آغاز کن زندگی را...

زیبا زیستن برآورده شدن تمام آرزوها نیست

درست گام برداشتن و اندیشیدن در مسیر است 

بدان که نعمت بزرگ خدا به تو در زندگی، ندانستن اندازه مهلت حیات است

تا بدون ترس معنای شیرین واژه «امید» را در این مهلت نامعلوم در مسیر تجربه کنی

آغاز کن زندگی را به لذت امید به مهرش و قدرتش که بیکران و بی‌همتاست...

 مؤمنِ برخوردار!

امام على (ع)می‌فرماید: «به عبد صالح، يعنى لقمان گفته شد: كدام يك از مردمان، با فضيلت‌ترند؟

گفت: مؤمنِ برخوردار.

گفته شد: از مال؟

گفت: نه؛ ليكن برخوردار از دانشى كه اگر به او محتاج شدند، از دانشش سود برند و اگر از او بى‌نياز شدند، خودش به آن اكتفا كند.»

حکمت‌نامه لقمان

 آرش فهیم/ سینمای جنگ یکی از دیربازترین ژانرهای سینمایی در جهان است؛ به‌گونه‌ای که از همان نخستین سال‌های ظهور این رسانه، شاهد تولید آثاری با محور نبردها بودیم. هر سال هم تعداد قابل‌توجهی از فیلم‌های مهم سینمای روز جهان، با موضوع جنگ ساخته می‌شوند. حتی با گذشت بیش از 70 سال از پایان جنگ‌های جهانی اول و دوم، هنوز هم درباره این دو جنگ، فیلم‌هایی ساخته می‌شود. برای نمونه، کریستوفر نولان، یکی از فیلمسازان مطرح هالیوود، در فیلم آینده خود به جنگ دوم بین‌الملل خواهد پرداخت. فیلم‌های «هتل بزرگ بوداپست» و «بازی تقلید» که هر دو از برگزیده‌های مراسم اسکار 2015 بودند، موضوعی مرتبط با دو جنگ جهانی داشتند و تعداد بسیار زیاد دیگری که می‌توان نام برد؛ اما شاخصه اصلی همه این فیلم‌ها این است که هر یک، واقعیت و موضوع جدیدی را درباره جنگ مطرح می‌کنند. 

ژانر جنگی در ایران، پس از پیروزی انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی به وجود آمد. با توجه به ساختار و محتوای بومی این فیلم‌ها و اینکه بنیانگذاران آن در پی افشای ذات قدسی و روحانی جبهه بودند، از این نوع آثار با عنوان «سینمای دفاع مقدس» یاد شد. با وجود بی‌مهری‌های زیادی که برخی از مدیران دولتی به سینمای دفاع مقدس داشتند و با وجود فضاسازی جعلی و دروغین برخی از افراد و کارشناسان مغرض مبنی بر اینکه «دوران فیلم‌های جنگی تمام شده است»، اما سینمای دفاع مقدس هنوز هم می‌درخشد، هر چند فیلم‌هایی که در این زمینه ساخته می‌شوند، اندک هستند. همچنین، این فیلم‌ها همچنان محل پیوند شاخصه‌های ارزشی فرهنگ ملی و مذهبی با واقعیات روز و توجه به قهرمانان و اسوه‌های جبهه و جنگ هستند. اگر بخواهیم از آثار متأخر سینمای دفاع مقدس مثال بزنیم، می‌توان به «بادیگارد» اشاره کرد که به روزهای پایانی و پیش از شهادت یکی از بازمانده‌های دوران جنگ می‌پردازد. قهرمانی به نام حاج حیدر با شمایلی که سیمای قهرمان این روزهای جبهه مقاومت جهانی، یعنی «قاسم سلیمانی» را یادآوری می‌کند که در جایگاه محافظ یک دانشمند هسته‌ای، جان خودش را فدا می‌کند. همچنین، فیلم «ایستاده در غبار» که این روزها بر پرده سینماهای کشور در حال نمایش است، به فصل‌هایی از زندگی حاج احمد متوسلیان، فرمانده جاویدالأثر لشکر محمد رسول‌الله(ص) می‌پردازد. همان طور که درباره سینمای جهان قابل مشاهده است، آنچه سبب اهمیت این فیلم‌ها شده، افزون‌بر ساختار قابل قبول، توجه به موضوعات بکر است. به همین ترتیب، سینمای دفاع مقدس اگر بخواهد بیش از پیش بدرخشد، باید خط‌شکن و نوگرا باشد و سراغ سوژه‌هایی ناب و متفاوت و بیان ناگفته‌های جنگ برود.

