مهدي سعيدي/ شکل‌گيري فتنه‌ها، همزاد شکل‌گيري نظام اسلامي است و در طول حدود چهار دهه، روزگاري نبوده است که ملت ايران فارغ از دشمنی‌ها و کینه‌توزی‌ها گذرانده باشد. مدعيان و سهم‌خواهان از انقلاب، از همان ابتداي پيروزي انقلاب اسلامي اقدامات اختلاف‌برانگيز خود را آغاز کردند و خود را مدعي رهبري انقلاب دانستند. تجزيه‌طلبان در استان‌هاي مرزي بر طبل جدايي و تنش و درگيري کوبيدند. مارکسيست‌ها، ليبرال‌ها، التقاطي‌ها و کليه مخالفان خط اسلام راستين، تلاش کردند تا با همه توان باورهاي انحرافي خود را در شکل‌گيري ساختار کشور نهادينه کنند و همچنين نيروهاي خود را به بدنه بوروکراسي کشور و نهادهاي انقلابي نفوذ دهند. موارد متعدد ديگري نيز مي‌توان در فهرست فتنه‌هاي پيش روي انقلاب اسلامي در دهه 1360 افزود که مدل‌هاي متفاوتي از آن در دهه‌های 70، 80 و 90 نيز دنبال شد.
در اين بين، حادثه 18 تير كوي دانشگاه تهران مدلي متفاوت نسبت به گذشته بود كه مبتني بر طرح‌ريزي پيچيده‌اي در دستور كار فتنه‌گران قرار گرفته بود. اقدامي كه در مراحل ابتداي شكل‌گيري كمتر قابل پيش‌بيني بود كه به آشوبي طرح‌ريزي شده در پايتخت تبديل شود.
حركت در ظاهر خيلي ساده و به بهانه تعطيلي روزنامه سلام شروع شد؛ اما هماهنگي روزنامه‌هاي پنج‌شنبه 17 تير در اختصاص تيترها و سرمقاله‌هاي خود به عواقب پيش‌بيني‌ناپذیر و كنترل توقيف روزنامه سلام، نشان از آن داشت كه يك تيم پشت پرده، هدايت اين جريان را بر عهده دارد؛ چرا كه خبر توقيف روزنامه سلام ساعت 10 شب چهارشنبه اعلام شد و آن هنگام بیشتر روزنامه‌ها با انجام مراحل نهايي، صفحات روزنامه‌ها را به چاپخانه مي‌فرستادند تا در توزيع فردا صبح خود دچار مشكل نشوند. روز پنج‌شنبه 17 تير، حدود ده روزنامه زنجيره‌اي با تيترهايي، چون «محدوديت مطبوعات خشم مردم را شعله‌ور خواهد كرد»، «زمان حامل حوادث خشونت‌بار است»، «نظام بايد هزينه‌هاي سنگيني بپردازد»، «دانشجويان ساكت نخواهند نشست»، «ورود به قلعه چپ‌گرايان يك ريسك خطرناك براي محافظه‌كاران است»، «مقابله با دولت و مخالفت با توسعه سياسي» و «پايان سياست‌ورزي»، درصدد القاي فضاي بحراني و ناآرامي به جامعه برآمدند.
اين غائله در حالي رقم خورد كه رسانه‌هاي غربي از هفته‌ها پیش آتش تهيه خود را ريخته بودند. نشريه آمريكايي «ميدل‌ايست اكونوميك دايجست» در هفتم تير نوشته بود: «بيشتر ناظران در تهران معتقدند كه تابستان امسال شاهد يك آزمون حياتي قدرت و حتي شايد دور نهايي رويارويي جدي بين جناح محافظه‌كار و اصلاح‌گرايان خواهیم بود. اصلاح‌طلبان يك تابستان سياسي داغ را پيش روي دارند تا جناح محافظه‌كار را از ميدان مبارزه خارج نمايند.» اما اين نوع اظهارات تا پیش از آغاز فتنه در كوي دانشگاه به دقت فهم نمي‌شد.
با ورود جريان دانشجويي فتنه به ميدان و به تدريج نفوذ ضد انقلاب در صفوف آنها، غائله از محدوده اعتراض به بسته شدن روزنامه سلام به سمت يك شورش و بلوا و تا توهين به آرمان‌ها و مقدسات نظام اسلامي ملت پيش رفت و اينجا بود كه صبر ملت به سر آمد و با حضور تمام‌عيار در صحنه، «پروژه تابستان داغ» در 23 تير 88 ناكام شد.
فتنه 78 زواياي پيدا و پنهان بسياري داشت كه حداقل به سه نكته آن مي‌توان چنين اشاره کرد:
اولين ملاحظه توجه به اصل اساسي دشمني دائم و مستمر استكبار جهاني و ايادي آن با نظام اسلامي است كه براي لحظه‌اي از دشمني با ملت ايران دست برنداشته و از همه حربه‌ها بهره‌برداري مي‌كنند. در مقابله با اين راهبرد نباید براي لحظه‌اي نيز از دشمن غافل بود.
نكته ديگر آنكه معمولاً فتنه‌گري از جايي و از سوی كساني آغاز مي‌شود كه در نگاه اول احتمال آن نمي‌رود. شايد آن روز نيز كمتر پیش‌بینی می‌شد دانشگاه که نماد علم و دانش است، بستر شكل‌گيري فتنه باشد و بخشي از جريان دانشجويي اين چنين بازيچه دشمنان و فتنه‌گران قرار گيرد!
طرح‌ريزي فتنه‌گري مبتني بر نقش‌آفريني بخشي از افراد در درون نظام سياسي نيز ملاحظه ديگري است كه نمي‌توان از كنار آن به سادگي گذشت. اين افراد كه در وزارت علوم، وزارت كشور و ديگر دستگاه‌هاي اجرايي و حتي امنيتي نيز حضور داشتند، با حمايت‌هاي آشكار و پنهان خود آتش‌بيار معركه شده و با كارشكني و اقدامات خيانت‌بار مانع از مهار سريع فتنه شدند.
ده سال بعد با ظاهري متفاوت به بهانه انتخابات رياست‌جمهوري دهم در سال 88 شكل گرفت و بار ديگر هزينه‌هايي را براي نظام و ملت ايران به همراه داشت.
درك وضعیت پيش رو و تلاش براي مهار و بستن سرمنشأ فتنه، ضرورتي است كه جامعه امروز ايران اسلامي كه در مسير شكوفايي قرار دارد، به آن بيش از پيش نيازمند است.
