برخورد با اهانت‌کنندگان به مقدسات

برخی رفتار مسلمانان عاملی برای هجمه دشمنان به دین اسلام می‌شود. گاهی آنان رفتارهایی از قبیل توهین به اسلام و مسلمانان انجام می‌دهند تا عواطف و احساسات مسلمانان را تحریک کنند و بازخورد آن را برای اقدامات بعدی خود در «اسلام‌هراسی» قرار دهند. یکی از برنامه‌های همیشگی دشمن از اعصار و قرون گذشته تا امروز،اسلام‌هراسی بوده است تا انسان‌های آزاده‌خواه به اسلام گرایشی پیدا نکنند و نتوانند از حقایق دین مبین اسلام باخبر شوند. به طور مسلم یکی از آموزه‌های اسلام که شیطان و یارانش را به مبارزه با اسلام واداشته است، مبارزه با استکبار و مستکبران است؛ یعنی همان عاملی که شیطان را از عرش به فرش کشاند و تمام مقامات و عبادات او را نابود کرد. صفتی که در آیه شریفه «قالَ یا اِبْلِیسُ ما مَنَعَکَ اَنْ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ بِیَدَیَّ اَسْتَکْبَرْتَ اَمْ کُنْتَ مِنَ الْعالِینَ»؛ گفت: ‌ای ابلیس! چه چیز مانع تو شد که بر مخلوقی که با قدرت خود او را آفریدم سجده کنی؟! آیا تکبّر کردی یا از برترین‌ها بودی؟! [برتر از اینکه فرمان سجود به تو داده شود!].(ص/ 75) شیطان تجربه بزرگی در مورد این صفت رذیله داشت و بنایش را بر توسعه آن و مبتلا کردن انسان‌ها گذاشت. در هر صورت یکی از دستوراتی که خداوند ابلاغ فرمود، مراقبت از رفتار و کردار برای جلوگیری از سوءاستفاده دشمنان است. خداوند در قرآن می‌فرماید: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا وَاسْمَعُوا وَلِلْکافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ»؛ ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! [هنگام سخن گفتن با پیامبر] مگویید: راعنا [یعنی: در ارائه احکام، امیال و هوس‌های ما را رعایت کن] و بگویید: انظرنا [یعنی مصلحت دنیا و آخرت ما را ملاحظه کن] و [فرمان‌های خدا و پیامبرش را] بشنوید. و برای کافران عذابی دردناک است.(بقره/ 104) «شیخ طوسی» گوید: «مسلمین وقتى که به رسول خدا(ص) می‌رسیدند، مى‌گفتند: یا رسول‌الله، راعنا، اى اسمع منا؛ به ما گوش فرادار، یهودیان که این کلام را شنیدند آن را از حیث معنى تحریف نموده و می‌گفتند، راعنا یا محمد و مقصودشان از اظهار این جمله، گفتن کلمات ناهنجار و رکیک بود؛ وقتى به آنها هشدار داده شد که این کلمات را به زبان نیاورند، ‌گفتند: آنچه مسلمین مى‌گویند ما نیز مى‌گوییم، سپس خداوند به‌وسیله این آیه مسلمین را از ذکر این گفتار بازداشت.(تفسیر نور، ج1، ص174) این آیه فقط برای جلوگیری از سوءاستفاده دشمن نیست؛ بلکه به رعایت ادب در تمام احوال، به ویژه در مقابل بزرگ‌تر و علما و... نیز اشاره دارد. طبیعتاً هر مسلمانی از اهانت به مقدسات غمگین و گاهی خشمگین می‌شود، اما باید با درایت و برنامه در مقابل دسیسه‌های دشمن ایستاد و او را به عقب راند. یکی از خصوصیات پیامبر گرامی اسلام(ص) دل نرم و قلب مهربان ایشان بود، «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ...»(آل‌عمران/ 159) اما بنا بر دستور قرآن در برخورد با کافران باید محکم و دقیق عمل می‌فرمود، «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکفَّارِ رُحَمَاءُ بَینَهُمْ...»(فتح/ 29) یعنی نرمی قلب و خلق مهربان به معنای وادادگی نیست؛ اما به معنای بی‌دقت بودن و بی‌برنامه بودن برای شکست دشمن هم نیست.