بزرگ‌ترین دشمنان تولید ملی در ایران دشمنان انقلاب اسلامی ایران هستند که به خوبی می‌دانند بهترین راه نابودی یک ملت ناتوانی در تولید و تبدیل شدن به مصرف‌کننده محض است و با سیاست متنوع از تحریم‌های اقتصادی گرفته تا جذب نیروی انسانی متخصص سیستم تولید در ایران را با مشکلات متعدد مواجه کرده‌اند.
تقویت تولید ملی از راه‌های متعددی می‌تواند مشکلات معیشتی و نیازهای حقیقی جامعه را برطرف کند که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
1ـ افزایش رشد اقتصادی، افزایش درآمد ملی سرانه و بهبود شاخص‌های رفاه در جامعه؛
2ـ افزایش اشتغال و کاهش بیکاری به خصوص در میان جوانان و تحصیلکرده‌ها؛
3ـ در بلندمدت سبب کاهش قیمت تمام شده، کاهش تورم انتظاری و تورم وارداتی؛
4ـ افزایش صادرات غیرنفتی، مثبت شدن تراز تجاری غیرنفتی و افزایش سهم ایران در تجارت بین‌الملل؛
5ـ تقویت پول ملی و کاهش خطر ناشی از نوسانات نرخ ارز بر اقتصاد؛
6ـ جذب سرمایه‌های خرد و کلان در بورس اوراق بهادار؛
7ـ افزایش بهره‌وری در اقتصاد ملی با استفاده از بازدهی‌ها نسبت به مقیاس و اقتصاد تکاملی؛
8ـ جلوگیری از خروج سرمایه‌های ملی از کشور و جذب سرمایه‌های مستقیم خارجی (FDI)؛
9ـ افزایش توان چانه‌زنی بین‌المللی، مقابله با جنگ نرم دشمنان خارجی و افزایش امنیت خارجی؛
10ـ کاهش حجم اقتصاد غیررسمی و زیرزمینی و افزایش شفافیت اقتصادی؛
11ـ افزایش درآمدهای مالیاتی دولت و کاهش وابستگی به نفت و کاهش استقراض مستقیم از بانک مرکزی؛
12ـ کاهش بزه و بزهکاری در جامعه به دلیل کاهش بیکاری که سبب افزایش امنیت داخلی می‌شود؛
13ـ کاهش فقر و نابرابری در ابعاد گوناگون در جامعه؛
14ـ تقویت بنیان خانواده به دلیل بهبود شاخصه‌های اقتصادی و رفاه در جامعه؛
15ـ کاهش خام‌فروشی مواد معدنی و نفتی با کاهش وابستگی اقتصاد ملی و دولت به نفت و امکان سرمایه‌گذاری بیشتر در صنایع پتروشیمی و تبدیلی؛
16ـ افزایش توان رقابت‌پذیری تولیدکنندگان داخلی در عرصه بین‌المللی؛
17ـ تخصیص مجدد منابع داخلی برای تولید و کاهش واسطه‌گری و سرمایه‌های سرگردان؛
18ـ تقویت بخش خصوصی و حرکت در راستای اصل 44 قانون اساسی؛
19ـ جلوگیری از تهاجم فرهنگی از طریق ورود کالاهای خارجی و صادرات فرهنگ اسلامی‌ـ ایرانی از طریق صادرات کالای ایرانی به فراسوی مرزها؛
20ـ تقویت استقلال اقتصادی و کاهش تأثیر تحریم‌ها؛
21ـ جذب سرمایه انسانی ماهر در بخش تولید و جلوگیری از فرار مغزها و خروج جوانان تحصیلکرده؛
22ـ افزایش کیفیت تولیدات در سایه افزایش کمّی تولیدات داخلی؛
23ـ ایجاد هم‌افزایی در بخش‌های مختلف اقتصادی با اولویت بخش‌های تولیدی که به توسعه اقتصادی منجر می‌شود؛
24ـ تأمین نیازهای واقعی جامعه بدون خطر‌های بین‌المللی و تهدیدات خارجی؛
25ـ رعایت شئونات و اصول اسلامی در تولید کالاها و تولید کالا مبتنی بر سلیقه مصرف‌کنندگان بومی؛
26ـ افزایش ثروت ملی از طریق انباشت سرمایه در بخش تولید؛
27ـ انباشت تجربه و علم و در بلندمدت پرورش نیروی انسانی ماهر.
