افسانه هولوکاست در بستر جعل صهیونیسم

هر چند پرداختن به افسانه‌ای موهوم که در پی خود امتیازات فراوانی را برای بانیان آن دارد، به مراتب از حفظ و نگهداری آن ساده‌تر است اما هرگز نمی‌توان بهره‌برداری اقوام متنفذ و افراطی یهود و غیر یهود وابسته به مکتب صهیونیست را از مبحث هولوکاست نادیده گرفت.

اما هولوکاست چیست؟ چرا به وجود آمد؟ چرا هزینه‌های گزافی برای نگهداری آن مصرف می‌شود؟ چرا هرگز اجازه تحقیق در این‌باره به دانشمندان و محققان داده نمی‌شود؟ به کدام دلیل اسناد و مدارک مربوط به این واقعه یا هر واقعه مشابه دیگر با وسواسی خاص و فوق‌العاده محرمانه و تحت شدیدترین تدابیر امنیتی در گوشه‌ای پنهان، نگهداری می‌شود؟

شاید بتوان با اطلاعات اندکی که هر از چندگاهی، توسط برخی از مسئولان این پرونده به بیرون درز می‌کند، به بخش‌هایی از زوایای پنهان این ماجرای ساختگی پی برد و از فاصله‌ای نزدیکتر به این افسانه پرداخت. اما هولوکاست (holocaust) در اصل یک واژه انگلیسی به معنای کشتار یا کشته شدن دسته‌جمعی یا قتل‌عام است.

این واژه در مورد کشتارهایی که در نقاط مختلف جهان در طول تاریخ، مانند کشتار مردم شهر درسدن در جنگ دوم جهانی بر اثر بمباران متفقین، مرگ‌ومیرهای گسترده پیامد اقدام برخی اقوام یا بلایای طبیعی مانند؛ کشته شدن شمار زیادی از مردم ایرلند در جریان قحطی اوایل قرن 20 یا نسل‌کشی مسلمانان بوسنی هرزه‌‌گوین توسط صرب‌های صربستان و همچنین کشتار مردم فلسطین توسط رژیم اشغالگر قدس، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در چرایی به وجود آمدن این ماجرای ساختگی مطالب بسیاری وجود دارد، اما در نگاهی گذرا می‌توان به این بسنده کرد که شاید بخشی از موجودیت فعلی صهیونیست‌ها و تاوان و غرامتی که روزمره از مستعمره‌ای به نام "مردم اروپا" بابت اداره زندگی و ادامه حیات سیاسی صهیونیست‌ها گرفته می‌شود، مدیون این افسانه معروف میان‌تهی است.

اسناد پنهان

گفته می‌شود درباره هولوکاست اسنادی به قدمت 60 سال وجود دارد که در آلمان نگهداری می‌شود و تنها عده‌ای از افراد خاص اجازه مطالعه و دسترسی به این اسناد را دارند و اگر در پاره‌ای از موارد، اطلاعات مربوط به این اسناد که جعلی بودن هولوکاست را به اثبات می‌رساند، توسط شخصی مطرح شود، در نهایت دادگاه رسیدگی‌کننده به این موضوع، رای به محکومیت آن شخص و نه جعلی بودن هولوکاست می‌دهد. اما هولوکاست در بستر افسانه‌ای دیگر به نام "آشویتس" شکل گرفت که ماجرای آن توسط دکتر استگلیش که مسئولیت نظارت بر وقایع آشویتس را بر عهده داشت، در کتابی به نام افسانه آشویتس نوشته شد.

آشویتس یک اردوگاه نگهداری اسیران در جریان جنگ دوم جهانی است که براساس ادعای صهیونیستها، در این اردوگاه، نازی‌ها 6 میلیون یهودی را قتل‌عام کردند که چندی بعد از طرح این ادعا، رودلف هس فرمانده اردوگاه ویژه نگهداری اسیران یهودی،‌ در دادگاه رسیدگی به جنایتکاران جنگی دولت آلمان نازی در شهر نورنبرگ، ضمن رد قتل‌عام 6 میلیون یهودی به دست حکومت نازی، اعتراف کرد که منشاء طرح هولوکاست امری نامعقول و غیر واقعی است.

