نردبان را هُل می‌دهند

سیدمحمد حسینی، وزیر فرهنگ و ارشاد دولت دهم گفت: «یأس‌پراکنی در جامعه و بیان توهماتی چون به بن‌بست رسیدن جمهوری اسلامی نه ‌تنها هنر و حرف تازه‌ای نیست، بلکه تکرار تمنیات و بافته‌های ذهنی درباریان سلطنتی پس از پیروزی انقلاب، یعنی 39 سال پیش و آمال و آرزوهای منافقین و دیگر عناصر معاند است. باید توجه داشته باشیم که مردم ما به این ریزش‌ها عادت کرده‌اند؛ چرا که مع‌الاسف در مقاطع مختلف بزرگانی داشته‌ایم که در میانه راه نتوانستند راه خود را ادامه دهند و پیمان خود را نقض کرده‌اند. به هر حال فردی که زمانی رئیس‌جمهور یا نماینده مجلس یا نخست‌وزیر بوده، اساس نظام را هدف قرار می‌دهد، مرتکب نوعی ظلم و جفا در حق کشور و مردم شده است، چرا که چنین فردی از نردبان نظام بالا رفته و حال هم‌آوا با معاندان شده است. فاعتبروا یا اولی‌الابصار.»

اگر سپاه نبود

آیت‌الله جنتی در دومین روز «گردهمایی رؤسای شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی سراسر کشور» در مشهد گفت: «اگر سپاه نبود، امام (ره) را کشته بودند، تمام نیرو‌های انقلاب را قتل عام کرده بودند، حوزه‌های علمیه به کلی از بین رفته بود و کشور هم تجزیه و آشوب می‌شد. آمریکا نیز زودتر از همه برمی‌گشت، حکومت می‌کرد و انتقام می‌گرفت که چشم‌های جاسوس‌های ما را بستید. آمریکا می‌آمد انتقام‌گیری می‌کرد از بچه‌های انقلابی و دیگران و همه قدرت کشور را به دست می‌گرفت و اوضاع کشور ۱۰۰ درجه بدتر از زمان شاه می‌شد. ما هرچه داریم اول از همه از خدا و سپس از بسیج و حزب‌الله است.»

گزارش تردیدناپذیر

حجت‌الاسلام منتظری، دادستان کل کشور، در اختتامیه پانزدهمین همایش سراسری رؤسای کل دادگستری و دادستان‌های سراسر کشور با اشاره به مشاهده آثار نفوذ دشمن، گفت: «دشمن حتی در بین حوزه‌های علمیه هم برای نفوذ تلاش و برنامه دارد بنده به اعتبار مسئولیت در دادگاه ویژه می‌بینم که گزارش‌های تردیدناپذیری در این رابطه ارائه می‌شود؛ در شهر مقدس قم عده‌ای روحانی‌نما در قالب تشکل‌هایی، تشکیل جلسه می‌دهند و موضوع جلسه این آقایان این است که چگونه موضوع ولایت فقیه را از قانون اساسی و نظام حذف کنیم.» وی تصریح کرد: «دشمن ستون خیمه انقلاب، یعنی ولی فقیه را هدف گرفته و نهاد‌هایی نظیر قوه قضائیه، سپاه و نیروی انتظامی را که در راستای اهداف و سیاست‌های تعیین شده رهبری حرکت می‌کنند، هدف گرفته است و تلاش دارد این ارکان را به انحای مختلف با دروغ‌سازی و صحنه‌سازی مورد هجمه قرار دهد.»

  حسین عبداللهی‌فر/ نجفی با اصرار بر استعفا از شهرداری تهران رفت و علت آن بیماری اعلام شد. برخی اصلاح‌طلبان سخن از فشارهای بیرونی به میان آوردند و برخی دیگر این فشارها را به سمت حاکمیت بردند. در این میان علی مطهری با صراحت بیشتری اظهارنظر کرد و گفت: «دادستان نباید در ماجرای استعفای شهردار ورود می‌کرد.»

 این در حالی است که اتفاقات بعدی در انتخاب جایگزین نجفی و مسائلی که در شورای شهر تهران پدید آمد، نشان داد که مسائل دیگری پشت پرده استعفای نجفی وجود داشته است. آنچه بیش از هر چیز بر ابهامات افزود، رأی ندادن شورا به محسن هاشمی برای نشستن بر صندلی شهرداری تهران بود. موضوعی که اختلاف میان جریان‌های بیرون شورا را رسانه‌ای کرد و عصبانیت دبیرکل کارگزاران را به دنبال داشت. 

