منازعه فلسطین را صرفاً نمی‌توان نزاع بر سر سرزمین و اشغالگری دانست. آنچه در حال رخ دادن است در تحلیل کلان یک نزاع تمدنی است که در یک طرف آن، تمدن اسلامی و مستضعفین جهان هستند که حالا بعد از سال‌ها انزوا، استثمار و استعمار برخاسته و در سوی دیگر جبهه استکبار و نظام سلطه است که خود را تحت عنوان تمدن غرب آراسته و هدف نهایی‌اش به انقیاد درآوردن ملل جهان و جهانی کردن سلطه یک اقلیت سرمایه‌دار ضددین است.
غرب طی سه قرن اخیر تلاش زیادی کرد که با تفرقه‌افکنی بر اساس ایجاد گسل‌های مختلف مذهبی، قومی و ملی، قدرت‌های مسلمان را دچار فروپاشی کند که نتیجه آن، فروپاشی دولت بزرگ عثمانی و تضعیف و تجزیه ایران بزرگ بود. اشغال فلسطین و تشکیل رژیم غاصب و جنایتکار صهیونیستی نیز بر اساس همین نگاه ضدتمدنی غرب برای ایجاد تنش دایمی در منطقه اسلامی غرب آسیا و تشکیل یک پادگان نظامی قدرتمند وابسته به غرب برای ایجاد شکاف در میان دولت‌های منطقه و جلوگیری از خیزش تمدنی مجدد اسلام بود.
پیروزی انقلاب اسلامی که سرآغاز بیداری اسلامی بود توانست محور قدرتمند مقاومت را شکل دهد و روند توسعه رژیم صهیونیستی در منطقه را متوقف کند. همین موضوع باعث طراحی انواع توطئه‌ها برای نابودی این محور و دور کردن ملت‌های منطقه از پیوستن به آن از جمله تحمیل جنگ هشت ساله علیه ایران و بعد‌ها آغاز جنگ نیابتی غرب از طریق گروه‌های تکفیری علیه محور مقاومت شد.
غربی‌ها با تکیه بر برتری علمی و فنی و نیز غارت ثروت‌های ملل مستضعف جهان توانستند طی چند قرن اخیر به قدرت برتر جهانی تبدیل شوند. آن‌ها کاملاً حساب‌شده به روایت خود پرداختند و با نادیده گرفتن و پنهان کردن چند قرن غارت منابع، استثمار انسان‌ها و جنایت‌های دهشتناک در حق ملت‌های محروم جهان، این برتری را ناشی از برتری تمدنی خود و پیشرفت در امر اخلاقی دانستند و تلاش کردند با توسعه ارزش‌های اخلاقی مدنظر خود در جهان، که در بطن خود استثمار انسان‌ها و پیشبرد اهداف سلطه‌جویانه را دارد، به اهداف استکباری خود برسند.
امروز در صحنه فلسطین و غزه، شاهد آغاز شکست قدرت سخت غرب در عرصه نظامی و شکست غرب در عرصه قدرت نرم و فروپاشی انگاره‌های اخلاقی دروغین آن هستیم. شکست هیمنه نظامی و امنیتی رژیمی تا بن دندان مسلح که مورد حمایت بزرگ‌ترین قدرت‌های نظامی غربی است به دست گروهی کوچک با کم‌ترین امکانات، سبب شکسته شدن اسطوره‌های دروغین این رژیم شده و از طرفی حملات متعدد و دایمی گروه‌های مقاومت در منطقه به امریکا به عنوان پشتیبان این رژیم، به روشنی نشان می‌دهد که قدرت سخت غرب، ترک برداشته و دیگر آن هیمنه سابق را ندارد. عملیات طوفان‌الاقصی و مقاومت شهادت‌طلبانه مردم قهرمان غزه در برابر جنایات رژیم صهیونیستی، نقطه عطفی در تاریخ مبارزات انسانی و سرآغاز مغلوبه شدن قدرت غرب و آغاز شکست‌های آتی آنان است.
