حسین عبداللهی‌فر/ مراسم تنفیذ و تحلیف ریاست‌جمهوری دور دوازدهم برگزار شد و مفهوم آن، این است که دکتر روحانی به طور شرعی و قانونی رئیس‌جمهور کشور است. طبق قانون، یکی از اختیارات بدیهی ایشان انتخاب اعضای کابینه است و طبیعی است که هیچ جریان و گروهی نباید رئیس دولت را برای گزینش همکاران خود تحت فشار قرار دهد.
با این وجود اصلاح‌طلبان که روحانی را وامدار و مدیون خویش می‌دانند، از مدت‌ها پیش وی را تحت تأثیر قرار داده و حتی پیش از اعلام رسمی ترکیب کابینه اعتراضات خود را تا سر حد قهر با وی، رسانه‌ای و علنی ساختند؛ البته اصلاح‌طلبان موضوع سهم‌خواهی را کاملاً تکذیب کرده و می‌گویند خواسته آنها تأمین مطالبات مردم است. ادعایی که چندان هم بی‌اساس نیست چرا که از نظر آنها ترکیب پیشنهادی، حداقل سه اشکال عمده دارد. اول؛ حضور نیروهای وابسته به جریان اصولگرا در پست‌های کلیدی مانند وزارت کشور است. جایی که هر چند در اختیار اصولگرایان نزدیک به دولت است و این طیف هیچ نقشی در رقابت با روحانی ایفا نکرده‌اند؛ اما مکانی حساس برای تحقق برنامه‌های اصلاحات را اشغال کرده است.
دوم؛ پررنگ نبودن حضور زنان در کابینه است، وعده‌ای که اصلاح‌طلبان آن را دامن زده و تحقق نشدن آن را موجب ریزش پایگاه رأی خود می‌دانند.
سومین اشکال هم به تحقق نشدن وعده‌های انتخاباتی به قومیت‌ها و مذاهب مختلف است و اگر این وعده این‌بار هم محقق نشود، ممکن است در آینده قادر به جذب آرای آنها نباشند.
هر سه ایراد اصلاح‌طلبان، نشان‌دهنده دغدغه آنها نسبت به انتخابات آینده است و خواسته آنها در یک کلام از روحانی این است که در 1400 قدرت را به این جریان واگذار کرده و کاری نکند که رقبای آنها به قدرت برسند.
این نگرانی را در حال حاضر می‌توان از اظهارنظر بسیاری از چهرههای تأثیرگذار و مندرجات رسانه‌های وابسته به این جریان درک کرد. شاید صریح‌ترین مصداق این دغدغه توأم با عصبانیت را بتوان در واکنش اصلاح‌طلبان به طرح کاندیداتوری علی لاریجانی از سوی وزیر کشور یافت که زیر تیترهای درشت «نان و نمک لاریجانی و رحمانی فضلی» انعکاس یافت.
همین دست اخبار بود که سبب طرح ایده قهر با روحانی از سوی برخی اصلاح‌طلبان شد. موضوعی که زیباکلام علنی کرد و البته مورد انتقاد قرار گرفت. وی با نهی اصلاح‌طلبان از این رویه گفت: «اين‌طور كه از تركيب كابينه دوازدهم شنيده مي‌شود، به نظر مي‌رسد كه كابينه با آن انتظارات، توقعات و اميدهاي‌مان فاصله دارد. اميدهايي كه درباره آوردن چهره‌هاي جديد، زنان، اهل سنت و كردها به كابينه بود، ظاهراً همه آنها به دلايل مختلف عملياتي نشده است. جسته و گريخته نيز مي‌شنويم كه هيچ‌يك از اين موارد در كابينه دوازدهم لحاظ نمي‌شود. بنابراين بيراه نيست اگر بگوييم كف انتظارات و مطالبات ما در مقام حاميان روحاني هنوز برآورده نشده است. بنابراين سؤالی كه پيش پاي ما قرار گرفته و سؤال سختي است، اين است كه بايد به ٢٤ ميليوني كه پاي صندوق رأی رفتند و به آقاي روحاني رأی دادند، از فرداي روز معرفي كابينه
چه بگوييم؟»
پیش از این نیز محمدرضا تاجیک گفته بود: «اصلاح‌طلبان با توجه به حضور در دولت، شوراهای شهر و روستا و فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی باید بتوانند چنان عمل کنند که فرصت چهار ساله خود را به پیروزی ۱۲ ساله تبدیل کنند. در غیر این صورت مردم در نبود فعالیت‌های موثر اصلاح‌طلبان در جامعه مجدداً به تغییر دولت و جریان سیاسی حاکم تمایل پیدا کنند و این امر ممکن است در یک روند تاریخی باعث شود قدرت همانند سال 1384 در 1400 به رقیب جریان اصلاح‌طلب واگذار شود.»
همین نگرانی‌ها سبب شد تا رسانه‌های وابسته به اصلاحات از هم اکنون «راهبردهای انتخاباتی اصلاح‌طلبان برای 1400» را تیتر کرده و راه آن را انتخابات 98 مجلس عنوان کردند.