یکی از جبهه‌های جدیدی که باید آن را تداوم دفاع مقدس دانست، دفاع از حرم است. این روزها، کشور ما شاهد ظهور قهرمانانی از نسل‌های گوناگون است که در میدان مقاومت حضور یافته‌اند و به منزله مدافعان حرم، راه شیاطین را سد کرده‌اند. بی‌تردید، اگر مدافعان حرم ازخودگذشتگی نمی‌کردند، معلوم نبود که داعشی‌ها و حامیان آنها چه بر سر جهان می‌آوردند! به همین دلیل مدافعان حرم، پاسداران حریم انسانیت هستند. در میان شهدای مدافع حرم هم می‌توان طیف‌ها و نسل‌های گوناگونی را دید؛ از جوانان 15، 16 ساله تا افراد کهنسال، از هنرمندانی چون هادی باغبانی و سعید سیاح طاهری تا شخصیت‌های نظامی و مهندس و پزشک و ... که زندگی هر یک از آنها می‌تواند به یک فیلم درخشان و جذاب تبدیل شود. به راستی، جای این قهرمانان بر پرده سینماهای کشورمان خالی است.

تاکنون فقط یک فیلم سینمایی و یک فیلم نیمه‌بلند داستانی درباره مدافعان حرم تولید شده است. یکی از این فیلم‌ها «هنگامه» نام دارد که به کارگردانی امیر داسارگر در 40 دقیقه به روایت لحظات آخر زندگی یک مدافع حرم در کنار همسرش می‌پردازد. همچنین، سال گذشته فیلمی با عنوان «جشن تولد» به کارگردانی عباس لاجوردی در جشنواره فجر به نمایش درآمد که داستان آن در سوریه می‌گذرد و به تقابل مدافعان حرم با داعش می‌پردازد.

با وجود این دو فیلم داستانی و ده‌ها فیلم مستندی که درباره مدافعان حرم ساخته شده، اما اهمیت این موضوع چنان است که فیلمسازان حرفه‌ای و با تجربه نیز باید به میدان بیایند و آثار متعددی ساخته شود. فراموش نکرده‌ایم که ابراهیم حاتمی‌کیا، سال گذشته در نشست خبری فیلم خود در جشنواره فجر از اینکه چرا سینمای ما نسبت به مدافعان حرم بی‌توجه است، انتقاد کرده بود. به نظر می‌رسد، خود حاتمی‌کیا و سایر فیلمسازان دفاع مقدس همچون همیشه باید خط‌شکنی کنند و درباره این موضوع بر زمین مانده فیلم بسازند.

 مهدی امیدی/  سریال‌های کره‌ای، پای ثابت سریال‌های صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران هستند! «سال‌هاي دور از خانه»، «جواهري در قصر»، «افسانه جومونگ»، «افسانه خورشید و ماه»، «سرزمین آهن» و... این بار هم نوبت به «فراری از قصر» رسیده است؛ سریالی که این شب‌ها از شبکه سه سیما پخش می‌شود و احتمالاً آخرين سریال نيز نخواهد بود.

سریال «فراری از قصر» هم مانند اغلب سریال‌های تاریخی کره‌ای که طی این سال‌ها از تلویزیون‌ها پخش شده است، بخشي از تاريخ كشور كره (جنوبي) را ترسیم مي‌كند؛ این سریال در زمان سلطنت شاه  «این جونگ»  در دوران جوسان، داستان یک پزشک قصر را روایت می‌کند که قصد مداوای دختر بیمار خود را دارد. او درگیر توطئه ترور ولی‌عهد با سم شده و به یک فراری تبدیل می‌شود و مجبور می‌شود برای نجات زندگی خود و دخترش مبارزه کند.

آنچه صداوسیما را به سمت نمایش این گونه سریال‌ها می‌برد، ارزان بودن، دسترسی آسان و قابلیت سرگرم‌سازی آنهاست، به ویژه که این روزها تلویزیون به دلیل کمبود بودجه و مشکلات مالی، نمی‌تواند به طور پی در پی به ساخت و نمایش سریال‌های جدید بپردازد. 