چنین می‌نماید که دکتر استگلیش نیز وقایع کتاب خود را بر اساس اعترافات هس،‌ که به آخرین بازمانده ارتش نازی نیز معروف است، نوشته و تنظیم کرده است.

استگلیش، در کتاب خود وجود کوره‌های آدم‌سوزی را منتفی دانسته و بر پایه نوشته برخی روزنامه‌های آلمانی‌زبان پس از جنگ جهانی دوم بین سال‌های 1953 و 1954 میلادی که اینک در بایگانی محرمانه در آلمان نگهداری می‌شود، هولوکاست را ساختگی نامید. روزنامه‌های آلمانی‌زبان در آن زمان نوشتند که زندانیان یهود در آشویتس براساس اعلام رسمی "صلیب سرخ جهانی" وقت و نیز تحقیقات محققی به‌نام دکتر زانی که درباره واقعیت‌های جنگ جهانی دوم تحقیق کرده است تنها 17 تا 23 درصد کل اسیران بوده‌اند و حدود 300 هزار یهودی که در این اردوگاه نگهداری می‌شدند هرگز به حمام گاز فرستاده نشدند، بلکه عمده آنان بر اثر ابتلا به بیماری‌های دیگر از بین رفتند.

این موضوع بعدها توسط محققان دیگر از جمله دیوید ایروینگ مورخ و محقق سرشناس انگلیسی و روژه گارودی نویسنده و استاد دانشگاه اهل فرانسه نیز به اثبات رسید در سال 1999 میلادی ایروینگ در دو کتاب تاریخی خود به‌نام خاطرات گوبلز و جنگ هیتلر، با ارایه اسناد و شواهد متقن و محکم، ماجرای هولوکاست را زیر سوال برد که صهیونیست‌ها نیز تلاش وسیعی را برای از بین بردن این حقیقت آغاز کردند.

این مورخ انگلیسی که با اسناد معتبر، ادعای کشتار 6 میلیون یهودی به‌دست هیتلر در جریان جنگ جهانی دوم را خدشه‌دار ساخت، توسط دستگاه‌ قضایی انگلستان تحت تعقیب قضایی قرار گرفت؛ اما پس از گذشت مدتی کوتاه از چاپ کتاب‌های ایروینگ، استقبال گسترده خوانندگان نشان داد مردم نیز خواهان روشن شدن حقایق در این زمینه هستند.

از سوی دیگر،‌ نگاهی به وضعیت اروپا در قرون 17 و 18 نشان می‌دهد که عمده اروپاییان مشکلات خود را ناشی از رفتارهای سوداگرانه و محتکرانه یهودیان می‌پنداشتند و در همین سالها بود که نهضت فراگیری به نام آنتی‌سمیتیسم یا یهودستیزی در اروپا شکل گرفت که منحصرا نژاد سامی را نشانه می‌رفت.

به‌عبارت دیگر هیتلر با شکل‌دهی مجدد این نهضت قصد همراهی با اروپاییانی را داشت که وی به حمایت آنها در پیشبرد اهداف جنگی خود نیاز شدید داشت.

صهیونیست‌ها در پی افشای روزافزون ساختگی بودن هولوکاست، اقدامات تبلیغی زیادی را انجام دادند که از جمله می‌توان به انتشار کتابی باعنوان خاطرات آدولف آیشمن اشاره کرد که در آن به تشریح وقایع ساختگی منتسب به هولوکاست پرداخته شده است.

همچنین صهیونیست‌ها با زمینه‌سازی مادی و حمایت، فرصت ساختن فیلم پرونده شیندلر را فراهم کردند تا هولوکاست را در افکار عمومی جهان بیشتر مطرح کنند. در این فیلم، سوزاندن و خفه کردن یهودیانی به تصویر کشیده شده بود که در جریان جنگ جهانی دوم در اردوگاه آشویتس به‌سر می‌بردند.

