‌قانون بودجه سال 1399 اجازه داد با تأمین فاینانس خارجی، از محل صندوق توسعه ملی، 15 درصد پیش‌پرداخت تأمین شود؛ ولی به دلیل تحریم‌ها و کمبود سهمیه فاینانس و مشکلات جدی ارزی دولت به دلیل خروج آمریکا از برجام و البته کج‌فهمی مسئولان مربوطه امکان استفاده از فاینانس با تأخیر مواجه شد. سال 1400 که مشکل سهمیه فاینانس حل شد، متأسفانه پیش‌پرداخت از طرف دولت تأمین نشد؛ بنابراین زحمات دولت، وزارت کشور، معاونت عمرانی و سازمان شهرداری‌ها و پیگیری شهرداری و شورای شهر دوره پنجم در سال 1400 ابتر ماند. و هم‌اکنون خط متروی قم هم که افتتاح شده، از بی‌قطاری رنج می‌برد و امیدی هم ندارند. در دولت سیزدهم و شورای ششم نیز این مسئله تا سال 1402 جدی گرفته نشد و در نهایت اوایل سال 1402 خبر از تأمین پیش‌پرداخت قرارداد واگن‌ها به مبلغ حدود 120 میلیون یورو در مطبوعات مطرح و امیدواری جدیدی ایجاد شد. تا این تاریخ که این مطلب را می‌نویسم، با وجود تبلیغات حجیم شهرداری تهران هنوز کلامی از وزارت کشور، معاونت عمرانی و سازمان شهرداری‌ها که کارفرمای این پروژه است، شنیده نشده و تا به حال گویا با وجود خبرهای مثبت متأسفانه هنوز بانک‌های شهر و کشاورزی نتوانسته‌اند پیش‌پرداخت را منتقل کنند. البته گفته می‌شود هنوز ضمانت‌نامه‌های مربوط به پیش‌پرداخت و حسن انجام تعهدات نیز به بانک‌های عامل یا کارفرما نرسیده است؛ بنابراین شرکت واگن‌سازی تهران هنوز نتوانسته پیش‌پرداخت خود را برای شروع ساخت داخل دریافت کند. امیدوارم با این‌همه سروصدا، مسئولان ارشد کشور، متروی تهران را دریابند تا رؤیای تأمین 630 واگن با توجه به بندهای قرارداد، در طول 60 ماه آینده تحقق یابد. و اما براساس شرایط قرارداد، 630 واگن (90 قطار) با مبلغ حدود 780 میلیون یورو تأمین خواهد شد. قیمت هر واگن با در نظر گرفتن همه هزینه‌ها اعم از طراحی، حمل و بیمه و قطعات یدکی به 000/240/1 دلار رسیده و قرار است 56 واگن (8 قطار) به صورت (Complecte Build Up، (CBU کاملا ساخته شده، 22 ماه بعد از مؤثرشدن اعتبار اسنادی و پیش‌پرداخت به تهران حمل شود. اگر این مطلب در قرارداد بازبینی نشده و به امضا نرسیده باشد، قول شهردار تهران برای رسیدن واگن‌ها در یک سال آینده (12 ماه) نمی‌تواند محقق شود. این اولین سؤال از سازمان شهرداری‌هاست که آیا واقعا در بندهای قرارداد تغییری دیده شده است یا نه؟! در ادامه 70 واگن معادل 10 قطار به صورت CKD) Complete Knocked Down) (با 12 درصد ساخت داخل) و باقی‌مانده به صورت 84 واگن (14 قطار) با 26 درصد ساخت داخل، 210 واگن (30 قطار) با 35 درصد ساخت داخل و 210 واگن 30 قطار با 52 درصد ساخت داخل و مجموعا 174 میلیون دلار از کل قرارداد به شرکت واگن‌سازی تهران و دیگر سازنده‌های ایرانی برای ساخت داخل و مونتاژ نهایی اختصاص داده خواهد شد. این به این معنی است که حدود 25 درصد از کل مبلغ قرارداد به ایران تعلق خواهد گرفت. البته قرار است برای یک‌سوم واگن‌ها ساخت حداکثری 52 درصد در ایران اتفاق بیفتد که قبلا هم تا 40 درصد عملی شده است و حرکت مهمی دیده نمی‌شود که احتیاج به تبلیغات این‌چنینی داشته باشد. اصولا ابلاغ افزایش 25 درصد حجم هر قرارداد امکان‌پذیر است که کار آسانی است؛ ولی آنچه مهم و سخت است، افزایش 25 درصد سهمیه فاینانس خواهد بود که متأسفانه با وجود تبلیغات هنوز مصوبه‌ای برای آن در شورای اقتصاد و دولت داده نشده؛ بنابراین فعلا در حد حرف است و تبلیغاتی؛ پس لازم است به صورت جدی دنبال شود که در حد شعار نماند و سهمیه فاینانس در بودجه سال 1403 دیده شود؛ چراکه شورای اقتصاد در جلسه 26/6/1397 درخواست وزارت کشور درباره تأمین 630 دستگاه واگن متروی تهران سهم تسهیلات خارجی مالی را 994 میلیون یورو که 665 میلیون به‌عنوان اصل تسهیلات و 329 میلیون یورو به‌عنوان هزینه‌های تبعی مشتمل بر سود، کارمزد بیمه و هزینه‌ها با رعایت قانون حداکثری ساخت و خدمات داخلی مصوب کرده است. درباره پیش‌پرداخت هنوز مطلبی به صورت شفاف ارائه نشده که بتوان آن را تحلیل کرد، به جز اینکه از ابتدای سال صحبت از تأمین پیش‌پرداخت شده؛ ولی هنوز نتیجه قطعی برای انتقال آن اعلام نشده است.گفته می‌شود که از طریق فروش یا تهاتر نفت با بروکرهای بانک شهر دو‌سوم 15 درصد تأمین شده است که عاقلانه نیست. مگر می‌شود درآمد نفت را جداگانه به حساب این و آن ریخت. معمولا ابتدا به خزانه وارد و از طریق قوانین و مصوبات بودجه هزینه می‌شود که در این زمینه سند شفاف قانونی تا به حال ارائه نشده است. شنیده شده باقی‌مانده باید از طرف بانک شهر به صورت ریالی تأمین و با خرید ارز برای پیش‌پرداخت از طرف شهرداری انجام شود که باز نمی‌تواند درست باشد؛ چرا‌که قرارداد مربوط به دولت است و شهرداری اعتبار اسنادی را مؤثر نمی‌کند که خود ارز پیش‌پرداخت را تأمین کند و همه هزینه‌ها با دولت است؛ بنابراین مناسب است که دست‌اندرکاران دنبال کنند که پیش‌پرداخت براساس بندهای قانون بودجه و کمک مقامات ارشد تأمین شود و در اولویت به حساب تأمین‌کننده خارجی واریز می‌شود. درباره قطار ملی نیز به‌تازگی اعلام شد که تمام تایپ تست‌ها با 85 درصد ساخت داخل انجام شده، قرارداد 112 واگن (16 قطار) با شرکت واگن‌سازی تهران (TWM) امضا شده که براساس آخرین شنیده‌ها هنوز پیش‌پرداختی داده نشده است. البته درباره کیفیت تراکشن و ترمز و حتی بوژی مواردی مطرح است که باید برای کارشناسان روشن و حل شود.واگن‌سازی تهران با حدود هزار پرسنل و امکانات مناسب تولید واگن و تعمیر و نگهداری در صورت تأمین اعتبار ریالی امکان ساخت واگن‌های مورد نیاز کشور را دارد؛ ولی متأسفانه معلوم نیست که چرا با وجود تمام محسنات، واگن‌سازی در کشور مانند خودروسازی و لوازم خانگی و دیگر صنایع مورد حمایت لازم قرار نمی‌گیرد؟!!! به خودرو ارز نقد داده می‌شود؛ ولی به حمل‌ونقل عمومی سهمیه فاینانس آن‌هم با این‌همه مشکل و تأخیر؟!. با توجه به هزینه‌های فاینانس قیمت هر قطار از 2/1 میلیون یورو به 5/1 میلیون یورو اضافه خواهد کرد که واقعا جای سؤال دارد؛ چراکه تأمین آن از توان شهرداری‌ها و شرکت مترو و حتی دولت خارج است. مگر حمل‌ونقل عمومی در کلان‌شهرها و به‌ویژه تهران مانند کالاهای اساسی اهمیت ندارد؟!!