    اما زنگ خطر آثاری از این دست اين است كه كشور ما با اين همه غنا و سرمايه فرهنگي و تاریخی و تمدنی و توانمندي سينمايي، واردكننده آثار تاریخی و اسطوره‌ای از كشوري دیگر که از قضا تاریخ چندان مهمی هم ندارد شده است؛ يعني آنها توانسته‌اند با آميختن مفاهیم و روايت‌هاي مختلف و برخي زمينه‌هاي تاريخي، براي خودشان اسطوره‌سازي کنند، به عبارتي، كار كره‌اي‌ها در سریال‌های تاریخی، بازنمايي تاريخ نيست؛ بلكه بازسازي تاريخ به گونه‌اي است كه همه آدم‌ها در هر كجاي دنيا و با هر فرهنگي آن را بپذيرند.

    كره‌اي‌ها مثل ما تاريخ و فرهنگ عظيم و پرافتخار ندارند؛ اما با استفاده از امكاني به نام تصوير و افسانه‌سازي، خلأهاي هويتي و تاريخي خود را پر مي‌كنند. با اين كارشان، هم خود را به جهان بهتر معرفي مي‌كنند و هم سبب مي‌شوند كه نسل‌هاي آينده به خود و تاريخ‌شان افتخار كنند. تفاوت ما با آنها اين است كه آنها براي تاريخ‌سازي به افسانه متوسل شده‌اند به قول حافظ «چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند»، اما كشور ما به اين گونه افسانه‌سازي‌ها نیاز ندارد.

    اين مسئله بايد براي برنامه‌سازان كشور ما نيز يك درس عبرت باشد؛ چرا که تاريخ و فرهنگ ما داستان‌هايي شيرين‌تر و پرفراز و نشيب‌تر از امثال جومونگ و فراری از قصر دارد و چنانچه فیلمسازان به آنها مراجعه کنند،  قطعاً موفق خواهند بود. 

بی‌سوادی بد است. خیلی هم بد است. این قدر بد که ما برای ریشه‌کنی این معضل حتی یک سازمان تمام‌قد را برای آن تأسیس کرده‌ایم. این سازمان خدمات ارزشمندی را به جامعه تقدیم کرده است. همین صغری خانم همسایه روبه‌روی ما چندین‌بار رفت و بی‌سوادی‌اش را تا دوره تکمیلی از بیخ ریشه‌کن کرد و دوباره بعد از چند سال باز هم از طریق همین نهضت‌ سواد‌آموزی شروع کرد به ریشه‌کنی دوباره بی‌سوادی‌اش. کم نداشتیم از این‌گونه ریشه‌کنی‌ها؛ حمید آقا ماست‌بند سرکوچه عمه خانوم‌اینا، اسمال آقا بقال، حسن جیگرکی، بهزاد کله‌پز و فرهاد پست‌چی و امثال اینها فت و فراوونه. البته، خدا رحمت کند رفتگان شما را، آقاجون ما همیشه می‌گفت سواد فقط به داشتن مدرک و نوشتن چند تا سطر خرچنگ قورباغه نیست؛ بلکه آدم باید درک و فهم درست و حسابی داشته باشه. شاید بفرمایید چطوری؟ من خدمت‌تان عرض می‌کنم. 

مثلاً همین آقای عادل آذر، ببخشید دکتر عادل آذر، رئیس مرکز آمار می‌فرمایند نرخ تورم در مردادماه ۵/۹ شده، یعنی تورم تک‌رقمی شده است. چه خبری از این بهتر می‌تونه باشه. من عین فرمایش چاپی آقای دکتر را هر چه به همین اسمال آقا بقال که ناسلامتی مدرک تکمیلی نهضت هم داره نشون می‌دم، قبول‌دار نیست که نیست و بازم حرف خودش‌رو می‌زنه. حالا خدا پدر اسمال آقا را بیامرزه، بهزاد کله‌پز وقتی امروز صبح، اسم تورم تک‌رقمی را بردم همون‌طور که داشت جفت چشم کله را در می‌کرد و توی بشقاب مشتری می‌گذاشت گفت ای جوون برو این حرفا را ور دل عمه‌ات بگو من اصلاً از عدد و رقمایی که تو گفتی سر در نمیارم که نمیارم. ملاک و میزون من جیب مردمه!

از این قبیل نفهمیدنا و به قول آقاجون نداشتن درک درست و حسابی در بین خلق‌الله کم نیست. بنابراین برای حل همیشگی این مشکل پیشنهاد می‌شود دولت محترم با استفاده از تجربه نهضت سوادآموزی یک سازمان خوب و پرو پیمون با عنوان «سازمان ریشه‌کنی تورم و توجیه آماری» تأسیس کند تا برای همیشه ضمن حل مسئله تورم، درک و فهم مردم را بالا و بالاتر

 ببرد.

