آژانس اطلاعات فدرال آلمان قصد دارد برای دور زدن روش‌های رمزگذاری پیام‌رسان‌هایی مانند تلگرام و واتس‌‌آپ راهی بیابد. اکنون این نهاد برای این امر 150 میلیون یورو بودجه دریافت کرده است. وبگاه نتزپولیتیک همچنین اسنادی را افشا کرده است که نشان می‌دهد آژانس اطلاعات فدرال آلمان قصد دارد برای پروژه رمزنگاری در سال جاری ۴/۵ میلیون یورو و در سال آینده میلادی حدود 16 میلیون یورو هزینه کند.

  احمدرضا هدایتی/در حال رانندگی برنامه‌های رادیو را جست‌وجو می‌کردم که به ترانه‌ای برخوردم که برایم تعجب‌آور بود، با خود گفتم شاید امواج رادیوهای بیگانه را گرفته‌ام، با اندکی گوش سپردن به ادامه ترانه مشخص شد که این ترانه از رادیو جوان پخش می‌شود! 

استفاده از مضامین مبتذلی مانند «تو بال و پر منی/ نازنین مال منی» که جایگاه زن را تنزل داده، یا استفاده از جملات شرم‌آوری مانند «در مسیر چشم‌هایم پیدا شو/ بهترین حادثه دنیا شو» که برخلاف اصول و ارزش‌های اسلامی، چشم‌چرانی را تبلیغ و ترویج می‌کند، یا واژهای سخیفی نظیر «اگه تو نباشی من می‌میرم و...» در شبکه‌های مختلف رسانه ملی، به‌ویژه در رادیو و به‌خصوص در رادیو جوان، تنها چند نمونه از اشعاری است که بدون توجه به محتوای آنها روی آنتن می‌رود.

مصمم شدم در این زمینه با مسئولان ذی‌ربط تماس بگیرم، تا اینکه مهرماه سال‌جاری از طریق یکی از دوستان توفیق حاصل شد تا با برخی از مسئولان ذی‌ربط سازمان صدا‌وسیما در این زمینه گفت‌وگویی داشته باشم، در جریان این دیدار متوجه شدم که مطالبات حقیر دغدغه‌های آنها نیز است؛ اما ظاهراً به علل مختلف از جمله حجم انبوه فعالیت‌های موسیقیایی رسانه ملی که حدود 40 تا 60 درصد و در برخی از شبکه‌ها مانند شبکه پیام و شبکه آفتاب تا 95 درصد از برنامه‌ها را شامل می‌شود و همچنین کمبود نیروی انسانی، نداشتن برخورد قاطع با افراد معدودی که بدون مجوز اقدام به پخش ترانه‌های سخیف می‌کنند و سایر موارد مشابه، کنترل کار را تا حدود زیادی از دست رسانه ملی نیز خارج کرده است.

برای نمونه، در این دیدارها یکی از کارشناسان سازمان به من گفت برخی از جوانان سرمایه‌دار و جویای شهرت با صرف هزینه‌های هنگفت، از طریق استودیوهای زیرزمینی اقدام به خوانندگی کرده و با پرداخت مبالغ زیاد به برخی از عوامل سودجوی پخش موسیقی در شبکه‌های مختلف رادیو و تلویزیون، زمینه پخش چنین ترانه‌هایی را فراهم می‌آورند.

ظاهراًً این مشکل فقط به همین طیف از افراد محدود نمی‌شود؛ بلکه برخی از تهیه‌کنندگان غیر متعهد فیلم‌ها و برنامه‌های رادیو تلویزیونی نیز با همین روش حاضر می‌شوند که قوانین و مقررات و اصول اخلاقی و رسالت فرهنگی و هنری خود را زیرپا گذاشته و مرتکب چنین سوءاستفاده‌هایی شوند. گاهی این مبالغ به حدود 80 تا 100 میلیون تومان نیز می‌رسد و بدتر اینکه همین افراد در اقدامی تأسف‌برانگیز برای کاری که بدون زحمت به‌دست آورده‌اند، فاکتور جعلی تهیه کرده و مجدداًً در قالب هزینه تولید موسیقی فیلم یا برنامه، هزینه مضاعفی را نیز از سازمان صداوسیما دریافت می‌کنند.  

