انتظار و شوق شهادت

ما مردان جنگیم. نه اینکه آغاز کننده جنگ باشیم و قلدرمابی کنیم. نه! ما مردان جنگیم در مقابله با تمام ظالمان و مستکبران. ما خون‌مان را در طول و عرض قامتمان حبس نکرده‌ایم ما آمده‌ایم تا این خون‌های محبوس در زندان بدن را تبدیل به سیل خروشانی کنیم تا هر چه از پرچم‌های ظلم و ستم است را به زیر بکشیم.
اگر شهید نشوی میمیری! این جمله شهید آوینی فلسفه زندگی هر منتظری است. منتظر اگر خود را برای شهادت آماده نکرده باشد چطور می‌خواهد از انتظار دم بزند. وقتی مولا و مقتدای ما امیرالمؤمنین امام علی(ع) می‌فرمایند:« و به خدا سوگند که من بر حق هستم و عاشق شهادتم» و در هنگامه شهادت‌شان می‌فرمایند: «فُزتُ و رَبِّ الکعبَةِ ؛ به خداوند کعبه سوگند که رستگار شدم». آیا می‌توان نشست و نظاره کرد؟ آیا می‌توان ظلم را دید و روی برگرداند؟ آیا می‌توان ظلم ظالمی را دید و سکوت کرد؟
مولا جان یا صاحب‌الزمان(عج)! می‌دانیم که نشستن و روی برگردان و سکوت کردن در مکتب کسی که منتظر است معنایی ندارد. منتظر تا آخرین دم زندگی‌اش با دشمنان و ظالمان در نبرد است در این حالت است که مورد خطاب امام صادق(ع) است که می‌فرماید: «اگر کسى که منتظر حضرت است از دنيا برود و حضرت بعد از او قيام کند اجر او همانند اجر کسى است که زمان او را درک کرده، پس بکوشيد ومنتظر باشيد، گوارا باد بر شما اى ياران مورد لطف خدا».

منبع: هفته نامه صبح صادق