مخالفان تولید ملی
مخالفان تولید ملی در اقتصاد ایران به پنج دسته تقسیم می‌شوند:
1ـ انحصارگران داخلی؛
2ـ واسطه‌گران، واردکنندگان کالاهای قاچاق؛
3ـ سیاستمداران اقتصاد نابلد؛
4ـ رانت‌خواران خارجی؛
5ـ دشمنان ملت و نظام جمهوری اسلامی.
دسته اول گروه‌های انحصاری تولید هستند که به بهانه حمایت از تولید ملی و با اعمال تعرفه و محدودیت‌های وارداتی برای خود انحصار کامل ایجاد کرده‌اند و بدون کارایی به فعالیت خود ادامه می‌دهند، اما چون انحصاری هستند ناکارآمدی آنها به توقف تولید آنان منجر نمی‌شود. این گروه به دلیل ناکارآمدی و قدرت انحصاری بالا سبب ضعف تولید ملی، ناتوانی در رقابت‌پذیری بین‌المللی و ضعف در بخش صادرات شده‌اند و فقط چشم بر بازار انحصاری و پرسود داخلی دوخته‌اند و سود خود را با افزایش قیمت حداکثر می‌کنند، مانند صنعت خودروسازی و حتی می‌توان به نوعی به انحصارگری بانکی و مخابراتی در ایران نیز اشاره کرد که به دلایل حقوقی و امنیتی انحصار ایجاد شده است، اما به هر حال بر کارایی تولید خدمات ملی در کشور تأثیر منفی گذاشته است.
دسته دوم گروه‌هایی هستند که در بخش بازرگانی فعالیت می‌کنند و افزون بر بازار پرسود واردات کالاهای بی‌کیفیت، از نوسانات نرخ ارز و سیر صعودی تورم داخلی نیز بهره می‌برند و به شدت در مقابل تولید ملی جبهه می‌گیرند. در این زمینه می‌توان به واردکنندگان کفش از چین، چادر مشکی از کره، لباس از ترکیه و میوه از کشورهای همسایه و افرادی که در بخش قاچاق فعالیت می‌کنند، اشاره کرد. نکته جالب اینکه، این گروه به شدت بر طبل حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان نیز می‌کوبند و معتقدند که شهروندان باید کالای باکیفیت و با استاندارد بین‌المللی مصرف کنند.
دسته سوم سیاستمداران اقتصاد نابلد هستند که با اجرای سیاست‌های متناقض سبب کاهش توان تولیدکنندگان می‌شوند. نمونه بارز آن بی‌توجهی به بخش تولید در هدفمند کردن یارانه‌ها است که در خلق این مشکل، دولت و مجلس هر دو به یک اندازه سهم دارند.
افزون بر دلالان، واسطه‌گران و رانت‌خواران داخلی که از ضعف تولید ملی بهره می‌برند، از طیف همین گروه افرادی نیز در خارج از کشور هستند که از صادرات کالاهای بی‌کیفیت به ایران بیشترین بهره را می‌برند و در صورت وجود عزم تولید در ایران با کارشکنی‌های بین‌المللی در ورود فناوری یا مواد اولیه کالای مورد نظر به ایران از رونق تولید کالای مذکور جلوگیری می‌کنند، مانند صنعت تولید چادر مشکی که درگیر یک مافیای داخلی و خارجی است.
در نهایت بزرگ‌ترین دشمنان تولید ملی در ایران، دشمنان انقلاب اسلامی ایران هستند که به خوبی می‌دانند بهترین راه نابودی یک ملت ناتوانی در تولید و تبدیل شدن به مصرف‌کننده محض است و با سیاست متنوع از تحریم‌های اقتصادی گرفته تا جذب نیروی انسانی متخصص سیستم تولید در ایران را با مشکلات متعدد مواجه کرده‌اند.
*منبع: اندیشکده برهان
