مجلس اعتدال و امید

انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در حالی برگزار شد که اعتدالگرایان در پیوند با اصلاح‌طلبان توانسته بودند تا در بهار ۱۳۹۲ قدرت اجرایی کشور را در اختیار خود گیرند. طبیعی بود که این تغییر در دولت می‌توانست زمینه‌ساز تغییر در قوه مقننه را نیر فراهم آورد: چراکه زمانه، زمانه تغییر شده بود و اصلاح‌طلبان به اعتبار رأی خود در انتخابات ریاست‌جمهوری آمده بودند که فاتح انتخابات مجلس نیز شوند. این انتخابات با پنجمین دوره انتخابات مجلس خبرگان رهبری نیز هم‌زمان شده بود و مردم باید نامزدهای خود را برای این مجلس نیز انتخاب می‌کردند. طبیعی بود که سایه رقابت‌های سیاسی انتخاباتی مجلس به این رقابت‌ها نیز سایه انداخته باشد و آن را به یکی از سیاسی‌ترین انتخابات ادوار مجلس خبرگان رهبری مبدل کند. در این شرایط بود که اصلاح‌طلبان با همه توان به میدان آمدند تا با لیستی قدرتمند به رقابت انتخاباتی پاگذارند. در این میان هنوز حساسیت‌های شورای نگهبان درخصوص ماجرای فتنه ۸۸ و اقدامات غیرقانونی منسوبین به این جریان کاسته نشده بود و معتقد بودند چنین افرادی از صلاحیت‌های قانونی برای تصدی قدرت در مجلس برخوردار نیستند. این امر موجب شد تا چهره‌های کمتر شناخته شده‌ای در فهرست اصلاح‌طلبان قرار گیرند و صورت جدیدی از آن لیست بدون حضور نام‌های جنجالی این جریان پدید آید که با عنوان «لیست امید» شهرت یافت. مسئله اول اصولگرایان اما همچنان ائتلاف بود و رسیدن به رویه‌ای که بتواند اضلاع مختلف اصولگرایی را از طیف هواداران لاریجانی (فراکسیون رهروان ولایت مجلس) تا جمعیت مؤتلفه و جمعیت ایثارگران و تا جبهه پایداری در یک لیست جمع کرد. اتفاقی که درنهایت به نتیجه نرسید و به جدایی هواداران لاریجانی و پیوستن به اصلاح‌طلبان و اعتدالیون انجامید. انتخابات در ۷اسفند۱۳۹۴ در سراسر کشور برگزار شد و بیش از ۶۱/۸۳ درصد از واجدین شرایط در انتخابات شرکت کردند و قریب به ۳۴میلیون رای به صندوق‌ها واریز شد. در این انتخابات پیروزی نسبی با لیست امید و اصلاح‌طلبان بود که توانستند بیش از ۱۲۶ صندلی را در پارلمان کسب کنند و به وزین‌ترین فراکسیون مجلس تبدیل شوند. اصولگرایان تنها ۹۲ صندلی به دست آوردند. مابقی صندلی‌ها به مستقلین اختصاص یافت. در تهران اما پیروزی مطلق به لیست امید رسید و هر ۳۰ کرسی انتخابات در اختیار این جریان قرار گرفت. هرچند سرلیست فهرست امید، «محمدرضا عارف‌»، علی‌رغم این موفقیت، نتوانست در مجلس بر صندلی ریاست تکیه زند.