امیر بهشتی/«فرزند کمتر، زندگی بهتر» این شعاری بود که در دهه 70 بر روی در و دیوار شهرها و تابلوها دیده می‌شد و بر روی این شعار تأکید زیادی می‌شد و مردم را به داشتن فرزند کمتر ترغیب می‌کردند. در واقع، این شعار از سال 40 به بعد به عنوان اولین برنامه تنظیم خانواده‌های ایرانی بر سر زبان‌ها افتاد. این طرح پس از انقلاب به دلیل ناپایداری‌های آن زمان و همچنین طولانی شدن جنگ ایران و عراق و احتیاج به نیروی جوان و کارآمد از دستور خارج شد و در برخی مواقع سیاست‌های تشویقی افزایش جمعیت را اجرا می‌کردند. پس از جنگ و با بالا رفتن میزان رشد جمعیت، مسئولان از انفجار جمعیت نام بردند و از سال 68 به بعد دولت وقت، برنامه تنظیم خانواده را ابلاغ کرد و بر اساس آن، صداوسیما، وزارت بهداشت، فرهنگ و ارشاد و آموزش و پرورش وقت مسئول فرهنگ‌سازی این موضوع شدند.
توطئه تغییر جمعیتی ایران
در سال 1974 پیمانی موسوم به «توافقنامه NSSM 200» منعقد شد که طراح آن «هنری کیسینجر» بود. او در آن زمان مشاور امنیت ملی آمریکا بود. این پیمان تا سال ۱۹۸۹ محرمانه ماند و موضوع آن عبارت بود از: «بررسی رشد جمعیت در جهان و آثار آن بر امنیت ایالات متحده و منافع خارجی آمریکا». برژینسکی، سیاستمدار کهنه‌کار و مشاور سابق امنیت ملی آمریکا در مصاحبه‌ای که با روزنامه «وال‌استریت ژورنال» در مارچ ۲۰۰۹ داشت، درباره تغییر جمعیتی ایران نکته‌ای را مطرح کرد که ابعاد بسیار گسترده‌ای دارد. وی در این مصاحبه گفته بود: «از فکر کردن به حمله پیش‌دستانه علیه تأسیسات هسته‌ای ایران اجتناب کنید و گفت‌وگوهای‌تان با تهران را حفظ کنید، بالاتر از همه بازی طولانی مدتی را انجام دهید؛ چون زمان و آمارهای جمعیتی و تغییر نسل در ایران به نفع رژیم کنونی نیست.»
صندوق ضد انسانی سازمان ملل
اسناد زیادی که بسیاری از آنها متعلق به سازمان ملل متحد هستند، اثبات می‌کند که برخی از قدرت‌های غربی از سال‌ها پیش، یک طرح بین‌المللی برای کاهش جمعیت جهان تدوین کرده‌اند. اظهارات افراد و سازمان‌های مختلف نشان می‌دهد که این نقشه، هنوز هم در دستور کار غربی‌ها قرار دارد. اساس و مبنای فعالیت‌های آنها کاهش تعمدی جمعیت یا همان جمعیت‌زدایی است.
سازمان ملل یکی از فعال‌ترین سازمان‌ها در زمینه کاهش جمعیت جهان است. مفهوم «جهانی شدن» و یکی کردن تمام کشورها و ملت‌ها و در نهایت تشکیل به اصطلاح «دولت واحد جهانی»، از اهداف ریشه‌ای و مهم مقامات غربی است. این مفهوم در تفکرات «ایلومیناتی» و «فراماسونری» به نوعی، هدف نهایی محسوب می‌شود.
صندوق جمعیت ملل متحد، یکی از شاخه‌های سازمان ملل است که بیشترین برنامه‌ها را در زمینه جمعیت، تنظیم خانواده، بهداشت و تولید مثل دارد. بهداشت باروری، توانمندسازی زنان، سلامت بلوغ، از جمله موضوعاتی هستند که صندوق با محوریت آنها اقدام به برگزاری کارگاه‌ها و همایش‌های مختلفی در سراسر کشور می‌کند. آموزش مسائل جنسی، تزریق تفکرات فمینیستی به دختران و مادران، ترغیب و تشویق به استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری، تلاش برای تشویق به فرزند کمتر از راه‌های مختلف، از جمله موارد مطرح‌شده در این کارگاه‌هاست.
اما از جمله موضوعاتی که صندوق جمعیت، آن را رسالت اصلی خود می‌داند، تلاش برای فراگیر شدن استفاده از روش‌های عقیم‌سازی موقت و دائم زنان به بهانه‌های مختلف، مانند بارداری سالم و بی‌خطر است. اگر از بحث عقیم‌سازی موقت بگذریم، عقیم‌سازی دائم یا همان وازکتومی و توبکتومی را می‌توان بزرگ‌ترین هدیه صندوق جمعیت برای نابودی نسل جمعیت در کشور ایران دانست.
در حالی که وازکتومی، این عمل عقیم‌سازی دائمی، در کشورهایی نظیر انگلیس ممنوع بوده و انجام آن مجوز خاصی را می‌پذیرد، صندوق جمعیت در کشورهای در حال توسعه، به ویژه در جمهوری اسلامی ایران، تلاش بسیاری برای ترویج آن کرده است. تربیت مربیان وازکتومی از سوی مربیان خارجی، یکی از اقداماتی است که صندوق جمعیت آن را در ایران کلید زده است.
یکی از فعالیت‌های این صندوق در ایران، چاپ کتب تنظیم جمعیت بوده است که در آن فرهنگ کاهش جمعیتی را دنبال کرده‌اند. در یکی از این کتب می‌خوانیم: «شدت میزان باروری زنان باعث می‌شود که دوران سنین فعالیت زنان با حاملگی‌های پی‌درپی هدر رود! و بدون بازده اقتصادی لازم سپری گردد!»
مقایسه سیاست‌های تشویقی
افزایش جمعیت
ایران‌ـ آخرین اصلاحیه اخیر قانون تنظیم خانواده در ایران برای افزایش جمعیت شامل حمایت از خانواده با سیاست‌های تشویقی، مانند افزایش مرخصی زایمان برای مادران به 9 ماه و مرخصی برای همسر به مدت دو هفته را به همراه داشته است. این قانون به مادرانی كه سن فرزند آنان به 9 ماهگی نرسیده است، تسرّی می‌یابد و مادر می‌تواند تا سن 9 ماهگی نوزاد، از مرخصی زایمان استفاده كند.
آلمان‌ـ یكی از مشوق‌های آلمان برای افزایش نسل، تصویب قانون برای كمك به مهاجرانی است كه چندین سال در این كشور زندگی كرده و فرزندان‌شان تا 17 سالگی در كشور آلمان تحصیل می‌كنند، به گونه‌ای كه دولت این كشور موظف به پرداخت كمك‌هزینه تحصیل به این افراد است و در سنین كودكی نیز با سبدهای حمایتی به این افراد كمك می‌كند.
فرانسه‌ـ خانواده‌های فرانسوی تا سه سال می‌توانند با ضمانت اینكه به شغل خود برمی‌گردند، در كنار فرزند خود حضور داشته باشند.
ژاپن‌ـ خانواده‌هایی كه فرزند تا سن 15 سال دارند، ماهیانه تا 13 هزار ین، كمك مالی دریافت می‌كنند؛ از سوی دیگر پدر و مادر یك‌به‌‌یك می‌توانند در صورت اخذ مرخصی با نصف حقوق خود تا سقف تعیین‌شده در مرخصی حضور داشته باشند و بدون هیچ تغییری به كار خود بازگردند.
