عباس نصراللهی / از یک چادر خاکی سر کوچه مسجد شروع شد، همه بچه‌های پایگاه، بسیج شدند برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای مردم زلزله‌زده کرمانشاه. روز اول، صبح زود جمع شدیم تو اتاق بسیج...، قرار شد من برم بنر سفارش بدم؛ وقتی گفتم بنر می‌خوام برای جمع‌آوری کمک نگام کرد، گفت مجوز دارید؟ گفتم ما وسیله‌هارو تحویل سپاه می‌دیم، اونها قراره ببرن... چاپ کرد، آخرش ازم پول نگرفت و یه کیسه خواب که گرفته بود باخودش ببره کربلا داد بهم گفت: اینو برسونید دست مردم کرمانشاه.

برگشتم دیدم بچه‌ها چادر رو علم کردن و یه صوت ملایم هم گذاشتن، همون ساعات اولیه همه می‌پرسیدن تا کی هستید ما وسیله بیاریم. چیا بیشتر نیازه، موقع نماز ظهر و مغرب هم از بلندگوهای مسجد اعلام کردند: «اهالی محترم برای کمک به زلزله‌زدگان کرمانشاه بشتابید» این جملات منو یاد خاطرات زمان جنگ انداخت که می‌خوندم‌ و دیدم که مردم از هر طرف هجوم آورده‌اند برای دادن کمک‌هاشون همه مردم یک‌صدا بودند و یک‌دل؛‌ تا حدی که تا غروب آفتاب چهار تا کامیون و دو تا نیسان وسیله و پنج میلیون تومان پول جمع شد، وسیله‌هارو دادیم سپاه تهران برا انتقال و پولارو نگه داشتیم چون غروب همون روز خبردار شدیم ما هم قراره فردا بریم کرمانشاه. یکی از بچه‌ها شنیده بود که به چند تا روستا کمک نرسیده، با ناراحتی و افسوس گفت که باید خودمون بریم، ما هم پولو نگه داشتیم تا خودمون خرج اون روستاها کنیم؛ شب پایگاه خوابیدیم و صبح  زود سوار ماشین شدیم؛ راننده که یکی از همکارای دوستام بود پدرش مسئول شرکت نفت استان کرمانشاه بود، خیلی دلشوره داشت، انگار خانواده‌اش زیر آوار مونده بودند؛ از آن طرف هم پدرش گفته بود دولت اجازه نمی‌ده رایگان نفت توزیع کنیم، راه افتادیم، تو راه از نحوه مدیریت و نیاز مردم اونجا حرف زدیم... بازم تو حرفا می‌گفتیم باید برسیم اونجا و با چشمامون ببینیم، تو همدان چادر خریدیم، رسیدیم کرمانشاه، فرمانده سپاه شهر ثلاث، شهری که جزو شهرهای آسیب‌دیده از زلزله‌‌ بود، آشنای ما بود، مارو دعوت کرد به ثلاث، ماهم با وسیله‌ها سمت ثلاث راه افتادیم در ورودی شهرها، همه مردم غیور کُرد ایستاده بودند و از ما استقبال می‌کردند، چای و شیرینی پخش می‌کردند و سپاس هموطن می‌گفتند.

 اول شهر ثلاث غوغا بود ماشینارو با وسیله‌هاش می‌خواستن ببرن، الحمدلله کسی سمت کامیون ما نیومد، چون خودمون ماشین‌رو از تهران تأمین کردیم و درش رو پلمپ کرده بودیم، سالم جنس‌ها رو رسوندیم محوطه سپاه.

تعداد کمی خانواده وسیله نداشتند، ولی خیلیا خیلی وسیله داشتند، بعضی‌ها خانه سالمی هم داشتند. همان شب اول یک تیم رفت تو شهر و روستاها اطلاعات جمع کنه، یه تیم هم مأمور شد تو سپاه ثلاث بمونه تا ببینه مدیریت به چه نحویه. اون تیم جمع‌آوری اطلاعات خودشون هم وسیله و اقلام داشتند تا وقتی ببینن کسی چادر یا پتو نداره بهش بدن. خلاصه اینکه تا فردا ظهر به تمام شهر ثلاث و روستاها کمک‌رسانی شد.

