هشام‌بن‌حکم می‌گوید: محضر امام صادق(ع) عرض کردم: بفرمایید سجده بر چه چیز جایز است و بر چه چیز جایز نیست؟ حضرت فرمودند: جایز نیست سجده مگر بر زمین یا آنچه از زمین می‌روید، به شرط آنکه مأکول یا ملبوس نباشد. عرض کردم: فدایت شوم، علت آن چیست؟ فرمود: سجود و خضوع و فروتنی برای خدای عزوجل است؛ لذا سزاوار نیست آن را بر مأکول و ملبوس قرار دهند چه آنکه ابناء دنیا بندگان مأکولات و ملبوسات هستند و حال آنکه سجده‌کننده در سجودش مشغول عبادت خداوند تبارک و تعالی است؛ از این رو شایسته نیست پیشانی خود را در حال سجود بر معبود ابناء دنیا که فریفته او هستند، بگذارد و سجده بر زمین افضل است؛ زیرا نسبت به تواضع و خضوع در مقابل خداوند عزوجل رساننده‌تر است.
«یعقوب‌بن‌یزید» به طور مرفوع تا حضرت ابی‌عبد‌اللّه(ع) نقل کرده که آن حضرت فرمودند: سجده بر زمین فریضه و بر غیر آن سنت است.
سیاری نقل کرده است، بعضی از اهل مدائن محضر ابی‌الحسن ماضی امام موسی کاظم(ع) نامه‌ای نوشتند و در آن پرسیدند: خواندن نماز روی شیشه چطور است؟ نویسنده نامه می‌گوید: وقتی نامه‌ام محضر مبارک(ع) رسید با خود اندیشیدم و گفتم: شیشه از اشیائی است که جزء نبات‌الارض است و من نباید سؤال می‌کردم؛ زیرا بر نبات‌الارض خواندن نماز و سجده جایز است؛ اما امام(ع) در جواب نوشتند: بر شیشه نماز مخوان و اگر در نفست خطور کرده که شیشه از نبات‌الارض است پس بدان ماده اصلی آن شن و نمک است و این دو بر ماهیت اصلی خود باقی نمانده و تغییرکرده‌اند.
 صدوق(ره) می‌‌گوید: هر شن و نمکی ممسوخ و متغیر نیست؛ بلکه شن و نمکی که شیشه را از آن می‌سازند، تغییر یافته‌اند.