فرهاد مهدوی‌ـ مهدی سعیدی/ «محمود احمدی‌نژاد» نامی است پر ماجرا در سپهر سیاسی ایران، فردی که تنها دو سال زمان برایش کافی بود تا از چهره‌ای نه چندان شناخته شده به مرد اول قوه مجریه کشور تبدیل شود. افتضاح اصلاح‌طلبان در شورای اول شهر، پیروزی مطلق اصولگرایان در شورای دوم شهر تهران، انتخاب احمدی‌نژاد به عنوان شهردار تهران و ارائه مدیریت متفاوت از او در پایتخت پس از سال‌ها حضور مدیران کارگزارانی، آغاز ماجرای پر افت‌وخیز شهردار تهران بود. اخراج شهردار اصولگرا از هیئت دولت اصلاحات و تقابل مستقیم رئیس دولت اصلاحات و شهردار جدید بر سر ترافیک تهران آن هم در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری یک مواجهه سیاسی را به وجود آورد؛ مواجهه‌ای که در روزهای نام‌نویسی از کاندیداهای ریاست‌جمهوری نهم، با حضور احمدی‌نژاد در وزارت کشور کامل شد. انتخاباتی که قرار بود چهره‌های سرشناسی چون هاشمی‌رفسنجانی، مهدی کروبی، علی لاریجانی، مصطفی معین، محسن رضایی و محمدباقر قالیباف در آن با هم رقابت کنند و کمتر کسی شانسی برای شهردار 50 ساله آن روزهای تهران قائل بود؛ اما احمدی‌نژاد به همان سرعت که در تهران به یک پدیده تبدیل شده بود، در انتخابات نیز زمین بازی را عوض کرد و با خلق یک شگفتی همه رقیبان سرسخت خود را کنار زد، تا روزنامه اصلاح‌طلب «شرق» در صبح 4 خرداد 84 تیتر بزند: «شهردار تهران، رئیس‌جمهور ایران شد»؛ اما ماجرای احمدی‌نژاد به اینجا متوقف نماند و او برخلاف سیاست‌مدارانی که فکر می‌کردند باید شبیه دولت اصلاحات شوند تا پیروز انتخابات باشند، با شعار دولت اسلامی و تأکید بر گفتمان امام(ره) پیروز شد و با بوسه بر دستان رهبر معظم انقلاب هنگام دریافت حکم تنفیذ ریاست‌جمهوری رئیس‌جمهور قانونی ایران شد. وی برخلاف رؤسای‌جمهور دیگر به پاستور نرفت تا از اتاق کوچک برای ایران تصمیم بگیرد، بلکه شهر به شهر و حتی روستا به روستای کشور را سفر کرد و سخن مردم را بدون واسطه شنید، چرخه بسته مدیران را شکست و نیروهای جوان و انقلابی را وارد میدان کرد. او در سیاست خارجی نیز طرحی نو در انداخت، میدان بازی را عوض کرد و سخنگوی ملت‌های مظلوم منطقه شد و امیدهای فراوانی را به وجود آورد. هر کجا می‌رفت، از شهرهای بزرگ و کوچک ایران تا کشورهایی در شرق آسیا، خاورمیانه یا حتی آمریکای لاتین به میان مردم می‌رفت و تصاویر استقبال‌ها از او حیرت‌آور بود؛ اما این روزها نیز پایان ماجرای احمدی‌نژاد نبود، آرام آرام نشانه‌های نگران‌کننده‌ای پدیدار شد که برای دوستان و مردم دلسردکننده بود؛ نشانه‌هایی که امروز کار را به نامه‌نگاری به رهبر معظم انقلاب و زیر سؤال بردن ساختارهای نظام اسلامی کشانده است! احمدی‌نژاد تغییر کرد و هنوز هم برای افکار عمومی این معماست که چرا رئیس‌جمهور انقلابی به امید ضد انقلاب تبدیل شده است؟! فردی که در سال 88 همه دشمنان خارجی و جریان‌های لیبرال داخلی متحد شده بودند هر کس جز او رأی بیاورد، چرا و چگونه در سراشیبی سقوط قرار گرفته است؟ لحظه افول کی و کجا بود؟ روزی که در برابر نظر علما ایستاد؟ روزهایی که خانه‌نشینی را به جای حضور در هیئت دولت برگزید؟ آن روز که مشایی را به عنوان معاون اول معرفی کرد؟ روزی که در مجلس شورای اسلامی آن یکشنبه تلخ را رقم زد؟ روزی که توصیه رهبر برای شرکت نکردن در انتخابات را نادیده گرفت؟ آیا حلقه موسوم به حلقه انحرافی در تغییر او نقش داشتند یا احمدی‌نژاد خود تغییر کرد؟ برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها به سراغ وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دهم رفتیم که شرح آن را در ادامه می‌خوانید.