محققانی مانند؛ ایروینگ ثابت کردند برخلاف ادعای صهیونیست‌ها، در اردوگاه آشویتس هیچ زندانی یهودی با گاز از بین نرفته و حمام گاز به تصویر کشیده در فیلم پرونده شیندلر به کلی جعلی بوده و اساسا در سقف حمام‌های آشویتس یا اتاق‌هایی که ادعا می‌شود اتاق گاز بوده، هیچ سوراخی برای انتشار گاز وجود نداشته است. همچنین گزارش صلیب سرخ جهانی در همان هنگام نیز موید این موضوع است که دلیل مرگ بیشتر زندانیان در آشویتس، بیماری تیفوس بوده که اجساد آنان برای جلوگیری از انتشار ویروس، در محفظه‌های مخصوصی که در اروپا رواج دارد و جایگزین خاکسپاری جسد نیز به شمار می‌آید، به خاکستر بدل شده است.

برخی از مدارک نیز آشکارا مشخص می‌کند، اتاق گازی که اکنون در اردوگاه آشویتس به چشم می‌خورد در واقع در سال 1948 سه‌سال پس از پایان جنگ دوم جهانی به‌عنوان محلی برای جلب گردشگر ساخته شده است.

دلایل سیاست انتقال

برخی از اسناد تاریخی سرشماری یهودیان، تعداد این یهودیان را تا سال 1940 حدود 560 هزار نفر ذکر کرده‌اند که ارتش نازی به کمک برخی از سازمان‌های وابسته به صهیونیسم جهانی،‌ طرحی را برای انتقال این عده به یکی از کشورهای اروپای شرقی در سال 1942 در دستور کار خود داشت.

شاید بتوان طرح انتقال یهودیان به ماداگاسکار یا ایده متمرکز کردن یهودیان در اروپای شرقی را در راستای بهره‌برداری از نیروی کار ارزان یا موارد مشابه دیگر ذکر کرد. اما به راستی تحقیق درباره هولوکاست به معنای بدنام کردن یهودیان نیست بلکه برای آشکار کردن تحریف تاریخی توسط صهیونیست‌ها و لزوم بازنگری در نوشته‌های تاریخی در این زمینه است. اسناد و شواهد زیادی نشان می‌دهد نهادهای وابسته به صهیونیست‌ها در کشورهای مختلف از جمله، مجمع مقابله با بدنام کردن یهودیان، مرکز سایمون وینزنتال، شورای نایبان یهودیان انگلیس، کنگره یهودیان اتریش، کمیته یهودیان آمریکا، شورای نواب یهودیان آفریقای جنوبی و شماری دیگر از چنین موسساتی در نقاط مختلف جهان، همه ساله با هزینه‌های گزاف، تبلیغات گسترده‌ای را برای زنده نگهداشتن هولوکاست و افسانه مربوط به آشویتس، صرف می‌کنند.

با قاطعیت نمی‌توان گفت: چه تعداد از 540 هزار یهودی ساکن در اروپا در جریان جنگ جهانی دوم کشته شده‌اند، اما می‌توان براساس برخی شواهد شمار این تعداد را که در اردوگاه آشویتس مرده‌اند حداکثر 100 هزار نفر حدس زد که بر پایه گزارش صلیب سرخ جهانی نیز مرگ بیشتر آنان بر اثر بیماری بوده است هرچند نمی‌توان منکر تیرباران یا به دار آویخته شدن شمار معدودی نیز توسط ارتش نازی بود.

هر چند براساس شواهد و اسناد دیگری می‌توان گفت که شمار کشته‌شدگان یهودی در دیگر اردوگاههای نازی‌ها، از این نیز کمتر بوده است و به این ترتیب رقم 6 میلیون قربانی یهودی صحت نداشته و کاملا جعلی است و اثبات این موضوع که در اروپا و نقاطی که درگیر جنگ دوم جهانی بودند بسیار کمتر از این می‌زیستند، کار دشواری نیست.

ذکر این نکته نیز ضروری است، بسیاری از اطلاعاتی که امروزه درباره واقعی نبودن هولوکاست در دست است از جمله مواردی که ایروینگ، خاطرات گوبلز را به آن مستند کرده، براساس آرشیو اسناد شوروی که در سال 1992 و پس از فروپاشی این کشور منتشر شد، بوده است.