اینکه چرا رأی ندادن شورای شهر به محسن هاشمی بر مسائل پشت پرده استعفای نجفی و فشارهای بیرونی دلالت دارد، در ادله‌ای وجود دارد که در تحلیل رفتار شورای شهر عنوان شد. از جمله اینکه گفته شد، خروج هر یک از اعضای اصلاح‌طلب شورا، سبب ورود یک اصولگرا به شورا شده و به اصطلاح ترکیب یکدست بودن اصلاح‌طلبان را به هم می‌زند.

این نکته آنقدر برای اصلاح‌طلبان اهمیت داشته است که برای پایبندی به آن میثاق امضا کرده‌اند. محسن هاشمی اگرچه این میثاق‌نامه را امضا نکرده، اما با رفتن او فلسفه میثاق از بین می‌رود. این علت را هاشمی خود نیز در تحلیل رفتار شورا با وی مورد اشاره قرار داد و با کنایه گفت، دوستانش بیشتر اصرار دارند وی در شورا بماند. 

تلاش برای جلوگیری از ورود چمران به شورای شهر بر اساس میثاق‌نامه اعضا در حالی در تحلیل رفتار این شورا ادعا می‌شود که با سوگندنامه آنها برای خدمت به مردم در تناقض آشکار قرار دارد. چنانکه کرباسچی در انتقاد به رفتار شورا می‌پرسد؛ سوگند اعضای شورای شهر برای خدمت مهم‌تر است یا میثاق‌نامه؟ اگر اصلاح‌طلبان نتوانند کارنامه موفقی در پایان چهار سال داشته باشند، آیا وفاداری آنها به میثاق‌نامه پاسخ قانع‌کننده‌ای به مردم خواهد بود. 

تناقض رفتار این شورا وقتی آشکارتر می‌شود که مشاهده شده 17 نفر از اعضای اصلاح‌طلب این شورا به یک نیروی اصولگرا و یکی از معاونان قالیباف به عنوان نامزد شهردار تهران رأی می‌دهند. 

ممکن است در تحلیل این رفتار به مسائل درون‌جریانی اصلاحات اشاره و گفته شود اصلاح‌طلبان متوجه مقصود کارگزارانی‌ها شده‌اند که هدف‌شان از فرستادن محسن هاشمی به شهرداری تهران، طرح نامزد کردن وی برای ریاست‌جمهوری است. اقدامی که می‌تواند با استفاده از ظرفیت هاشمی، زمینه موفقیت همزمان حزب حاکم در دولت فعلی را بر اصلاح‌طلبان و اصولگرایان فراهم کند. چنانچه چندی پیش یکی از رسانه‌های وابسته به اصلاحات در اقدامی زودهنگام از شکست احتمالی جهانگیری در مقابل فرزند هاشمی خبر داد. به ویژه آنکه کرباسچی هم خطاب به شورای شهر به موضوع کارآمدی اصلاح‌طلبان در اداره شهر تهران اشاره کرده و به تأثیر آن بر انتخابات بعدی تصریح می‌کند.

آنچه این رفتار را پیچیده می‌کند، این است که اصلاح‌طلبان نیز متوجه تأثیر شورای شهر تهران بر انتخابات‌های بعدی هستند؛ اما گویا تفاوت در شیوه کارآمد نشان دادن است. کارگزاران می‌خواهند با فرستادن مهره مورد نظرشان به شهرداری تهران، مسیر چهره‌سازی برای انتخابات بعدی را در مجلس و ریاست‌جمهوری باز کنند؛ حال آنکه اصلاح‌طلبان می‌خواهند با فرستادن فردی دیگر هم خطر نقشه کارگزاران را دفع کنند و هم ناکارآمدی در شهرداری را به جریان رقیب ربط دهند. ضمن آنکه با این رأی می‌توانند ادعا کنند برای خدمت به مردم منافع جناحی را لحاظ نمی‌کنند.