برخی از دست‌اندرکاران مطلع مورد مذاکره در بخش فرهنگی در پاسخ به پرسش‌های بنده با نگرانی می‌گفتند، این وضعیت درباره تولیداتی که از وزارت فرهنگ و ارشاد جمهوری اسلامی ایران مجوز می‌گیرند، به مراتب فاجعه‌بارتر از چیزی است که در رسانه ملی شاهد آن هستیم و در بیان ادعای خود به برخی از ابیات مستهجن و شرم‌آور به‌کار برده شده در این آثار از جمله؛ اثر صوتی فردی به نام (ع.ع) با این مضمون که؛ «یکی از ما داره باز به اون یکی دروغ میگه/ یکی از ما باز رفته سراغ یه یار دیگه» که به طور علنی مروج خیانت و ارتباط نامشروع بین زن و مرد است و اثر خواننده دیگری به نام (ر. ص) که افکار شیطانی خود را با این ابیات «من یک تضاد بی‌سرانجامم/ روزا نمی‌شناسم تو رو/ شبا تو خاطراتم غلت می‌خورم» به تصویر می‌کشد، اشاره می‌کردند.

البته، چندین بار نیز در سالیان گذشته با وزارت ارشاد، جشنواره بین‌المللی شعر فجر، رسانه ملی، انجمن شعرای ایران و چند مرکز، چه به صورت حضوری و چه مکتوب انتظارات و ایده‌هایم را مکتوب بیان داشته‌ام.

 در یکی از این مراجعات به باغ مصفای انجمن شعر ایران واقع در خیابان دولت مراجعه کردم و احساس می‌کردم فرصت مناسبی برای دیدار و گفت‌وگوی مستقیم با شعرای کشور، در اختیارم قرار گرفته است، اما پس از مدتی حضور در جمع حضار محترم متوجه شدم که آب از سرچشمه گل‌آلود است؛ دریغ از شعر فاخر، دریغ از مفاهیم محتوایی، دریغ از مفاهیم انقلابی و اسلامی، دریغ از اشعار برانگیزاننده‌ای که بتواند مشکلی از مشکلات جامعه را حل کند. اکثر اشعار در حد فاجعه‌آمیزی به موضوعات عاشقانه و اصطلاحاً «کوچه بازاری» اختصاص داشت.

در بیشتر اشعار جایگاه والای زنان که نقش اصلی را در تربیت فرزندان این مرز و بوم دارند، در حد سخیفی تنزل یافته بود، گویی در این محافل برای گروهی از افراد، مطلبی مهم‌تر از زن‌بارگی و استفاده ابزاری از واژه زن وجود ندارد، ادامه حضور برایم ناممکن بود، با تأسف تمام از سالن خارج شدم و در جست‌وجوی رئیس انجمن به اتاق دیگری مراجعه کردم، به طور تصادفی توفیق گفت‌وگو با یکی از مسئولان انجمن را پیدا کردم؛ اما کمی صحبت با ایشان کافی بود تا متوجه شوم که نباید انتظار چندانی از این مجموعه داشت.

تردیدی وجود ندارد که در جامعه ناهنجاری‌های متعددی وجود دارد، اما آیا این درست است که مشکلات را به بهانه‌ای برای استفاده حداقلی از ظرفیت‌های موجود تبدیل کنیم و با کم‌فروشی و کم‌کاری در انجام وظایف‌مان، به جای کمک به رفع نابسامانی‌ها، در اقداماتی هم‌راستا با توطئه دشمنان این مرز و بوم، به مشکلات دامن بزنیم؟

