و غیرقانونی بوده و تحت محاصره درآوردن آن بی‏معنی است، ثالثا، مسیرهای تدارکاتی طالبان اتوبان نیستند که با حمله نظامی قطع و مسدود شوند بلکه طالبان برای تدارکات از بیراهه‏ها استفاده می‏کند، رابعا، گروه طالبان اصولا در میان کوه‏ها و جنگل‏ها استقرار یافته و معنی ندارد که نیروهای آمریکایی بخواهند آنها را در میان کوه‏ها و جنگل‏ها گیر بیاندازند.
هالینان ادامه داد: علاوه بر موارد فوق باید به این نکته نیز توجه داشت که نیروهای طالبان از سر رسیدن نیروهای آمریکایی که شبانه با بالگرد وارد منطقه شده بودند به هیچ وجه جا نخوردند بلکه با استفاده از راکت، خمپاره و سلاح‏های خودکار به استقبال نیروهای آمریکایی آمدند، تا آنجا که "کاپیتان زاخاری مارتین " (Zachary Martin) به "آسوشیتدپرس " گفت که تردید ندارد که طالبان از قبل منتظر این حمله بوده‏اند.
در نهایت، تفنگداران دریایی آمریکا با استفاده از نیروی هوایی و طی یک جنگ 4 روزه خانه به خانه موفق شدند این روستا را به تصرف خود درآورند. اما بعد متوجه شدند که در سومین شب نبرد نیروهای طالبان کلیه تجهیزات خود را از روستا خارج کرده‏اند، بدین ترتیب تنها یک روستای ویران و 12 جسد که به نظر می‏رسید از آن شورشیان باشد روی دست نیروهای آمریکایی باقی ماند.
کاپیتان مارتین در خصوص تصرف دنانه مدعی شده است که دنانه می‏تواند یک جای پای محکم برای نیروهای آمریکایی در منطقه و یک قرارگاه برای ایشان باشد. اما هالینان این اظهارات وی را توهم‏آلود دانسته است.
این روزنامه‏نگار مشهور آمریکایی با اشاره به اینکه نبرد دنانه را می‏توان نمونه‏ای از جنگ‏های نامنظم به‏شمار آورد افزود: در جریان این نبرد افراد محلی شورشیان طالبان را در جریان خطری که متوجه ایشان بود قرار داده و در نتیجه طالبان یک کمین بر سر راه نیروهای مهاجم قرار دادند و پس از مدتی نبرد هنگامی که آتش نیروهای آمریکایی به حدی رسیده که دیگر قابل تحمل نبوده است، طالبان از منطقه گریخته‏اند.
در این خصوص "نانسی یوسف " (Nancy Youssef) در روزنامه "مک‏کلاچی " نوشته است: "جنگجویان طالبان و فرماندهانشان در پی حمله گسترده انجام شده به استان هلمند، به مناطق غربی و شمالی گریخته‏اند. این اتفاق باعث بروز این نگرانی شده است که تهاجم آمریکا علیه طالبان فقط، مشکل موجود را به منطقه‏ای دیگر انتقال داده باشد. "
به نوشته هالینان، با خروج نیروهای طالبان به سمت شمال، ایشان دست به حمله به نیروهای آلمانی و ایتالیایی در این منطقه زده‏اند. در واقع شورشیان طالبان همواره در حال تطبیق خود با شرایط هستند.
"کارن دییانگ " (Karen DeYoung) در واشنگتن پست نوشت: "برای بسیاری از آمریکایی‏ها این توهم ایجاد شده است که شاید نیروهای طالبان در مراکز آموزش رنجرهای آمریکایی آموزش دیده‏اند، چرا که در این مراکز نحوه نبرد در گروه‏های کوچک در سرزمین‏های صعب‏العبور آموزش داده می‏شود. البته بدیهی است که نیروهای افغان با توجه به شرایط تاریخی و جغرافیایی مدت‏هاست که با اینگونه جنگیدن آشنا هستند. پیش از آمریکایی‏ها، مهاجمانی همچون یونانی‏ها، مغول‏ها، انگلیسی‏ها و روس‏ها نیز به این موضوع پی برده بودند.
این کارشناس مسایل بین‏الملل افزود: یک مقام پنتاگون خطاب به واشنگتن پست گفته است که نیروهای طالبان از "دره کورنگال " در منطقه مرزی افغانستان و پاکستان به عنوان محلی برای آموزش شورشیان بهره می‏جویند. وی اظهار داشته است که این محل به مثابه یک لابراتوار مجهز برای آموزش شورشیان و بررسی تاکتیک‏های نیروهای آمریکایی بوده و در این منطقه به شورشیان آموزش داده می‏شود که در برابر حملات توپخانه‏ای، حملات هوایی و حملات بالگردی چگونه واکنش نشان دهند. ایشان به خوبی می‏دانند که در زمان حملات چقدر فرصت داشته و ظرف چه زمانی باید عقب‏نشینی کنند. این همان کاری بود که در نبرد دنانه هم انجام دادند.