از دیدگاه معظم‌له، علوم عقلی جهت‌دهنده و فکرساز هستند و مسیر و مقصد حرکت جامعه را تعیین می‌کنند. می‌توان گفت، یکی از دلایل مهم تأکید ایشان بر علوم عقلی در حوزه‌های علمیه این است که ایران کشوری در حال توسعه است و برای پیشرفت و توسعه به سبک اسلامی خود، الگوی کاملی لازم است که مقصد و مسیر براساس آن روشن می‌شود. تعیین این الگو و معیارها و شاخصه‌های توسعه بر عهده علوم عقلی است. چگونگی تفسیر هستی‌شناسانه از انسان و اینکه او را موجودی تک ساحتی یا دو بعدی بدانیم، تأثیر عمیقی بر نظام اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دارد و بر همین اساس الگوی توسعه تعیین می‌شود.

بدیهی است که از مهم‌ترین مقدمات پیش‌برندگی در علوم عقلی این است که محقق، بر نظریه‌های گذشتگان جمود نداشته باشد تا بتواند در فضایی باز و بدون تعصب تحقیق علمی خود را انجام دهد. چنانچه نظریه‌های ارائه شده در هر علمی به منزله پیش‌فرض تلقی شود، راه هر گونه رشد علمی بسته می‌‌شود. همان گونه که گذشت، رهبر معظم انقلاب در این باره می‌‌فرمایند: «از جمله‌ خصوصیّات مرحوم آقا علی مدرّس این است که ایشان نقّاد ملّاصدرا است؛ یعنی به همین اندازه، ایشان فلسفه را پیش برده، یعنی حرف‌هایی دارد در نقد ملّاصدرا؛ این کار بایستی انجام بگیرد؛ اشاره به نقدِ ملّاصدرا نمی‌خواهم بکنم، [بلکه] می‌خواهم عرض بکنم بحثِ نقّادی و بحث حرفِ نو به میان آوردن و به‌اصطلاح نوآوری در علوم عقلی، یک مسئله بسیار مهمّی است»(3/2/1397)

 همچنین از دیدگاه رهبر معظم انقلاب مقصود از نواندیشی و پیش‌برندگی علمی در علوم عقلی صرفاً ارائه‌ چند نظریه‌ در کنار نظریه‌های دیگران نیست. از دیدگاه ایشان، هدف اصلی این حرکت باید رسیدن به مرجعیت علمی در علوم عقلی باشد، یعنی به جایی برسیم که حرف اول را در جهان علم بزنیم و دیگران به سراغ ما بیایند و استفاده ببرند. به طور حتم گام اول در رسیدن به این مرجعیت علمی در علوم عقلی این است که در کنار حوزه‌های علمیه، دانشگاه‌ها هم به این جریان اضافه بشوند و این مسئله نیازمند ایجاد یک نگاه خاص به علوم عقلی در همه سطوح‌ـ‌ استادان و دانشجویان‌‌‌ـ است. متأسفانه، در فضای کنونی علمی کشور ما و به ویژه در دانشگاه‌ها که علم بیشتر حالت تقلیدی دارد، پیش‌برندگی این علوم بسیار دشوار شده است.

از سویی دیگر، از آنجا که نواندیشی و پیش‌برندگی علمی در باب علوم عقلی و دوری از جمودگرایی، نیازمند ساختارشکنی است، این امر افزون بر داشتن معلومات گسترده، نیازمند جرئت و شجاعت علمی است: «البته برای نوآوری علمی‌ـ که در فرهنگ معارف اسلامی از آن به اجتهاد تعبیر می‌‌شود‌ـ دو چیز لازم است: یکی قدرت علمی و دیگری جرئت علمی. البته قدرت علمی چیز مهمی است... قدرت علمی، لازم است؛ اما این کافی نیست. ای بسا کسانی که از قدرت علمی هم برخوردارند، اما ذخیره‌ انباشته‌ علمی آنها هیچ جا کاربُرد ندارد؛ کاروان علم را جلو نمی‌برد و یک ملت را از لحاظ علمی به اعتلا نمی‌رساند. بنابراین جرئت علمی لازم است.»(9/12/1379)

انجام چنین کار بزرگی، یعنی پیش‌برندگی علوم عقلی متناسب با نیازها و فرهنگ ایرانی و اسلامی، باید به دست جوانان مؤمن حوزوی و دانشگاهی انجام شود. رهبر معظم انقلاب با تأکید بر اینکه پژوهشگران جوان حوزوی و دانشگاهی بهره‌ کافی هوش را دارند و می‌توانند چنین کاری را انجام دهند، می‌فرمایند: «به ‌هر ‌حال دعوت جوان‌های ما به علوم عقلی، بسیار مهم است؛ توجّهِ حوزه‌ها به علوم عقلی و به خصوص فلسفه، خیلی مهم است.»(3/2/1397)

