سیاه‌بازی سیاسی؟!

رضا گرمابدرى
سخنان اخیر محمدخاتمی که ادعا شد در دیدار با جمعی از رزمندگان دوران دفاع مقدس گفته شده با بازتاب هایی در داخل و خارج همراه شد. علی رضا علوی تبار و عبدالواحد موسوی لاری دو تن از افرادی بودند که در داخل از صحبت های خاتمی حمایت کردند. علوی تبار با نوشتن سرمقاله ای با عنوان «سیاست ورزی مسئولانه» در روزنامه روزگار پنج شنبه (29/2/90) و موسوی لاری نیز در مصاحبه با همین روزنامه در همین تاریخ حمایت شان از اظهارات خاتمی را آشکار ساختند. یکی از فرازهای تأمل برانگیز سخنان خاتمی در آن دیدار این بود: «اگر ظلمی شده است، که شده است، همه بیاییم عفو کنیم و به آینده نگاه کنیم. اگر به نظام و رهبری ظلم شده است به نفع آینده از آن چشم پوشی شود و ملت هم بر ظلمی که بر او و فرزندانش رفته است، می گذرد. «ذات این بحث برای کسانی که با ابعاد و زوایای اتفاقات دو سال گذشته آشنا هستند و حتی افراد عادی که به دور از تأثیرگذاری دروغ پردازی های رسانه های دشمن شاهد و ناظر این اتفاقات بودند، بسیار گزنده و آزاردهنده است. طعم این عبارات طعم ادبیات تلخ و فریب دهنده فتنه است. در این فراز کوتاه ظلم به رهبری و نظام با «اگر» بیان شده تا یک موضوع قطعی و مسلم- ظلم به رهبری و نظام- در چنبره اما و اگر و شاید... گرفتار شود و بلاتکلیف بماند در حالی که در بخش دیگر، ابتدا به دروغ، مردم و فتنه گران قرین و کنار همدیگر قرار داده شده اند و ظلمی! که به آنها رفته مسلم بیان شده است. علوی تبار و موسوی لاری نیز هر یک به نحوی همین خط سیر را دنبال کرده اند.
علوی تبار می نویسد: «حکمرانی اکثریت در مردم سالاری به معنای نادیده گرفتن حقوق اقلیت نیست محافظه کاران در جامعه ما اکثریت هستند، اما همه قدرت را در اختیار دارند.» موسوی لاری هم می گوید: «آقای خاتمی، ما وهمه گروه های سیاسی طرفدار ایشان جزء جریاناتی به حساب می آییم که در بطن نظام تعریف می شویم و انتقادات مان را از سر دلسوزی می گوییم.» آیا واقعیت آن است که این دو گفته اند؟ آیا نماینده ای از اقلیت، در مجلس شورای اسلامی نیست؟ آیا افراد اقلیت، در مجمع تشخیص مصلحت حضور ندارند؟ آیا بخش قابل توجهی از رسانه های کشور در اختیار اقلیت نیست؟ اقلیت در معنا و حد اقلیت، در عرصه قدرت به دنبال چیست؟ دلیل موسوی لاری برای اثبات اینکه خاتمی و من تبع وی جزء جریانات بطن نظامند و از سر دلسوزی انتقاد می کنند، چیست؟ به نظر می رسد این آقایان پرونده فتنه را نبسته اند، چرا که به این زودی ها بسته شدنی نیست، اما با مراجعه به آن بخش هایی را پاک کرده اند و به جای آن عبارات دیگری نشانده اند. از این روست که علوی تبار و موسوی لاری اینگونه ادعا می کنند. این دو به اضافه خاتمی با بیانیه ضد انقلابی که مجمع روحانیون در روزهایی صادر کرد که اعلام شده بود، مقام معظم رهبری برای فیصله دادن به غایله بعد از انتخابات، نماز جمعه مورخ (29/3/88) را اقامه خواهند کرد، چه می کنند؟ آیا با دست زدن به آن اقدام سراسر ضد انقلابی و دشمن شادکن و خون کردن دل دلسوختگان و مومنان که سال ها با چنگ و دندان نظام به جای مانده از یک عمر مبارزه و تلاش امام و نثار شدن خون ده ها هزار شهید بی بدیل را حفظ کردند، باز هم می توان ادعا کرد که در بطن نظامیم و دلسوزانه انتقاد می کنیم؟
خاتمی، علوی تبار، موسوی لاری و ... طوری وانمود می کنند که گویا اتفاق چندان مهمی در کشور نیفتاده است و آنگاه خاتمی از چشم پوشی، علوی تبار از مراوده و موسوی لاری از قانون اساسی دم می زنند. آنها با طرح این مباحث تلاش می کنند تا سابقه سیاهی که از آنها در ذهن مردم نقش بسته را پاک کنند و با تغییر صورت مسئله بار سنگین خیانت به نظام و آرمان های مردم انقلابی را از دوش فتنه گران بردارند و با استفاده از دور برگردانی که با این دست اقدامات آن را ایجاد می کنند، بدون باقی ماندن اثر و نشانه ای از فتنه گری بر چهره اشان به کانون قدرت نظام بازگردند، غافل از اینکه در این مورد هم اشتباه می کنند، زیرا بازگشت به آغوش ملت با سیاه بازی های سیاسی که این روزها از سوی برخی فتنه گران به نمایش گذاشته شده امکان پذیر نیست و تنها راه آن اعتراف به اشتباه، موضع گیری صریح و شفاف علیه دشمنان نظام و جبران مافات است.