جمهوري «ناميبيا» کشوري است در جنوب غربي آفريقا که پايتخت آن «ويندهوک» است. زبان رسمي اين کشور انگليسي و واحد پول آن دلار نامیبیا است و ۱/۲ ميليون نفر جمعیت دارد. ۸۵ درصد مردم نامیبیا مسيحي هستند و ۱۵ درصد بقيه پيرو اديان بومي منطقه‌اند. این کشور ميان بيابان‌هاي ناميب و کالاهاري واقع شده و کم‌باران‌ترين کشور در آفريقاي سياه به‌شمار مي‌آيد. ناميبيا پس از مغولستان دومين کشور در جهان با کمترين تراکم جمعيتي است.
حدود ۲۰۰۰ سال پيش، ناميبياي فعلي زيستگاه قوم «سان» بود. پس از آن، قوم هِرِروکه به زبان بانتو تکلم مي‌کردند، در سال ۱۶۰۰ ميلادي به ناميبيا مهاجرت کردند. امروزه، بيشتر نژاد کشور ناميبيا را قوم اووامبو تشکيل مي‌دهد که در سال ۱۸۰۰ ميلادي به این کشور مهاجرت کردند.
شايد بسياري از ما نامي از نخستين نسل‌کشي قرن بيستم نشنيده باشيم و در کتاب‌های تاریخ هم به آن اشاره نشده است. قتل عام اقوامي بي‌گناه که در غبار فراموشي فرو رفت و نزديک به يک قرن حتي نامي از آن نه به ميان آمد و نه شنيده شد. اين فاجعه از مرگبارترين وقايع تاريخ استعماري آفريقا به شمار می‌آید. بين سال‌هاي ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۸ ميلادي حدود ۸۰ درصد از جمعيت قوم هررو و ۵۰ درصد از جمعيت قوم ناما که در مستعمره آفريقاي جنوب غربي آلمان(ناميبيا امروزي) زندگي مي‌کردند، به دست نيروهاي مسلح سازمان استعماري رايش دوم آلمان (۱۹۱۵ ـ ۱۸۸۴) قتل عام شدند.
در مجموع، ۷۵ هزار مرد، زن و کودک به شکلي وحشيانه جان‌شان را از دست دادند. شايد اين رقم در برابر تعداد قربانيان نسل‌کشي‌هاي بعدي قرن بيستم اندک به نظر برسد؛ اما نبايد فراموش کرد که در آن روزگار اين منطقه بسيار کم جمعيت بود و امروز نيز جمعيت ناميبيا به نسبت ديگر کشورهاي آفريقايي برخلاف وسعت خاکش اندک است.
در سال ۱۸۴۰ نخستين ميسيونرهاي آلمان وارد ناميبيای امروزي شدند و بسياري از ساکنان منطقه از جمله هِرِروها و ناماها براي دريافت وسايل و ابزار از آنها استقبال کردند. در ۷ اوت سال ۱۸۸۴ ميلادي تأسيس آفريقاي جنوب غربي آلمان اعلام شد و نخستين فرماندار آلماني در سال ۱۸۸۵ از سوي امپراتور وارد اين منطقه شد. با افزايش تعداد مهاجران سفيدپوست اقوام محلي تحت فشار قرار گرفته و زمين‌هاي‌شان را از دست دادند.
دولت آلمان متصرفات لودريتس را تحت‌الحمايه خود اعلام کرد و ناوگاني فرستاد که شهرهاي اصلي کرانه آفريقا را از مرزهاي آنگولا تا رودخانه اورنج گرفت. سپس آلماني‌ها به داخل منطقه پيش رفتند و سرزمين وسيعي را در آفريقاي جنوب غربي تا «بچوانالند» ضميمه مستعمرات خود کردند. آنها نظام استعماري بدون انعطافي به وجود آوردند و به زور بيشتر اراضي کشاورزان آفريقايي را غصب کردند.
نخستين نيروهاي نظامي آلمان در سال ۱۸۸۹ ميلادي به اين مستعمره اعزام شدند. سربازان آلماني بدون هيچ واهمه‌اي به زنان تجاوز کرده، اهالي را شکنجه کردند و به قتل رساندند. در نهايت، اقوام هِرِرو و ناما که همه چيز خود را از دست داده و افزون بر زورگويي آلمان‌ها دچار گرسنگي هم شده بودند، دست به شورش زدند.
در ژوئن سال ۱۹۰۴ یکی از ژنرال‌های بي‌رحم آلماني به نام «لوتار فون تروتا» به همراه هزاران سرباز وارد مستعمره شد. وی به مذاکره و دلجويي از اقوام محلي اعتقادي نداشت و کشتار را راه حل نهايي مي‌دانست. ژنرال فون تروتا در فرمان سرکوب مردم خطاب به نيروهايش نوشت: «سياست من در گذشته و امروز هم اعمال زور توأم با ايجاد وحشت مطلق و حتي بي‌رحمي است. من قبايل محلي را با ريختن آبشارهاي خون و صرف پول نابود خواهم کرد. تنها پس از چنين پاکسازي است که چيز جديدي ظهور کرده و دوام خواهد داشت.»
سرکوب اقوام محلي به دست آلمان‌ها بي‌رحمانه و خشونت‌بار بود. دستور اين بود که همه اعم از زن، مرد و کودک از بين بروند. کشتار اقوام هِرِرو و ناما کاملاً برنامه‌ريزي شده بود. بسياري از آنها به اردوگاه‌هاي محصور، از جمله ويندهوک، اسواکوپموند و شارک آيلند اعزام شدند. اين اردوگاه‌ها در واقع قتلگاه اين مردم بودند و همه آنها بر اثر بيماري، بدرفتاري و گرسنگي جان دادند. سرهاي بريده قربانيان نیز براي انجام پژوهش‌های نژادي به آلمان فرستاده شد. اين قتل عام که ۷۵ هزار نفر را قرباني کرد، سبب شد تا عملاً هيچ اثري از اقوام هِرِرو و ناما و فرهنگ آنها باقي نماند.
پس از پايان جنگ جهاني اول، اين مستعمره به تصرف بريتانيايي‌ها درآمد و آنها گزارشي را درباره فجايع استعمار آلمان تهيه کردند؛ اما اين گزارش بسیار زود به نام «اتحاد سفيدها» به بايگاني راکد سپرده شد. تا اینکه با اقدام بازماندگان غير مستقيم قربانيان، اين فاجعه در صحنه بين‌المللي مطرح شد.
به تازگی «نوربرت لامرت» رئيس پارلمان آلمان اذعان کرده است يک قرن پيش کشورش در منطقه ناميبيا مرتکب نسل‌کشي شده است. او به مناسبت صدمين سالگرد پايان استعمار آلمان بر ناميبيا تصريح کرد که بر اساس قوانين حقوق بين‌المللي، اقدام نیروهای امپراتوری آلمان در سرکوب قيام اقوام «هررو» و «ناما» در صد سال پيش نسل‌کشي بوده است.
