در طول تاریخ انقلاب‌ها، خشونت با پیروزی انقلاب‌ها به پایان نرسیده است. انقلابیون پس از دستیابی به قدرت به تسویه حساب با برخی عناصری دست زده‌اند که در برابر انقلاب مقاومت کرده و برای دوام نظام سیاسی گذشته تلاش نموده‌اند. به ویژه آنکه چنین افرادی دست‌شان به خون انقلابیون نیز آغشته شده باشد. پس از پیروزی انقلاب فرانسه، علاوه بر اعدام لوئی شانزدهم، چنان جوی از خشونت انقلابی و تندروی‌ها آغاز شد که بر اساس آن تاریخ‌نویسان معتقدند دیکتاتوری جمهوری‌خواهان کمتر از استبداد سلطنتی نبود. در پاریس ۱۳۷۶ نفر اعدام شدند که از آن جمله «لاوازیه» شیمیدان معروف و «مالزرب» و «آندره شید» شاعر را می‌توان نام برد. قتل‌های سیاسی بعد از انقلاب‌های بزرگ در حدی بود که «کرین برینتون» جامعه‌شناس آمریکایی در کتاب «کالبدشکافی چهار انقلاب» به وجود آمدن این دوره از کشتار سیاسی را جزئی غیرقابل اجتناب در هر انقلاب بزرگ اجتماعی دانسته است.
 اما با وجود انزجار عمومی ملت ایران از رژیم طاغوت، انقلاب اسلامی از جمله انقلاب‌هایی بود که سران آن و به ویژه حضرت امام خمینی(ره) اجازه ندادند غلبه شور و شوق، احساسات انقلابی و نفرت و کینه ملت از جلادان و خائنان دوران پهلوی، عرصه انقلاب را به صحنه قتل عام عناصر وابسته به رژیم سابق بدل کند؛ از این رو تعداد افرادی که کارشان به دادگاه‌های انقلاب کشیده شد و حکم اعدام برای‌شان صادر شد، به چند ده نفر نرسید و آن‌قدر زیاد نبودند که با انقلاب‌های مشهور دنیا قابل قیاس باشند.«لوئیس مارشالکو» در کتاب خود «فاتحین جهانی» که ترجمه عبدالرحیم گواهی است، درباره انقلاب روسیه می‌نویسد: «همین تندروی‌ها و خشونت‌ها را در سایر انقلاب‌های بزرگ جهان که معمولاً با افتخار از آنها یاد می‌شود، شاهد هستیم؛ به گونه‌ای که حوادث وحشتناک روسیه از حدود تصور و تخیل ما درمی‌گذرد.
آماری که از روزهای اول پیروزی بلشویک‌ها به دست داده شده و در اسناد کنگره آمریکا نیز ثبت گردیده‌اند، حکایت از این دارند که در همان سال‌های اول به دست گرفتن قدرت توسط بلشویک‌ها: ۲۸ نفر اسقف و اسقف اعظم، ۶۷۷۶ نفر کشیش، ۶۷۶۵ نفر آموزگار، ۸۵۰۰ نفر پزشک، ۵۴۰۰۰ نفر افسر ارتش، ۲۶۰۰۰۰ نفر سرباز، ۱۵۰۰۰۰ نفر افسر پلیس، ۴۸۰۰۰ نفر ژاندارم، ۳۵۵۰۰۰ نفر روشنفکر، ۱۹۸۰۰۰ نفر کارگر، ۹۱۵۰۰۰ نفر دهقان به همراه امپراتور و اعضای خانواده‌اش در آن کشور به قتل رسیدند.»