از طرفی مهم‌ترین مستمسک و مدعای اخلاقی غرب طی ده‌ها سال، تأکید بر ارزش‌های جهانشمول و البته با قرائت غربی همچون آزادی و برابری است که در بیانیه حقوق بشر منعکس شده است. جنایاتی که امروز در غزه در حال رخ دادن است به روشنی به همه جهانیان نشان داد که حقوق بشر صرفاً یک دستاویز برای سلطه بیشتر بر بشریت و ابزاری برای استثمار و سلطه بر ملت‌هاست. سال‌ها غرب ریاکارانه دم از توجه به کرامت انسانی، حق زندگی، آزادی انسانی، برابری، حق انتخاب سرنوشت و دروغ‌هایی از این دست زد ولی امروز به روشنی در صحنه غزه، واقعیت این‌ها را نشان داد. غرب تاریخی مملو از خونریزی و استثمار و سیاهه بزرگی از جنایت علیه بشریت در نقاط مختلف جهان دارد و بنای آن بر دریایی از خون انسان‌های بی‌گناه تشکیل شده است و همین واقعیت‌ها نشان می‌دهد که حمایت آن‌ها از رژیم جنایتکار صهیونیست پدیده غریبی نیست. با این حال، حمایت تمام قد غرب از رژیمی اشغالگر و جنایتکار و ایجاد فضای حقوقی و بین‌المللی مناسب برای کشتار هزاران زن و کودک، باطن حقوق بشر مورد ادعای غرب را در برابر چشمان ناآگاهان یا خوش‌بینان به غرب نمایان کرد و همین باعث شد که بسیاری از آزادیخواهان جهان برای اولین بار به خیابان‌ها بیایند و با تسخیر خیابان‌ها، بر سر این حمایت فریاد بکشند.
جوانان فلسطینی وقتی به دل دشمن صهیونیست زدند، در واقع علاوه بر دفاع از مقدسات اسلامی و تلاش برای مقابله با دشمن اشغالگر، در حال روشن کردن آتشی بودند که تمدن سلطه‌جوی غرب به عنوان مادر صهیونیسم را در خود خواهد سوزاند. خون‌های پاک کودکان مظلوم غزه نیز از یک سو، باطن و حقیقت تمدن غرب را در برابر چشمان جهانیان قرار داده و باعث بیداری ملل مستضعف جهان شده تا خود را از یوغ تمدن ضدانسانی و جنایتکار غرب نجات دهند و از سوی دیگر سبب تقویت دست انتقام الهی و فراهم شدن اسباب معنوی مجازات رژیم جنایتکار صهیونیستی و حامیان غربی آن و فروپاشی نظام سلطه خواهد گردید. صحنه امروز فلسطین، صحنه فروپاشی اخلاقی و مقدمه صف‌بندی‌های جهانی جدید برای مقابله با این تمدن سلطه‌جو، وحشی، ویرانگر و ضدبشری خواهد شد

