تنها راه خروج از بحران انجام توافقی جامع با ایران است

به گزارش خبرنگار فارس در پاریس، ژان پیر شونمان، از شخصیت های مطرح فرانسه است که تاکنون تصدی وزارتخانه های مهمی چون وزارت تحقیقات و فناوری ( 1981 – 1983 )، وزارت آموزش ملی ( 1984 – 1986 ) ، وزارت دفاع ( 1988 – 1991 ) و وزارت کشور( 1997 - 2000 ) را برعهده داشته و در چند نوبت کاندیدای ریاست جمهوری فرانسه بوده و هم اکنون نیز رئیس حزب موسوم به جنبش شهروندان است.
وی در همین حال به دلیل پایبندی به سری اصول فردی خود یکی از رکورددار ترین وزرا در استعفا دادن است . وی در سال های 1983، 1991 و 2000 به دلیل مغایرت اصولی در سیاست‌های دولت و باورهای خود کابینه وزیران را ترک گفت و در این مورد جنجالی‌ترین استعفای وی به سال 1983 و زمانی بازمی گردد که وی تصدی وزارت دفاع فرانسه را برعهده داشت. در آن سال آمریکا قصد داشت به بهانه اشغال کویت از سوی عراق، به این کشور حمله کند و فرانسه نیز بعد از تعلل‌های بسیار نهایتا به جمع نیروهای ائتلاف اما به صورت مشروط پیوست.

در آن زمان شونمان که از طرفداران عراق بود با استناد به این که امریکا هدفی فراتر از عراق در سر دارد از سمت خود در وزارت دفاع استعفا داد و با بیان این عبارت که وزیر یا باید دهانش را ببند یا استعفا دهد جنجالی بی سابقه آفرید. وی در سال 2000 نیز به دلیل اختلاف اصولی با لیونل ژوسپن، نخست وزیر وقت فرانسه بر سر مساله کورس استعفای خود را تسلیم نخست وزیر کرد و از دولت فاصله گرفت.

شونمان با انتشار مقاله ای با اشاره به تغییر محسوسی که در بیان مسئولان و رهبران کشور فرانسه نسبت به تحولات حاضر بویزه در برنامه هسته ای ایران مشاهده می شود و ازچرخشی آشکار به سمت وسوی مواضع امریکا حکایت دارد معترضانه نسبت به منطق جنگ در دیدگاه حاکمان موجود در فرانسه موضع گیری کرد و پیشنهاداتی برای برون رفت از بحران حاضر ارائه داد.

وی در مقاله خود که تحت عنوان "نه به منطق جنگ" در روزنامه لوفیگارو منتشر شد، با اشاره به اظهارات قبلی نیکلا سارکوزی، رئیس جمهوری فرانسه که جهانیان را در برابر دو گزینه "تحمل بمب (اتمی) ایران" یا "بمباران ایران" قرار داد، همچنین با اشاره به اظهارات وزیر امور خارجه فرانسه در خصوص ضرورت "مهیا شدن برای جنگ (با ایران)" این قبیل موضع گیری ها را نوعی تبعیت از منطق جنگ و تن در دادن به این پیشگویی توصیف کرده و می نویسد: بعد از دیدار سارکوزی با جرج بوش همواره این نگرانی وجود دارد که چنین اظهاراتی حاکی از منطق تسلیم فرانسه و بازگذاشتن دست برای ماجراجویی های تندروهای امریکایی باشد.

وی با پرداختن به تهدید نظامی علیه مراکز استراتژیک ایران از سوی تندروها و به بهانه تحت انقیاد بردن صنعت هسته ای خود تحت تمام کنترل های آژانس بین الملللی انرژی اتمی ، اضافه می کند: این تهدید به سان تیغ دولبه است.

وزیر پیشین وزیر دفاع فرانسه سپس به نقش فرانسه در این ماجرا پرداخته و می نویسد: اما فرانسه در این میان چه کاری باید انجام دهد؟ آیا واقعا تشدید لحن فرانسه موجب بیشتر معتبر شدن این تهدید می شود؟ به ویژه این که کشور ما بر مولفه های اساسی اوضاع در منطقه اعم از مساله خروج نیروهای امریکایی از عراق یا حل وفصل مناقشه اسرائیل و فلسطین تسلط ندارد. در خصوص این دو نبرد اصلی تصمیم گیرنده اصلی امریکا می باشد.

شونمان اضافه می کند: سیاست بشدت غلط امریکا سبب رادیکالیزه شدن جهان اسلام شده است. از همین رو احتیاط و منافع ما ایجاب می کند که فرانسه به جای تند کردن لحن از طریق اظهارات آرام بخش، با کارت اسلام میانه و مدرنیزه شدن جوامع بازی کند.

وی می افزاید: منافع ایران که دارای ملتی کهن میباشد و از سرمایه بالقوه عظیمی برخوردار است در این می باشد که از انزوای کنونی دوری جسته، موفق به برچیدن مجازات های اعمالی به ویژه از سوی امریکا شود و سرمایه گذاری خارجی را که امکان بهره برداری از منابع نفتی و گازی را فراهم می آورد و صنایع این کشور را مدرنیزه می کند، به سوی خود جذب کند.

