کاسبکاری کرونایی

154 نفر از چهره‌های اصلاح‌طلب مدیران دولت اصلاحات طی نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب اسلامی، رفع حصر سران فتنه را تقاضا کردند. در مقام پاسخ، 206 نفر از مدیران انقلابی نظام در نامه‌ای خطاب به ملت شریف ایران، ضمن ستایش همبستگی ملی و درخشش ملت ایران در جهاد مقدس علیه کرونا، تقاضای توجه مسئولان نظام به منافع و مقاصد حزبی و قبیله‌ای نگارندگان آن نامه را مایه حیرت و تعجب دانستند و آن را سوء‌استفاده از کرونا توصیف کردند. اما صرف نظر از اهداف و انگیزه‌های نگارندگان نامه مذکور، انتخاب شرایط کنونی برای طرح این خواسته با عقلانیت سیاسی و خرد جمعی نیز مغایرت دارد. انتظار از آحاد جامعه، مسئولان و نخبگان در شرایط کنونی این است که با کنار گذاشتن مسائل اختلافی و حاشیه‌ای، سلامت و اقتصاد مردم، به ویژه اقشار کم‌درآمد را اولویت اصلی قرار دهند و برای خروج جهان از بحران کرونا و کاهش مدت قرنطینه و خانه‌نشینی چاره‌جویی کنند.

با این حال حتی اگر این تقاضا کاملاً انسان‌دوستانه و خیرخواهانه باشد، که بر اساس شواهد و قرائنی چنین نیست، این اقدام نیاز به مقدمات و شروطی دارد که هیچ یک از آنها فراهم نیست. متقاضیان رفع حصر اگر صداقت لازم را دارند، می‌توانند به فراهم شدن این شرایط کمک کنند. برخی از این شروط عبارتند از:

1ـ زمان و شرایط مناسب کشور برای طرح مسائل حاشیه‌ای و سیاسی که به هزار و یک دلیل این زمینه در مقطع فعلی فراهم نیست. مطالبه رفع حصر از سه نفر، با هر انگیزه و هدفی، در شرایطی که جهان کمتر به خود دیده است، نوعی کاسبکاری کرونایی تلقی می‌شود.

2ـ وجاهت سیاسی لازم واسطه‌گران که متأسفانه برخی از امضاکنندگان نامه خود به دلیل فتنه‌انگیزی و فراهم کردن زمینه حصر حتی کارشکنی برای رفع حصر فاقد آن هستند. لازمه تحقق این شرط به کار بردن ادبیاتی ندامت آمیز و لحنی عذرخواهانه است که جای آن در سطر به سطر نامه خالی است.

3ـ زمینه‌سازی برای افکار و فضای روانی کشور که متأسفانه سران فتنه و بسیاری از امضاکنندگان نامه باوری به لزوم آن ندارند؛ در حالی‌که واقعیت این است که سران فتنه محصور ایران زمین هستند. سران فتنه و همه کسانی که صادقانه به دنبال رفع حصر آنها هستند، اول باید شرایط اجتماعی برای بازگشت آنها را فراهم کنند که بدون عذرخواهی از ملت و نظام ممکن نخواهد بود. هنوز بسیاری از کسانی که در سال 1388 آسیب دیده‌اند‌ـ چه کسانی که عزیزان خود را از دست داده‌اند و داغدار شهیدان خود هستند و چه کسانی که جوزده شدند و جان و مال یا موقعیت خود را از دست داده‌اند‌ـ حاضر به پذیرش سران این فجایع نیستند.

4‌ـ از همه مهم‌تر بخشش خدایی است که می‌فرماید: «و آن سه نفر که تخلف کردند، تا آنجا که زمین با همه وسعتش بر آنها تنگ شد، در وجود خویش جایی برای خود نمی‌یافتند. دانستند پناهگاهی در برابر عذاب خدا جز رفتن به سوی او نیست، سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود تا توبه کنند؛ زیرا خداوند بسیار توبه‌پذیر و مهربان است.»

حسین‌ عبداللهی‌فر