اندر باب قیمت دارو

سید علی ارم  

یک: به داروخانه می‌روم و تقاضای آمپول دگزامتازون و سرنگ می‌کنم. بماند که بدون هیچ سؤالی داروی نسخه‌ای را برایم (بدون نسخه) می‌آورند. به پای صندوق می‌روم. قیمت را که می‌شنوم برای هزارمین بار تعجب می‌کنم. یک آمپول، به همراه یک سرنگ و یک پد الکلی همراهش روی هم می‌شود 14 هزار تومان. برای من که سال‌‌‌هاست در صنعت داروسازی فعالیت می‌کنم و بیشتر طول عمر کاری‌ام را به خرید ملزومات مورد نیاز برای تولید داروها پرداخته‌ام ناخودآگاه مصائب و مشکلات عدیده تولید یک دارو به ذهن می‌آید.

دو: برای تولید یک داروی ساده (فرض کنیم قرص آسپرین)، بدیهی‌‌ترین نیاز، داشتن یک کارخانه داروسازی است. کارخانه‌های داروسازی، با توجه به حساسیت و ظرافت کارکردشان، جزء پیچیده‌‌ترین کارخانه‌های دنیا از لحاظ استانداردها هستند. ساخت یک کارخانه داروسازی که بتواند تأییدیه سازمان غذا و دارو را برای شروع و ادامه کار بگیرد امروزه ده‌ها تا صدها میلیارد تومان هزینه دارد. در کنار آن نیاز به نیروی فنی بسیار خبره، هزینه‌های تولید را نسبت به صنایع دیگر بسیار بالا می‌برد. مواد اولیه‌ای که عمدتا با مشقت زیاد از خارج وارد می‌شود و کیست که از تأثیر وحشتناک نرخ ارز بر صنایع اطلاع نداشته باشد.

سه: به ضرورت زندگی کارمندی، سال‌هاست که قیمت مایحتاج زندگی را به طور دقیق رصد می‌کنم و چه کسی است که این روزها این کار را نکند؟ قیمت شیر از ابتدای امسال تا امروز بیش از سه بار افزایش یافته و از قیمت گوشت و مرغ و نان هم که دیگر واضح و مبرهن است حرفی نمی‌زنیم. بعضی کالاها به سرعت از سبد کالای بسیاری از مردم، خارج شده است. درست است که این گران‌شدن‌های پی‌درپی، خوشایند مذاق هیچ‌کدام از ما نیست ولی آن را به عنوان نتیجه طبیعی وضعیت موجود پذیرفته‌ایم. قبول کرده‌ایم که وقتی قیمت نهاده‌های تولید افزایش می‌یابد، طبیعتا برای اینکه تولیدکننده از بین نرود چاره‌ای جز افزایش قیمت محصول نهایی ندارد.

چهار: از وقتی که ربع قرن پیش، درسم را به عنوان یک دانشجوی داروسازی شروع کردم همیشه شنیده‌ام دارو یک کالای استراتژیک است. هرچند در درستی همین جمله به ظاهر معمولی اختلاف نظر وجود دارد اما یک چیز همیشه مسلم فرض شده: قیمت دارو باید توسط دولت کنترل (بخوانید سرکوب) شود. شاید سال‌ها پیش و در بحبوحه جنگ و محدودیت‌های فراوان آن دوران، اگر نظارت مستمر دولت بر قیمت دارو نبود، خیلی از بیماران جان خود را از دست می‌دادند اما سال‌ها از آن زمان می‌گذرد و امروز صنعت داروسازی ایران با بیش از صدها کارخانه و شرکت داروسازی و نزدیک به سه هزار قلم داروی تولیدی، بسیار از آن زمان‌ها فاصله گرفته است. درست است که دولت می‌تواند به صورت دستوری، فقط و فقط قیمت دارو را تا مدتی حتی به ظاهر طولانی سرکوب کند و تا حد زیادی غیرواقع‌بینانه پایین نگه دارد ولی این زنجیر تا ابد پایدار نخواهد ماند. شاید بگویید قیمت دارو به‌ویژه در این دو سال اخیر افزایش یافته ولی واقعیت این است که این افزایش قیمت (آن‌هم نه به‌طور واقع‌بینانه) تنها شامل تعدادی از داروها شده و هنوز فاصله زیادی با واقعیت‌های تولید دارو در کشور دارد.

پنج: علم اقتصاد می‌گوید انگیزه شروع و ادامه فعالیت هر واحد اقتصادی، منافع مالی است. هیچ بنگاه اقتصادی «برای رضای خدا و خلق خدا» تولید نمی‌کند (هرچقدر هم که این شعار را تکرار کنیم خودمان بیشتر به توخالی‌بودن آن آگاهیم). بنگاه اقتصادی می‌کوشد با خلق یک محصول یا ارزش، یک یا چند نهاده تولیدی را به چیزی تبدیل کند که بتواند از سود فروش آن برای ادامه فعالیت و توسعه کسب‌و‌کار استفاده کند. در شرایطی که یک صنعت، مجبور شود با قیمت‌گذاری دستوری، کالایی را ارزان‌‌تر از آنچه ارزش دارد به جامعه ارائه کند دو اتفاق و تنها دو اتفاق متصور خواهد بود: به مرور از سودآوری بازمی‌ماند و حذف می‌شود یا به‌ناچار، از کیفیت کالای خود خواهد کاست تا بتواند مدت بیشتری (باز هم نه برای همیشه) به فعالیت ادامه دهد.