 محمدباقر عباسی /ایران در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری 96 قرار دارد. از سوی دیگر، دولت یازدهم نیز با توجه به رویکرد دیپلماتیک خود در همه سطوح مدیریتی کشور اعم از داخلی و خارجی، فقط یک دستاورد به نام برجام دارد. این دستاورد را بارها دلسوزان نظام اسلامی نقد و بررسی کرده‌اند و بسیاری از مسئولان نیز عملاً حاصل آن را اشتباه دانسته‌اند. ایجاد دوقطبی پیش از انتخابات برای شرایط عمومی جامعه آسیب‌زاست؛ چرا که کشور را پیش از موعد وارد رقابت انتخاباتی خواهد کرد که حاصل آن فراموشی مطالبات اولیه و حقیقی است. آنچه در فضای سیاسی و اجرایی کشور مشهود است؛ نوعی بی‌تحرکی سیاسی و اجرایی است که برخاسته از کهولت سن اعضای دولت است؛ لذا دولت در ماه‌های آینده نیازمند ایجاد یک شوک سیاسی ـ اجرایی است تا بتواند فضای گرم و تحرک انتخاباتی ایجاد کند. ایجاد این تحرک از دو راه امکان‌پذیر است؛ راه اول انجام فعالیت‌های اجرایی در سطح وسیع است. این روش به زمان نیاز دارد و در این فرصت کوتاه امکان تحقق آن وجود ندارد. راه دوم ایجاد شور و هیجان کاذب در سطح جامعه است.در ماه‌های گذشته روزنامه‌های زنجیره‌ای تلاش کردند تا دوقطبی کاذب احمدی‌نژاد ـ روحانی در جامعه ایجاد شود. در آن ایام سفرهای تبلیغاتی احمدی‌نژاد به شدت مورد استقبال روزنامه‌های جریان اصلاحات و حامیان دولت قرار گرفت. آن سفرها را به شدت تحلیل و نقد می‌کردند و در سایه این فعالیت رسانه‌ای تا حد زیادی توانستند دوقطبی مطلوب خود را در جامعه جاری کنند، لکن این دوقطبی کاذب انرژی کشور را تحلیل می‌برد و حدود یک سال قبل از انتخابات، عرصه کشور را انتخاباتی کرد. در این فضای انتخاباتی، فرصتی برای کارها و سازندگی در کشور نبود. با هوشیاری و تدبیر بموقع رهبر معظم انقلاب اسلامی و خروج محمود احمدی‌نژاد از عرصه انتخابات، این دوقطبی کاذب از بین رفت و بی‌تحرکی حقیقی مخفی‌شده در پس آن خود را دوباره نشان داد. پس از شکست طرح دوقطبی‌سازی انتخاباتی و رونق یافتن مطالبات مردمی، طراحان عرصه سیاست در جریان اصلاحات و اعتدال به فکر روش جایگزین افتادند. روش جایگزین در این دوره از عرصه سیاسی ایران از بازی مافیا الگوبرداری شده است؛ در این بازی همچون دنیای سیاست هر فردی باید به شدت مراقب رفتار و گفتار خود باشد تا اکثریت بازیگران سوء برداشتی از او نداشته باشند.در این بازی گروه آگاه ادعای بی‌گناهی دارد و تلاش دارد ذهن گروه ناآگاه را با خود همراه سازد؛ از این رو حتی ممکن است به خودزنی نیز روی آورد. در هفته‌های گذشته حرکت‌هایی در سطح وسیع سیاسی ـ اجرایی دیده شد که در این راستا قابل ارزیابی است. از آن جمله می‌توان به برگزاری کُنسرت موسیقی در سراسر کشور اشاره کرد. طبق فرمول بازی مافیا، این انحراف اذهان ناآگاه از حقیقت به وسیله تعریف نیاز جدید و عملیات فریب است. همچنین برگزاری کنسرت در شهر مقدس مشهد با فضای فرهنگی حاکم بر آن که مطمئناً دچار چالش می‌شود و همچنین فعالیت رسانه‌ای پس از آن نیز در این راستا قابل بررسی و ارزیابی است. از آنجا که استفاده از یک فن در بازی مافیا سبب لو رفتن آن می‌شود، گروهی موفق خواهند شد که پی در پی از فنون جدید استفاده کنند. فن جدیدی که در عرصه سیاست ایران مورد استفاده قرار گرفت، انجام سخنرانی‌های تحریک‌کننده، یا حمله به قوه قضائیه است. در این فن، ابتدا با تدابیر پس‌پرده، برخی از سخنرانی‌ها در برخی از مناطق حساس کشور برپا می‌‌شود و برخی نیز در مکان‌هایی که حساسیت ویژه‌ای وجود دارد، اعلام می‌شود، اگرچه از ابتدا لغو این سخنرانی محتمل است، اما تبلیغات سنگینی برای آن صورت می‌گیرد و سپس به دلایلی اگر لغو شود، جنجال‌ها شروع می‌شود.

