رهبر معظم انقلاب اخیرا در دیدار رئیس‌جمهور کوبا و هئیت همراه، با اشاره به ظرفیت‌های فراوان سیاسی و اقتصادی دو کشور تأکید فرمودند: «باید از این ظرفیت‌ها برای تشکیل یک اتحاد و ائتلاف میان کشورهایی که در قبال زورگویی‌های آمریکا و غربی‌ها دارای موضع یکسان هستند، استفاده شود[...]
رهبر معظم انقلاب اخیرا در دیدار رئیس‌جمهور کوبا و هئیت همراه، با اشاره به ظرفیت‌های فراوان سیاسی و اقتصادی دو کشور تأکید فرمودند: «باید از این ظرفیت‌ها برای تشکیل یک اتحاد و ائتلاف میان کشورهایی که در قبال زورگویی‌های آمریکا و غربی‌ها دارای موضع یکسان هستند، استفاده شود.»
همکاری ایران و کوبا همواره مولد نگرانی‌ها و دغدغه‌های تازه‌ای برای دو سوی آتلانتیک بوده است. تهران و هاوانا، دهه‌هاست هر دو به نمادهای مقاومت در برابر سلطه‌گری آمریکا تبدیل شده‌اند. حتی تفاوت پارادایم اعتقادی و نوع نگاه ماهوی این دو بازیگر به تحولات جاری در نظام بین‌الملل، به تفکیک و تمایز این دو در مواجهه با توطئه‌های واشنگتن و جریانات سلطه منجر نشده است؛ بلکه فراتر از آن، دو کشور ایران و کوبا، مقاومت در برابر جریان سلطه را نه صرفا در ابعاد انتزاعی و تئوریک، بلکه در ابعاد عملیاتی تجربه کرده و افزایش ضریب پایداری آنها در برابر غرب، محصول عینی این مقاومت هوشمندانه و مستمر بوده است. در چنین شرایطی، تجمیع ظرفیت‌های طرفین در مواجهه با دشمنانی مشترک ، بیش از پیش به هراس کاخ سفید و رژیم اشغالگر قدس و متعلقات آن منجر شده است.
زنجیره سوسیالیستی تشکیل‌شده در آمریکای مرکزی و جنوبی، همواره فرمول‌ها و ثوابت راهبردی و تاکتیکی غرب در آمریکای لاتین را به چالش کشیده و مانع تقویت و تثبیت حاکمیت جریان زور در همسایگی آمریکای شمالی شده است. از سوی دیگر، تهران در طول بیش از ۴۴ سال سپری‌شده از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران، به‌مثابه یک بازیگر مولد گفتمان مقاومت، توانسته ادبیات و مصادیق پایداری را به آن سوی مرزها (در ابعاد منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای) صادر کند.
بر همین مبنا، جایگاه ایران و کوبا در ایجاد و استمرار نظم نوین جهانی منحصر‌به‌فرد است: هر دو بازیگر گذار از جریان سلطه را پیش‌شرط ترسیم مختصات دنیای جدید تلقی کرده و نقش مؤثری در ایجاد ائتلاف علیه جریان زور ایفا کرده‌اند. جنگ ترکیبی دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان آمریکا و شبکه حامی‌ـ پیرو غرب و رژیم صهیونیستی در مواجهه با هر دو بازیگر ناکام مانده و تحریم و تهدید و جنگ، اثری در حرکت رو به جلوی تهران و هاوانا در نظام بین‌الملل نداشته است. قدرت ائتلاف‌سازی دو بازیگر، که یکی در غرب آسیا و دیگری در آمریکای لاتین جلوه یافته، روز به روز بیشتر می‌شود و دکترین‌های بازدارنده دولت‌های آمریکا را یکی پس از دیگری خنثی ساخته است.
نکته مهم‌تر اینکه سفر رئیس‌جمهور کوبا به تهران، درست در بحبوحه جنگ غزه و تشدید صهیونیسم‌ستیزی در غرب آسیا، آمریکای لاتین و جهان صورت گرفته است. راز ابراز نگرانی شدید سیاستمداران و رسانه‌های آمریکایی و صهیونیستی از تعمیق مناسبات تهران‌ـ هاوانا در همین حقیقت ریشه دارد. کوبا و ونزوئلا دو کشوری بوده‌اند که قبل از وقوع جنگ غزه و از سال‌هایی دور، مناسبات سیاسی خود را با تل‌آویو قطع کرده‌اند. موضع‌گیری سلبی و تحسین‌برانگیز دولت‌های کلمبیا، شیلی و بولیوی علیه رژیم اشغالگر و کودک‌کش صهیونیستی در جریان جنگ غزه و شکل‌گیری هسته‌های گسترده اجتماعی در مخالفت مطلق با موجودیت و ماهیت نامشروع رژیم اشغالگر قدس، قدرت ابتکار عمل غرب در آمریکای لاتین را از استراتژیست‌ها و سیاستمداران آمریکایی و صهیونیستی سلب کرده است.
تأکید رهبر معظم انقلاب اسلامی بر لزوم ائتلاف‌سازی جهانی علیه جریان سلطه و زور با محوریت تهران و هاوانا، بیانگر ظرفیت‌های بالقوه و بالفعلی است که باید در این مسیر انسانی و جهانی با یکدیگر تجمیع شود. از این حیث، مناسبات ایران و کوبا، فراتر از سطح همکاری تعریف می‌شود. در اینجا ما با کلید واژه‌ای تحت عنوان هم‌افزایی مواجه هستیم.
در روند هم‌افزایی دو بازیگر، افق همکاری‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی طرفین در فرامتن و چارچوبی فراتر از مناسبات دوجانبه تعریف می‌شود. قطعا این هم‌افزایی، قدرت ترکیبی بازیگران مؤثر در غرب آسیا و آمریکای لاتین را در مواجهه تمام‌عیار با توطئه‌ها و استراتژی‌های مخرب غربی‌ـ صهیونیستی افزایش داده و روند آسیب‌پذیری دشمنان در نظام بین‌الملل را از این طریق تشدید می‌کند.
به فاصله کوتاهی از این حضور سفر رئیس جمهور به روسیه نیز نشانه دیگری از شکل گیری نظمی تازه با محوریت تهران را به نمایش گذاشت و تصاویر بدرقه سید ابراهیم رئیسی از کرملین در رسانه‌های جهان تیتر یک شد.
دفرمه‌سازی الگوواره‌های سلطه‌گری غرب و گذار به نظم جدید جهانی (بر مبنای نقش‌آفرینی بازیگران غیرغربی)، محصول این هم‌افزایی خواهد بود. یکی از اصلی‌ترین وظایف دستگاه دیپلماسی کشورمان، تبدیل این مطالبه رهبر انقلاب به یک الگوی راهبردی و مؤلفه ثابت استراتژیک در حوزه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.