 استقبال گسترده هنرمندان و مردم از جشنواره‌چل چراغ

نخستین جشنواره «چهل چراغ» با موضوع امام حسین(ع) و در بخش‌های فیلم داستانی، مستند، پویانمایی، فیلمنامه، عکس، پوستر و فیلم موبایلی، با استقبال گسترده هنرمندان و مردم از 21 تا 28 شهریور در پردیس سینمایی ملت برگزار شد. 

گزارش‌ها حاکی است، هنرمندانی چون حسین یاری، شهاب حسینی، بهروز افخمی، نرگس آبیار، احمدرضا درویش، پرویز شیخ طادی و ... با این جشنواره همکاری کرده‌اند. حسین یاری، سخنگوی این جشنواره در مراسم افتتاحیه آن گفت: «امام حسین(ع) و حماسه عاشورا موضوع این رویداد فرهنگی و هنری است و سیاستگذاران جشنواره «چهل چراغ» از ابتدا پرداختن به سیره زندگی حضرت و حماسه عاشورا را مدنظر داشته‌اند.»  همچنین مراسم بزرگداشت داوود میرباقری، کارگردان سریال «مختارنامه» نیز در این جشنواره برگزار شد. وی  گفت: «دشمنان امام حسین(ع) و دشمنان تفکر عاشورایی، هر روز با تبلیغات وسیع خود سعی می‌کنند فرهنگ حماسه حسین را بی‌اثر و بی‌محتوا نشان دهند و این حماسه تاریخ‌ساز را پدیده‌ای آمیخته با خشونت و دین متکی به شمشیر و جهل معرفی کنند.»

 آينه پوشيدن

دشت تا خيمه زد آهنگ خروشيدن را 

چاه هم تجربه كرد آتش جوشيدن را

دست خورشيد در آفاق رسالت چرخيد 

چنگ زد گيسوي ترديد پريشيدن را

و بيابان چه تبي داشت از انبوه سكوت 

تا مبارك كند اين آينه پوشيدن را

عشق ابلاغ شد و حلقه مستان گُل كرد 

تازه كرد آن خُم نو، چشمه نوشيدن را

پر شد آغوش غدير از دم «بخٍّ بخٍّ»

تا بكوبد هيجانات نيوشيدن را

عطر «من كنتُ...» و غوغاي «علي مولاه...» 

قافله قافله راند اين همه كوشيدن را

پروانه نجاتي

 صندلی ....

«گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود»

گر تو برخیزی و من جات نشینم، چه شود

تو که همواره دم از پاکی و اخلاص زنی

من اگر غیر تو در خاک ببینم، چه شود

صندلی گر چه عزیز است ولی تا این حد

عاشقش باشم و بازم دل و دینم، چه شود

من از اول نه پی جاه و مقامی بودم

چون پی میز همی مهره بچینم، چه شود

پند بشنو ز من خسته سرگشته کنون

که اگر راه خطا را بگزینم، چه شود

سال‌ها عمر گران در طلب یار گذشت

گر تو گویی که چنان یا که چنینم، چه شود

صندلی گشته مَثَل چونکه وفایی نکند

من اگر تکیه‌ زده، تخت نشینم، چه شود

جای من روی زمین است خلایق هیهات!

هر چه گویند من خسته همینم، چه شود

علی عرفانی (شاعرباشی)

 اللّهم کن لولیک ...

کوی مهر، سرای امید، پنج‌دری عشق، ِرواق همدلی

این نشانی را به خاطر بسپار

اینجا خانه اهل دل است

همان خانه‌ای که بر شاخسار سپیدارش فاخته‌ای لانه دارد

همان خانه‌ای که عصرها ملغمه بوی یاس و دیوارهای کاه‌گلی نم‌خورده‌اش سرمستت می‌کند

همان خانه که شمعدانی‌های دور حوض کاشی‌اش چشم‌نواز است و روح‌انگیز

خانه همان آدم‌هایی که صفای‌شان به دنیایی می‌ارزد...

اینجا آلایشی نیست...

دل‌ها همه سلامتند!

اینجا چون و چرا معنایی ندارد

نگاه خدا برای‌شان بس است؛

«الیس الله بکافٍ عبده»

به یمن همین صفا و یکرنگی نفس‌هاشان حق است

و تیر دعاهاشان درست به مرکز اجابت می‌نشیند

اگر گذرت به کوی مهر افتاد به سرای اهل دل هم سری‌ بزن

باشد که به یمن همجواری‌شان دعاهای تو نیز زودتر مستجاب شوند!

آخر سال‌هاست دعای فرج می‌خوانی و دریغ...