 ابوذر احمدی/ طی روزهای اخیر بخش‌های مختلفی از مناطق شمال فلسطین اشغالی از جمله استان حیفا، گرفتار آتش‌سوزی‌های گسترده شده و دستگاه‌های ذی‌ربط رژیم غاصب صهیونیستی با وجود گرفتن کمک از چندین کشور در مهار آن ناکام مانده‌اند. این آتش‌سوزی که به مناطق مسکونی و جاده اصلی ارتباطی میان شهرهای قدس اشغالی و تل‌آویو کشیده شد، 17 شهرک و شهر صهیونیست‌نشین را در نوردید که بنابر اعلام منابع صهیونیستی، این آتش‌سوزی‌ها سبب زخمی شدن 130 نفر و همچنین تخلیه هزاران شهرک‌نشین از منازل خود شد.گسترده شدن آتش‌سوزی و ناکامی رژیم صهیونیستی در مهار آن موجب شد تا مقامات صهیونیستی برای دریافت کمک دست به دامن دیگر کشورها شوند، به طوری‌که دولت جعلی نتانیاهو با تشکیل کابینه امنیتی به طور رسمی از کشورهای ترکیه، یونان، ایتالیا و قبرس درخواست کمک کرد. این آتش‌سوزی‌ها که همچنان ادامه دارد، خسارت‌های سنگینی را به رژیم صهیونیستی وارد کرده است، به طوری که اتحادیه پیمانکاران رژیم صهیونیستی اعلام کرده است که نزدیک به 1000 باب خانه به بازسازی و مرمت نیاز دارند و برای این اقدام بودجه‌ای بالغ بر 50 میلیون دلاری لازم است.از سوی دیگر، طبق محاسبات اولیه وزارت داخلی رژیم غاصب صهیونیستی پیش از مهار کامل آتش‌سوزی‌ها خسارت‌های مستقیم وارده به آپارتمان‌ها و خانه‌ها مبلغی در حدود 190 میلیون دلار تخمین زده شده است؛ اما خسارت‌هایی که به دارایی‌ها و زیرساخت‌های عمومی مثل راه‌ها، شبکه‌های برق و آب وارد شد، دست کم 80 میلیون دلار تخمین می‌شود. روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت در این باره به نقل از یک مقام عالی‌رتبه در وزارت دارایی رژیم صهیونیستی نوشت: «صحبت از خسارت‌های سنگینی است که در گذشته در هیچ فاجعه طبیعی سابقه نداشت و نظیر این خسارات فقط در جنگ بود.» 

در حالی که علت وقوع این آتش‌سوزی‌ها هنوز مشخص نشده است، مقامات جانی صهیونیستی برای فرار از زیربار انتقادات و به دلیل ناتوانی خود در مهار این آتش‌سوزی‌ها، انگشت اتهام را به سمت فلسطینیان نشانه رفته و مدعی شده‌اند که آنها عامل آتش‌سوزی‌های اخیر هستند و در همین راستا، نهادهای نظامی و امنیتی این رژیم بیش از ده‌ها فلسطینی را به اتهام ایجاد آتش‌سوزی‌های عمدی بازداشت کرده است.

جالب اینکه «بنیامین نتانیاهو» رئیس دولت جعلی صهیونیستی اظهار داشته که 70 درصد از این آتش‌سوزی‌ها دارای انگیزه‌های «تروریستی» است و نفتالی بنت، وزیر متعصب و افراطی آموزش این رژیم، خواستار افزایش شهرک‌سازی در کرانه باختری و سرزمین‌های اشغالی 1948 شده است.

در ورای ناکامی این رژیم در مهار کامل آتش‌سوزی که بیش از پیش ضعف و ناکارآمدی مقامات جانی صهیونیستی را نشان می‌دهد، بررسی و تحلیل اینکه چرا مقامات صهیونیستی مصرند تا این آتش‌سوزی را اقدامی عامدانه نشان دهند، حائز اهمیت است که در این زمینه ذکر چند نکته مهم ضروری است. 

نخست اینکه، مقامات صهیونیستی از این فرصت سوء‌استفاده کرده و با متهم کردن فلسطینیان به عاملان اصلی این آتش‌سوزی، روند شهرک‌سازی، به ویژه در کرانه باختری را بدون هیچ محدودیت سیاسی شدت می‌بخشند. 

دوم اینکه، پس از ناکامی دستگاه‌های غیرانسانی امنیتی رژیم غاصب صهیونیستی در مهار انتفاضه سوم، حال مقامات جانی صهیونیستی در تلاشند تا با مظلوم‌نمایی و انحراف افکار عمومی، با وقیح‌ترین جنایات ضد بشری، سرکوب مقاومت فلسطین را از سر بگیرند. 