وزیر پیشین دفاع فرانسه با اشاره به وسوسه های موجود برای سلاح اتمی که به زعم وی برای تبلیغات داخلی و تقویت احساس ملی گرایی است، می نویسد: منافع راستین ایران در این امر نیست. تکثیر سلاح های اتمی در منطقه بسیاری برای این نقطه از جهان ویرانگر است. از زمان پایان حکومت رژیم بعثی در بغداد، ایران برای تبدیل شدن به قدرت برتر منطقه دیگر نیازی به سلاح هسته ای ندارد.

وی معتقد است: ایران می تواند به شرایطی مانند ژاپن بسنده کند و بدین ترتیب مفاد پیمان منع گسترش سلاح های اتمی که خود از امضاکنندگان آن است، را نیز رعایت کند. از زمانی که این کشور به کنترل های آژانس تن در دهد، هیچ چیز نمی تواند مانع توسعه صنایع هسته ای غیرنظامی شود. وانگهی جمهوری اسلامی ایران مدعی دستیابی به سلاح اتمی نیست و بر اساس اظهارات آقای محمد البرادعی، بین سه تا هشت سال زمان لازم است تا ایران به این امر دست یابد. آن چه که امروز موجب بروز ظن و گمان در مورد ایران شده و باید برطرف گردد نواقص و ابهامات گذشته است.

شونمان در بخش دیگری از صحبت های خود با نگرانی نسبت به اظهارات اخیر مقامات امریکایی اضافه می کند: اظهارات دیک چنی در مورد عواقب سختی که ایران احتمالا با آن روبرو خواهد شد، بر این ترس دامن می زند که در دوره پیش از انتخابات که بهترین زمان برای بازی با افکار عمومی است، اولین بهانه مستمسکی برای حملات نظامی به نام مقدس دفاع از حق موجودیت اسراییل شود.

وی می افزاید: وسوسه این کار با خطر بزرگی همراه خواهد بود که می تواند تشدید جنگ در عراق، بازگشت طالبان به افغانستان، بی ثبات شدن رژیم های سنی عرب، گرفتاری بین پتک امریکا و سندان کوچه و خیابان، بروز جنگ در لبنان و خاورمیانه، افزایش تروریسم و شوک جدید نفتی که پیش از همه دامان اروپا، چین و ژاپن را خواهد گرفت، و .. را به دنبال داشته باشد.

وی تصریح می کند: در چنین شرایطی امنیت اسراییل بیشتر مورد تهدید قرار می گیرد. اروپایی ها از همین رو باید مذاکرات را با مقامات ایرانی ادامه دهند تا آنها رسما و به طور علنی تمام کنترل های آژانس و فرمول های جدیدی را که اجازه غنی سازی اورانیوم ورای 5 درصد ( برای مصارف نظامی 93 درصد لازم است) را به این کشور نمی دهد، بپذیرند.

شونمان با تشویق فرانسه به تعقیب این راه می نویسد: فرانسه با تلاش در این جهت بیشتر به صلح و منافع بلند مدت خود خدمت می کند تا این که بخواهد رهبری جبهه اروپایی برای تحمیل مجازات هایی ورای سازمان ملل متحد علیه ایران را در دست گیرد که در وهله اول شرکت های فرانسوی از این بابت تنبیه خواهند شد.

وی با اشاره به تفاوت در اظهارات سایر کشورهای اروپایی با فرانسه به موضع روسیه در این مورد اشاره دارد و می نویسد: در خصوص روسیه نیز در خلال سفر ولادیمیر پوتین به ایران دیدیم که او در عین ایراد سخنانی متوازن تر قراردادهای زیادی را (در تهران) امضا کرد.

وزیرپیشین دفاع فرانسه در ادامه اضافه می کند: فرانسه می تواند برای بازداشتن آمریکا در مسیری که می تواند برای آنها نیز بسیار مهلک باشد، کارهای زیادی انجام دهد. بازهای آمریکایی که از نبرد قبلی در عراق درست آموخته اند می دانند که تنها با رضایت ار روپایی ها می توانند به (ایران) حمله کنند.

فرانسه بدون این که اجازه دهد که از آن استفاده ابزاری شود باید به باورهای خود وفادار بماند.

وی با قبول این نکته که فرانسه باید به امریکا کمک کند تا از باتلاق عراق خارج شود، می نویسد: برای این کار نباید (همانگونه که کوشنر از رایس پرسیده بود) ساده لوحانه گفت :خب ما برای کمک به شما در عراق چکار می توانیم انجام دهیم؟ بلکه باید به آن ها نشان دهیم که خروج با افتخار ازعراق به طور بدیهی با توافقی جامع با ایران به عنوان تنها قدرتی که در این کار می تواند به آن ها کمک کند، شدنی است و هیچ سیاستی ورای این واقعیات ارزش ندارد.