مقده: جنبش دانشجويي را از يک منظر مي‌توان به دو بخش درون‌دانشگاهي و بين‌دانشگاهي تقسيم‌بندي کرد. فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي داراي مخاطب محدود و ماحصل ارتباط مستقيم فعالان دانشجويي با ساير دانشجويان آن دانشگاه است. سرريز توان ايجادشده در فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي در بستري که ارتباطات بين‌دانشگاهي آن را شکل مي‌دهد، سطح متفاوتي از فعاليت‌هاي دانشجويي را ايجاد مي‌‌کند. با توجه به رسالت تاريخي دانشگاه در ايران، جنبش دانشجويي در حضور يکپارچه و بي‌واسطه در جامعه و بازيگري به عنوان يکي از اجزاي جامعه مدني معنا پيدا مي‌کند. در سال ٩٢ معدود فعالان باقي‌مانده از دوران سخت گذشته، بايد خلاف روند طبيعي، در بستر روابط بين‌دانشگاهي، فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي را احيا مي‌کردند. آنچه در ادامه مي‌آيد روايت کوتاهي است از تلاش‌‌هاي انجام‌شده بخشي از جريان دانشجويي ايران، سال‌هاي ٩٢ تا ٩٤.

اشاره: در ایران «جریان دانشجویی» بیش از آنکه جریانی صنفی را به ذهن متبادر کند، یادآور جریانی سیاسی است. به نظر می‌رسد در نبود احزابی که توانایی نمایندگی مطالبات اقشار متفاوت جامعه را داشته باشند، این اتفاق ناگزیر است. از همین رو نسبت جریان دانشجویی با جریان‌های سیاسی همواره مسئله بوده است. از طرفی دانشجویان برای مؤثربودن در کنار نیروهای سیاسی قرار می‌گیرند و از سویی دیگر به دنبال حفظ فاصله و «استقلال» خود از جناح‌های سیاسی هستند. به سراغ علی‌رضا علوی‌تبار، تحلیلگر و استراتژیست اصلاح‌طلب رفتیم تا جریان دانشجویی را از منظر او به بحث بگذاریم و درباره امکان، توان‌، محدودیت‌ و ضعف‌ این جریان در پیش‌بردن مطالبات ملی صحبت کنیم.

اشاره: برآورده كردن مطالبات گروه‌هاي مختلف و اقليتها، از وعده‌هاي حسن روحاني بود؛ روحاني براي تحقق وعده‌هايش حجت‌الاسلام و المسلمين علي يونسي را به عنوان دستيار ويژه در امور اقليت‌ها و اقوام معرفي كرد. بخش عمده‌اي از خواست‌هاي اقوام و اقليت‌هاي ايراني، بي‌دليل، تبديل به «تابو» شده‌اند. وزير اطلاعات دوران اصلاحات، كسي كه از فرآيند «تابو»سازي‌ها آگاه است و بهترين راه براي مقابله با آن را مي‌داند، بهترين گزينه رييس‌جمهوري براي عمل به يكي از وعده‌هاي انتخاباتي‌اش بود. علي يونسي معتقد است دولت يازدهم تا همين جاي كار هم، قدم‌هاي بلندي در برآورده كردن مطالبات اقوام و اقليت‌ها برداشته؛ اما به دليل گسترده بودن مسايل است كه اين اقدامات هنوز به خوبي قابل لمس نيست. دستيار ويژه رييس‌جمهوري يك وظيفه مهم ديگر نيز دارد و آن، مقابله با تندروي‌هاست. او معتقد است بايد در دو جبهه با تندروي جنگيد، در داخل با آنهايي كه با ايجاد اختلاف بين شيعه و سني عليه مصالح ملي گام برمي‌دارند و در منطقه با كساني كه نان از قبل تندروي و خشونت مي‌خورند.

اشاره: محمدرضا باهنر همه هوش و حواسش جمع مصاحبه است، هم به سوال‌ها پاسخ مي‌دهد و هم يكي در ميان به كنايه تيكه‌اي به خبرنگار مي‌اندازد. اينكه شما تحليلتان اين‌طور است و اينكه مسايل را ساده‌انگارانه مي‌بينيد. خلاصه اينكه حاضر جواب است. فرمان را مدتي است به سمت جبهه پايداري‌هاي مجلس چرخانده و حالا تمام قد از اين استراتژي دفاع مي‌كند. مي‌خواهد اصولگرايان تندرو را رام خود كند اما واقعيت گوياي چيزي ديگري است. اينكه منافع برخي اصولگرايان اين روزها به بقاي تندروها پيوند خورده است. به صراحت به فقدان چهره كاريزماتيك در جناح اصولگرا اشاره دارد و البته فقدان دو چهره تاثيرگذار اصولگرا را هم خاطرنشان مي‌كند. روحاني را اصولگرا دانسته و از اينكه اصلاح‌طلبان توانسته‌اند او را به قدرت برسانند راضي است. البته هشدار مي‌دهد كه بايد فردا روز پاي اين حمايت‌تان بايستيد. او البته به يكي از شاهكارهاي اصولگرايانه اشاره دارد؛ اينكه «احمدي‌نژاد مي‌خواست دوره‌اش غيرطبيعي تمام شود و ما اجازه نمي‌داديم، دوره احمدي‌نژاد اگر غيرطبيعي تمام مي‌شد هزينه‌هاي مملكت سنگين‌تر تمام مي‌شد.» اما خيلي شفاف مي‌گويد كه ابزاري مانند سوال و طرح عدم كفايت تنها ابزارهايي براي ترساندن بود و اصراري به اجرايي شدن آن نبود. به ويژه در مورد خاص احمدي‌نژاد بر اين مساله تاكيد دارد. باهنر كه اين روزها دبير كل جبهه پيروان خط امام و رهبري است، دولت را شجاع نمي‌داند: «دولت با وجودي كه تدبير مي‌كند و به جمع‌بندي‌هاي خوبي هم مي‌رسد در اجرا شجاعت لازم را ندارد.»