نکته پایانی اینکه، در این حادثه کمک‌رسانی کشورهایی چون ترکیه، یونان، ایتالیا، کرواسی و قبرس و مشارکت‌شان در خاموش کردن این آتش‌سوزی‌ها ‌تأمل‌برانگیز بود و از این سؤال‌برانگیزتر آن بود که تشکیلات خودگردان فلسطین بیش از هشت خودروی آتش‌نشانی و 40 نیرو را برای کمک به اشغالگران  صهیونیستی اعزام می‌کند که این پرسش پیش می‌آمد که آیا این اقدام محمود عباس پاسخی به لطف رژیم غاصب صهیونیستی  برای اشغال و توسعه شهرک‌سازی‌ها است؟! 

 اکبر کریمی/ طراحی و دوخت لباس یکی از مشاغلی است که در آن هنر و صنعت نقش کلیدی ایفا می‌کنند. امروزه، تأثیرگذاری این رشته هنری بر فرهنگ اجتماعی موجب شده است در بیشتر کشورها، نهادها و سازمان‌های دولتی متولی سیاست‌گذاری در این حوزه شوند. افزون بر استعداد بالای هنری برای جذب و بروز توانمندی‌های علاقه‌مندان مختلف، به این رشته به مثابه یک رشته پردرآمد با اشتغال‌زایی بالا نیز می‌توان نگریست.

سوسن بیگلری، یکی از فعالان عرصه طراحی و تولید لباس است که سابقه سی‌وپنج ساله در حوزه آموزش، طراحی، دوخت و تولید لباس دارد. او که هم‌اکنون رئیس انجمن صنفی طراحی و دوخت استان تهران است، درباره نحوه ورودش به این رشته می‌گوید: «علاقه زیادم سبب شد تا از ۲۰ سالگی این رشته را دنبال کنم. ابتدا آموزش‌های اولیه را در آموزشگاهی دیدم، سپس در خانه کار را شروع کردم؛ ابتدا ملحفه، روبالشتی، روتختی و... می‌دوختم، کم‌کم کارم را توسعه دادم و دوخت لباس را هم یاد گرفتم و در ۲۵ سالگی اولین آموزشگاهم را در تهران بازگشایی کردم. وی همراهی و تشویق همسر و پدرش در این چند دهه فعالیت را از عوامل اصلی موفقیت‌هایش بیان می‌کند.»

او که در این مسیر سختی‌های زیادی را متحمل شده و تجربه‌های فراوانی به دست آورده است، می‌گوید: «اگر کسی کارش را دوست داشته باشد سختی‌هایش را می‌پذیرد؛ ولی اگر فکر کند کاری که شروع کرده، سخت است و وسط راه رهایش کند، مسلماً ادامه کار برایش سخت‌تر خواهد شد؛ ولی من سختی‌ای در این کار احساس نکردم.»

بیگلری به علاقه‌مندان این عرصه می‌گوید: «هر کسی باید مهارتش را کامل کند. این طرز فکر را که کمی از این حرفه یاد بگیرم، کمی حرفه دیگری را بلد باشم تا پول بیشتری به دست آورم، قبول ندارم. در تجربیاتی که طی این چند سال داشته‌ام، به این نتیجه رسیده‌ام که هر کاری را باید با پشتکار و به نحو احسن تا انتها پیش برد و ادامه داد تا نتیجه قابل قبول را گرفت. خیاطی و طراحی لباس همچون آشپزی است. باید ابتدا مواد اولیه مورد نیاز آشپزی را تهیه کرد و غذا را پخت. در آخر هم نظردهنده کسی است که غذا را می‌خورد.»

وی در حال حاضر افزون بر راه‌اندازی چند آموزشگاه در پایتخت، یک شرکت تخصصی تولید لباس با عنوان «طرح دیباگران» ثبت و راه‌اندازی کرده است‌ که ‌دو شعبه تولیدی در تهران و تبریز دارد و در این حوزه با سازمان فنی‌وحرفه‌ای کشور و اتحادیه پوشاک همکاری دارد.

بیگلری هدف از راه‌اندازی شعبه آذربایجان شرقی را دسترسی آسان به بازار اروپا و منطقه آزاد ارس، راه‌اندازی نمایشگاه و صادرات لباس به کشورهای این مناطق عنوان می‌کند.

