تفاوت های دو رفتار/فرامرز پارسا

اختصاصی بصیرت:خرید تسلیحات در ابعاد گسترده از محورهای کارکردهای کشورهای عربی حوزه خلیج فارس است. آمارها نشان می دهد کشورهای عربی در سال میلیاردها دلار خرج خرید تسلیحاتی از غرب می کنند چنانکه در جدیدترین این اقدامات هنگام سفر اولاند، رئیس جمهور فرانسه، به عربستان، دو کشور توافق تسلیحاتی امضا کردند. دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس نیز در حالی اواسط آبان ماه وارد غرب آسیا (خاورمیانه) شد که از محورهای کاری وی را، فروش تسلیحات به امارات و عربستان تشکیل می داد چنانکه دفتر نخست وزیر انگلیس رسماً اعلام کرد کامرون برای فروش جنگنده های تیفون و سلاح های جدید به این کشورها سفر کرده است. هر چند که تقویت توان دفاعی برای هر کشوری امری مجاز و لازم الاجرا است، اما یک نکته در خرید تسلیحاتی این کشورها مشاهده می شود و آن، ادعاهای مطرح شده از سوی غرب و برخی از کشورهای عربی مبنی بر به کارگیری این تسلیحات برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران است.
آنها ادعا دارند که با این خریدها برآنند تا توازن قدرت را در منطقه حفظ کنند و به گمان خود به مقابله با توان دفاعی ایران بپردازند.این ادعاها در حالی مطرح شده که در باب فعالیت های دفاعی و اقدامات نظامی این کشورها، نکاتی چند قابل توجه است که تفاوت های اساسی میان این دو مقوله را آشکار می سازد:
نخست آنکه، جمهوری اسلامی ایران همواره تأکید کرده است که توان دفاعی آن در خدمت امنیت منطقه و جهان است و هرگز قصد تعرض به همسایگان را ندارد. سند این اصل را نیز می توان حضور ناوگان دریایی جمهوری اسلامی ایران در آب های بین المللی برای مبارزه با دزدان دریایی دانست. متأسفانه برخی از کشورهای عربی منطقه در کنار تهدید یکدیگر، خرید سلاح را برای مقابله با ایران عنوان کرده و عملاً به عامل بحران در منطقه مبدل شده اند.
دوم آنکه، توان دفاعی ایران همواره علیه دشمن اصلی منطقه یعنی رژیم صهیونیستی بوده است. جهانیان اذعان دارند که توان موشکی و نظامی ایران از اصلی ترین عوامل بازدارنده تهاجمات صهیونیست ها به منطقه است. حمایت های جمهوری اسلامی ایران از حزب الله در جنگ 33 روزه و غزه در جنگ 22 روزه، نمودهایی از فعالیت ایران در مقابله با رژیم صهیونیستی برای حمایت از کشورهای منطقه است. ایران همواره بر این اصل تأکید داشته که با تقویت توان دفاعی خود، مقابله با صهیونیست ها را در دستور کار دارد که پرواز پهپاد مقاومت بر آسمان سرزمین های اشغالی از این رویکرد بوده است. در نقطه مقابل، کشورهای عربی باوجود میلیاردها دلار خریدهای تسلیحات نه تنها تاکنون موضعی برای مقابله با رژیم صهیونیستی نگرفته اند، بلکه به عاملی برای اجرای سیاست های تجاوز گرانه صهیونیست ها مبدل شده اند. سکوت اعراب در برابر صهیونیست ها چنان بوده که این رژیم، دیگر آنها را در جمع دشمنان خود نمی داند و اصلاً آنها را تهدیدی قلمداد نمی کند. نکته قابل توجه آنکه، سلاح های کشورهای عربی به جای نشانه گیری علیه صهیونیست ها به ابزاری برای مقابله با ملت های مسلمان منطقه مبدل شده که مشارکت کشورهای عرب در کشتار مردم لیبی توسط ناتو و جنایاتی که در یمن، بحرین و سوریه با همراهی غرب صورت می گیرد، نمودی از این رفتارها است.
سوم آنکه، توان دفاعی ایران بر اصل خروج بیگانگان از منطقه و حفظ امنیت دسته جمعی با حضور تمام همسایگان تدوین شده، در حالی که عملکردهای کشورهای عربی مغایر با این مهم است. کشورهای عربی با خریدهای تسلیحاتی، از یک سو، درآمدهای کلانی را برای غرب و صهیونیست ها که دشمنان اصلی منطقه هستند به همراه می آورند و از سوی دیگر، به دلیل ناتوانی در استفاده از تسلیحات خریداری شده عملاً زمینه ساز ادامه حضور بیگانگان در منطقه هستند. کشورهای عربی میلیاردها دلار خرج خرید تسلیحات کردند، اما هرگز برای مقابله با صهیونیست ها گام برنمی دارند.
با توجه به این شرایط می توان گفت که خریدهای تسلیحاتی اعراب نه برای امنیت این کشورها و منطقه بلکه به عاملی برای تهدید امنیت این کشورها و منطقه؛ مبدل شده است چرا که عملکردهای آنها بهانه ای برای تجاوز گری صهیونیست ها و غرب شده در حالی که کشورهای عربی گامی برای مقابله با این امر برنداشته و عملاً با آن همراهی کرده اند.