شش: امروز، هنوز می‌توان یک آمپول دگزامتازون را به همراه سرنگ آن (که احتمالا از خود دارو گران‌‌تر است) به قیمت نازلی تهیه و استفاده کرد. فردا که با ادامه این وضعیت، چرخ اقتصاد شرکت نچرخد، بیماران برای خرید ابتدایی‌‌ترین نیازها، مستأصل خواهند شد. مدت زیادی از بحران آنتی‌بیوتیک در کشور نگذشته. بحرانی که تنها و تنها علت وقوع آن، عدم قیمت‌‌گذاری واقعی و صحیح بوده است. تا دیر نشده باید فکری کرد.

سر چشمه شاید گرفتن به بیل/ چو پر شد نشاید گذشتن به پیل

تدابیر ویژه برای انتخابات حداکثری در کلانشهرها

احمد بخشایش

بهترین راه برای مردم شرکت در انتخابات است، زیرا افرادی را انتخاب می‌کنند که حرف دلشان را بزنند.

این راه درستی است و تردیدی هم در آن است اما مادامی که تلاش کنیم، انتخابات را به عنوان رفراندوم معرفی کنیم، همه به زحمت می‌افتند و شاید به نتیجه لازم هم نرسیم.

انتخابات باید کارویژه انتخابات داشته باشد و در ادامه بتواند مجلسی در خور ملت را معرفی کند.

باتوجه به این توضیح کوتاه باید به هر پدیده‌ای به اندازه خودش نگاه کرد. در مورد هر انتخابات باید وزن خودش را در نظر گرفت.

مشکل این است که چون از ابتدای انقلاب انتخابات پرشوری داشتیم همواره انتظار داریم در هر دوره‌ای تعداد شرکت‌ کننده بسیار بالاتز از دور قبل داشته باشد.

طبق آخرین برآورده‌ها و نظرسنجی‌هاف میزان مشارکت در انتخابات در شهرهای تک‌کرسی از هفتاد تا نود درصد هم فراتر می‌رود اما در شهرهای بزرگ مانند تهران و سایر کلانشهرها این رقم کمتر می‌شود و احتمالا انتخابات در برخی حوزه‌ها به دور دوم کشیده خواهد شد.

موضوع این است که نباید تصور کنیم مشارکت پایین دهن‌کجی به نظام است و همچنین نباید تصور کنیم، نظام با این مسائل تضعیف می‌شود. روح انتخابات یعنی رقابت و مسابقه و همین شرایط مردم را در شهرهای کوچک به صحنه می‌آورد اما در شهرهای بزرگ باید شرایط ویژه‌ای به وجود آید.

مسئله مردم این است که آنها می‌گویند افرادی که داخل مجلس می‌شوند حرف ما را نمی‌زنند.

برخی می‌گویند شرکت در انتخابات باید از ۵۰درصد بالاتر باشد تا نظام مشروعیت داشته باشد. وقتی مجلسی ضعیف شکل می‌گیرد و بخشی از نمایندگان به جای فکر کردن به منافع ملی در اندیشه منافع خودشان هستند، طبیعی است که مردم ناراضی باشند و در انتخابات کمتر شرکت کنند.

کار ویژه رویداد ۱۱ اسفند را باید به انتخابات محدود کنیم و انتظار فرای واقع نداشته باشیم ولی با این حال هر انتخاباتی می‌تواند ترجمه خواسته‌های جامعه باشد.

از این روی اگر می‌خواهیم انتخاباتی با مشارکت بالا داشته باشیم باید همه جریان‌ها و طیف‌های سیاسی در این رویداد شرکت کنند.

پیامدشناسی جنگ غزه