او معتقد است، پوشاک ایرانی قابل رقابت با پوشاک خارجی است و در این زمینه چه از نظر طراحی، چه کیفیت پارچه و الیاف به کار رفته در آن و چه به لحاظ قیمت، قابل رقابت با پوشاک کشورهای اروپایی است.

بیگلری آموزشگاه «ایرانیان دوخت» را راه‌اندازی کرد که شامل طراحی انواع نیازمندی‌های جامعه در حوزه پوشاک،‌ از قبیل لباس‌های محلی ایرانی، مانتو، شلوار، پیراهن، لباس مجلسی، انواع چادرها، مقنعه و... است.

بیشتر هنرجویانی که به آموزشگاه‌های وی مراجعه می‌کنند، کسانی هستند که به آموزش خیاطی و طراحی لباس علاقه دارند و به دنبال شغل ثابت هستند.

دوره‌های این آموزشگاه از سه ماه تا یک سال متغیر است و در آن انواع دوره‌های نازک‌دوزی، ضخیم‌دوزی، مانتودوزی، شلواردوزی و... آموزش داده می‌شود و اگر کسی مبتدی باشد، می‌تواند طی یک سال تمامی مهارت‌های ابتدایی تا حرفه‌ای را فرا بگیرد و با اندوخته‌ای جزئی در این حوزه دست به اشتغال ثابت و با درآمد مکفی بزند.

آموزشگاه بر اساس مبالغ اعلامی سازمان فنی‌وحرفه‌ای از کارآموزان و هنرجویان خود شهریه دریافت می‌کند و برای خانواده‌های شهدا، ایثارگران و خانواده‌های نظامیان ۵۰ درصد تخفیف در نظر می‌گیرد.

بیگلری می‌گوید: «در سال‌های اخیر هیچ راه جدیدی پیش روی ما برای عرضه محصولات‌مان به خارج ایجاد نشده و تحریم‌های قبلی همچنان به قوت خود باقی است.»

وی می‌افزاید: «حسن کار ما در بازاریابی داخلی استفاده از افراد مجرب است. این افراد افزون بر دوره‌های بازاریابی، دوره‌های دوخت و طراحی لباس را گذرانده‌اند و هنگام مراجعه به فروشگاه‌ها و مراکز فروش کاملاً از نوع لباس‌ها و طرح‌ها مطلع‌اند و می‌توانند پاسخگوی پرسش‌های مختلف مشتریان‌مان باشند.»

این فعال حوزه اقتصادی می‌گوید: «عمده مشکل در کشور ما نبود سازمان و نهاد مشخص و متخصص این حوزه به منظور مدیریت، فرهنگ‌سازی و جهت‌دهی هنری به طراحان ایرانی است. نبود وحدت رویه در حوزه طراحی لباس در کشورمان موجب شده است هر کارگاه و هر طراح باسابقه و کم‌سابقه‌ای تنها با هدف فروش بالاتر و کسب درآمد بیشتر، سلیقه خود را در طراحی پیاده کند و طبیعتاً در این بین کج‌سلیقگی‌هایی هم پیش می‌آید که سبب می‌شود الگوهایی متأثر از طرح‌های وارداتی خارجی به بازار عرضه شود که با فرهنگ کشورمان مطابقت ندارد. در کشور ما هیچ مدیریتی روی طرح لباس، رنگ پارچه و تولیدکننده لباس وجود ندارد و وزارت ارشاد سیاست مدون و مبنایی در عرصه مد و لباس ندارد. همچنین مرکز مد و لباسی که چند سال پیش مطرح شد، عملاً به حاشیه رفته و به دلیل استفاده از افراد غیر کارشناس در آن، این مرکز توان سیاست‌گذاری در این عرصه را ندارد.»

بیگلری می‌گوید: «در مقام رئیس انجمن صنفی طراحان لباس و کسی که سال‌هاست آموزش‌دهنده طراحی‌های لباس است، بارها به صداوسیما نامه نوشته‌ام که فرصتی به من داده شود تا درباره طراحی‌های خلاف عرف و وجاهت اجتماعی صحبت کنم که این نوع لباس‌ها در جامعه چه ناهنجاری‌هایی را ایجاد می‌کند و چقدر سنت‌شکنی می‌شود؛ ولی تا به حال چنین فرصتی به من داده نشده است.»