اما نحوه مدیریت فرمانده سپاه ثلاث انقلابی و جهادی بود. فرمانده سپاه می‌گفت تا حالا مدیریت بحران تشکیل نشده، خودش داشت یه تنه هم چیو جمع می‌کرد؛ نه هلال‌احمر بود، نه دولت، فقط یه فرمانده سپاه بود و یه شهر با کلی آدم که خودشون می‌خواستن سرخود کمک کنن، ما همون شب اول بهش گفتیم ما سرباز تیم هستیم، کار بگو... گفت: باید هر چی وسیله میاد تجمیع کنیم، قاطی کردم، حتی سرش داد زدم، گفتم مردم دارن تو سرما می‌میرن، بعد ما پتو و چادر دِپو کنیم؟! بچگی کردم... جوابمو داد و گفت: همه‌تون چهار روز دیگه می‌رید، من می‌مونم و یه شهر. چهار روز دیگه بارون میاد و پتو و چادرشون خیس می‌شه، بازم اینا از من پتو می‌خوان، الان به جای چهار تا پتو دو تا پتو بهشون می‌دم که فردا بارون اومد بازم پتو داشته باشم، خیلی مدیریتش خوب بود، خود فرمانده سپاه خانواده‌اش چادر نداشتن که توش بخوابن، تو محوطه‌های سپاه هم نمی‌گذاشت نیروهاش چادر بزنن، خیلی با اخلاص و با تقوا بود. بین فرماندار شهر ثلاث و دو سه تا تیم اختلاف بود، قرار شد دو تا از بچه‌های ما این سه چهار تا تیم رو با هم هماهنگ کنه و برگرده تهران که خداروشکر تونست و اینا رو نشوند سر یه میز تا با هم برای شهرشون کار کنن.

ما هم قرار شد روستا به روستا راه بیفتیم تا سرپل‌ذهاب تا ببینیم کجا نیازه تا وسیله‌ها و اقلام رو هدایت کنیم به اون سمت، این کار خیلی سخت بود چون کسی رو می‌خواست که منطقه رو مثل کف دستش بشناسه، اما ما بلد نبودیم، ولی برای ادای تکلیف راه افتادیم، تا خود سرپل‌ذهاب رفتیم، جالب بود مردم روستایی که ۸۰ درصد آن تخریب شده بود کنار اتوبان سپاس می‌گفتند و چای می‌دادن...

به یک نوجوان ده ساله بیسکویت تعارف کردم، گفت ما نمی‌خوایم، اسرافه ببرید واسه روستای کناری، اونا بیشتر نیاز دارن، با تمام سختی‌ها معرفت داشتند و مرام. شهر سرپل‌ذهاب هم برعکس ثلاث آروم بود و مغازه‌هاش باز بودند.

حرف آخرم؛ ماموستای کُرد کرمانشاه اونجا به ما گفت: غیرت ملی ما این اجازه رو به ما نمی‌ده که از همسایه (کردستان عراق) کمک دریافت کنیم، هموطنان من به قول رهبری مردم کرمانشاه تو سختی زندگی کردن و این زلزله هم وارد این زندگی سخت‌شون شده، اما قراره این زلزله باعث رحمت بشه... خدا هوای اونارو داره و دوباره زندگی‌شون مثل اول می‌شه؛ اما این حرف آقا تلنگر به منو شماست که وقتی یه کُرد با غیرت به خاطر کشورش از همسایه کمک نمی‌گیره، ما هم غیرت داشته باشیم و به خاطر امنیت‌مون که بخش عظیمی از اون رو مدیون کرمانشاه هستیم، با کمک‌مون و نگاه‌مون به کرمانشاه جبران کنیم، شعار ما اینه تا بازسازی آخرین خانه در کنار شما هستیم...