روز‌های پرالتهاب در عراق وارد مرحله جدیدی شده است و نوید روز‌هایی از امید و ابهام را میدهد. گروه‌های شیعه «مصطفی الکاظمی» را به عنوان نخست وزیر مکلف معرفی کردند؛ این رویداد در شرایطی رقم میخورد که در چندماه اخیر ائتلاف اکثریت پارلمان نتوانسته بودند بر روی هیچ فردی تمرکز کنند.
اقدام گروه‌های شیعه در عراق و به عبارتی جمع بندی نهایی آن‌ها در تعیین نامزد پست نخست وزیری دارای این خصلت اساسی و راهبردی است که با در نظر گرفتن شرایط پیچیده و حساس عراق، طی ماه‌های گذشته، این امکان را به طور همزمان فراهم مینماید که تا حد زیادی اولاً منافع مردم عراق را تقویت کند، ثانیاً جایگاه دولت و حاکمیت عراق را ارتقا بخشد و ثالثاً دغدغه‌ها و مطالبات محور مقاومت را تأمین نماید.
اما نکته اساسی و بااهمیت در تحلیل انتخاب نخستوزیر جدید عراق، سازوکار و روشی است که منجر به انتخاب نخست وزیر شده است. ظاهر و واقع امر اینگونه است که سازوکار آمریکایی که عبارت بود از تحمیل عدنان الزرفی از طریق اقدام غیرقانونی برهم صالح، با مخالفت قاطعانه گروه‌های شیعی راه به جایی نبرد و به شکست منتهی شد. اما سازوکار درونی عراق و ائتلاف اکثریت توانست فردی را که بر سر آن به توافق رسیدهاند را مکلف به تشکیل کابینه نمایند.
بعد از معرفی آقای الکاظمی به عنوان نخستوزیر مکلف، یکی از گروه‌های شیعی در عراق، از موضع تقابل برآمد و اعلام کرد که چنین تصمیمی را تحمل نخواهد کرد. در خصوص ابهامات ادعا شده پیرامون اطلاع الکاظمی از عملیات ترور فرماندهان مقاومت تاکنون سندی متقن ارائه نشده و قطعیتی پیدا نکرده است، اما تداوم این مسیر میتواند قدری آینده تحولات عراق را به سمت ابهام تنش سوق دهد. با این وجود، مکلف شدن الکاظمی مرحله اولیه برای تشکیل کابینه است و کتائب حزب الله و یا گروه‌ها و جریان‌های دیگر داخل عراق میتوانند و فرصت کافی دارند که تا مرحله معرفی شدن وی به پارلمان مدارک خود در اقدامات احتمالی الکاظمی بر علیه فرماندهان مقاومت را ارائه نمایند و حتی بعد از تشکیل کابینه نیز این فرصت برای گروه‌های عراقی باقی است. اما در وضعیت فعلی تنش زای عراق، عدم ثبات و استقرار دولت هرگز خواسته‌های مردم را محقق نخواهد ساخت. بنابر این ضرورت امروز عراق پرهیز از چند دستگی و رسیدن به اتحاد رویه است. حل مسائل اقتصادی و معیشتی مردم عراق در کنار راندن بیگانه از خاک وطن تنها و تنها با همبستگی و اتحاد ملی امکانپذیر است، تفرق و چند دستگی چیزی است که اشغالگران این سرزمین خواهان آن هستند.