پس از دستگیری و بازداشت سعید مرتضوی در حرکتی عجیب،‌ اصلاح‌طلبان با  تحریف می‌خواهند موضوع را به ‌نام خود مصادره کنند، این در حالی است که اگر نگاهی به مستندات تاریخی بیندازید، یا حتی از نمایندگان حاضر مجلس نهم بپرسید، اعلام می‌کنند که دوم‌ خردادی‌ها حتی در تحقیق‌ و تفحص از قوه‌ قضاییه و همچنین رسیدگی به تخلفات مرتضوی هیچ کمکی نکردند و حتی در تلاش برای سنگ‌اندازی بودند. علیرضا زاکانی، رئیس کمیته تحقیق درباره حمایت‌های رهبری می‌گوید: «در این راه رهبر معظم انقلاب از ما حمایت کردند، ایشان هم در دیدار با قضات مستقیماً از ما حمایت کردند، هم در دیدار با آقای شاهرودی و هم از طریق آقای حجازی این حمایت صورت گرفت که ما این حق را داریم از قوه‌ قضاییه تحقیق ‌و تفحص کنیم.» وی می‌افزاید: «در این قضیه واقع امر این است که دوم‌ خردادی‌ها نمی‌توانند دروغگویی خود به ملت برای تقلب و تخلفات خود را کتمان کنند. در بحث کهریزک برای حق‌خواهی محکم ایستادیم و بعد میزان تخلف و دخالتش را مشخص کردند، با فرجه‌ای که به او دادند و نامه عذرخواهی که نوشت، به دو سال زندان محکوم شد که اخیراً هم برای گذراندن دوران محکومیت به زندان رفت. آقای مرتضوی از آن دست آدم‌هایی است که هم کار خوب داشته و هم بد؛ یعنی نمی‌شود سیاه‌‌وسفید به وی نگاه و از آن سوءاستفاده کرد، اما بنده از ابتدا به قاعده‌ای پایبند بوده و هستم و آن، این است که همان‌طور که افراد باید برای عملکرد خوب خود مورد تشویق قرار بگیرند، برای کار بد باید تنبیه شده و پاسخگو باشند.» 

نفوذی‌های صهیونیست در تیم رئیس‌جمهور سابق

لیلا زند، عضو جنبش آمریکایی ضد جنگ «رهپویان آشتی»، یک جنبش ضد جنگ قدیمی در انگلستان (شهر آکسفورد) است که سابقه آن به سال ۱۹۱۴ می‌رسد. او که به عنوان رابط این سازمان با کاسمی و نایاک شناخته می‌شود، در جریان دیدار محمود احمدی‌نژاد در سپتامبر سال ۲۰۰۸ با ۱۵۰ فعال صلح و ضد جنگ در آمریکا با کمک رستم پورزال از سازمان‌دهندگان اصلی این دیدار بودند. او با ارتباطاتی که با دفتر رئیس‌جمهور ایران و ظاهراً شخص اسفندیار رحیم‌مشائی پیدا کرد، پس از آن دیدار چندین هیئت از فعالان صلح و ضد جنگ آمریکایی و بریتانیایی را به ایران آورد. لیلا زند در جریان برگزاری دومین همایش ایرانیان خارج از کشور (مرداد ۱۳۸۹) در سالن اجلاس سران، از شخصیت‌های کلیدی همکار تیم مشائی برای دعوت و حضور ایرانیان خارج از کشور در همایش بود. اما نکته تأمل برانگیزی که درباره لیلا زند وجود دارد، سفر و اقامت یک ساله او در سرزمین‌های‌ اشغالی به همراه همسرش، محمود کریمی حکاک است. به گزارش روزنامه صهیونیستی «جروزالم‌پست»، محمود کریمی‌حکاک، کارگردان تئاتر و تهیه‌کننده و شاعر، در سال ۲۰۱۰ به مدت یک سال به همراه همسر و دختران دوقلوی خود در شهر حیفا در سرزمین‌های اشغالی زندگی کرد. او در این یک سال در دانشگاه تل‌آویو درسی به نام «ایران امروز» به دانشجویان این رژیم تدریس می‌کرد. این شبکه گسترده که با عباس عدالت نیز متصل بوده به دنبال تغییر فکر سیاستگذاران و سیاستمدارن و مدیران دولتی ایران بوده است.