 شهریار اقتصاد/در قانون جدید شوراهای حل اختلاف می‌توان به برخی از دیگر نکات نیز اشاره کرد.

1ـ شورا مجاز به صدور حکم حبس نیست (حبس به جزای نقدی تبدیل می‌شود). 2ـ صدور رأی در شوراها با قاضی مشاور شورا و پس از کسب مشورت با اعضای شورا و اخذ نظریه کتبی ایشان می‌باشد. 3ـ شورا علاوه بر رسیدگی به دلایل طرفین می‌تواند تحقیق محلی، معاینه محلی و تأمین دلیل انجام دهد. 4ـ چنانچه محکوم‌علیه (شخصی که محکوم شده)، حق محکوم‌به را پرداخت نکند و اموالی از وی به دست نیاید، با تقاضای ذی‌نفع و دستور قاضی مراتب برای اعمال قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی به اجرای احکام دادگستری اعلام می‌شود. 5ـ شورا علاوه بر رسیدگی به دلایل طرفین می‌تواند تحقیق محلی، معاینه محلی و تأمین دلیل را نیز با ارجاع رئیس شورا توسط یکی از اعضا به عمل آورد. ۶ـ چنانچه به اعضای شورا در مقام انجام وظیفه یا به مناسبت آن توهین شود، مرتکب به مجازات بزه موضوع ماده 609 قانون مجازات اسلامی محکوم خواهد شد. 7ـچنانچه اعضای شورا در مقابل دریافت وجه یا سند پرداخت وجه یا مالی ارائه خدمت به نفع یکی از طرفین اظهار نظر کند به مجازات بزه موضوع ماده 588 قانون مجازات اسلامی محکوم خواهد شد. ۸ـ اجرای آرای قطعی در امور مدنی و حقوقی با درخواست ذی‌نفع و دستور قاضی شورا پس از صدور برگ اجراییه مطابق مقررات مربوط به اجرا احکام دادگاه‌ها، توسط اجرای احکام دادگستری محل ‌بهعمل خواهد آمد.

نحوه طرح پرونده و مراحل رسیدگی در شوراهای حل اختلاف

طرح پرونده و مراحل رسیدگی در شوراهای حل اختلاف تقریباً مشابه محاکم دادگستری است. برای اقامه دعوی و طرح پرونده در شوراهای حل اختلاف باید به شورای حل اختلافی که صلاحیت محلی برای رسیدگی به پرونده (با توجه به محل اقامت خوانده) را دارند، مراجعه و نسبت به اخذ فرم دادخواست و نوشتن موضوع دعوا و تقاضا اقدام کرد. رسیدگی شورا در امور مدنی و کیفری مستلزم پرداخت هزینه رسیدگی می‌باشد. سپس با مراجعه به قسمت ارجاع، پرونده مربوطه ثبت و برای رسیدگی به یکی از شوراهای حل اختلاف ارجاع و مراحل رسیدگی آغاز می‌شود. در امور کیفری در صلاحیت شوراها ارائه درخواست کافی است.

شوراهای حل اختلاف پس از ارجاع پرونده اقداماتی از قبیل احضار طرفین برای مذاکره و تلاش برای حل‌وفصل موضوع و مختومه کردن پرونده به صلح و سازش، سایر اقدامات قانونی را به عمل می‌آورند و در نهایت اقدام به صدور قرار یا گزارش اصلاحی یا رأی می‌کنند. در صورت عدم حصول سازش، چنانچه موضوع در صلاحیت شورا باشد قاضی شورا پس از مشورت با اعضای شورا و أخذ نظریه کتبی آنها رأی مقتضی را صادر می‌کند و در این صورت تنها نظر قاضی، ملاک اخذ تصمیم و صدور رأی است.

نحوه اعتراض به آرای شوراهای حل اختلاف

1ـ رأی شورا ظرف بیست روز از تاریخ ابلاغ به طرفین قابل تجدیدنظرخواهی در دادگاه عمومی دادگستری حوزه مربوطه است، در صورت عدم تجدیدنظر رأی دادگاه قطعی است.

2ـ آرای غیابی شورا ظرف مهلت بیست روز از تاریخ ابلاغ واقعی، قابل واخواهی (اعتراض محکوم‌علیه غایبِ در جریان رسیدگی) در همان شورا می‌باشد.