1- بحث پذیرش آتش‌بس و تبادل اسرا نخستین مساله‌ای است که نشان می‌دهد باید به ادعاهای اسرائیل در این زمینه شک کرد. اگر ارتش رژیم تروریست صهیونیستی بر غزه کنترل داشت و تونل‌های حماس را کشف کرده بود، دیگر مجبور به پذیرش آتش‌بس برای آزادی زندانیان خود نبود.

از سوی دیگر اغلب زندانیان صهیونیست که آزاد شده و به اراضی اشغالی بازگشته‌اند، می‌گویند آنها در تونل‌های حماس زندانی بودند و در زمان مبادله، آنها را از جایی در همین شمال غزه و مرکز شهر غزه از تونل‌ها خارج کرده و تحویل نیروهای صلیب سرخ داده‌اند. همچنین باید به این نکته هم اشاره کرد که تبادل اسرا طی 7 روز انجام شد و هر بار این زندانیان از جای متفاوتی از تونل‌های حماس خارج شده و عملیات تبادل صورت گرفته است. ادعای تسلط بر شمال نوار غزه چگونه است که نیروهای مقاومت حماس بدون هیچ دردسری و بدون اینکه شناسایی شوند، عملیات پیچیده تبادل اسرا را در قلب غزه اجرا کردند؟

2- در حالی که یکی از اهداف رژیم صهیونیستی از عملیات زمینی نابودی تونل‌های حماس بود، ارزیابی تحلیلگران غربی و اسرائیلی نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی تا امروز نتوانسته معضل تونل‌های مقاومت را برای خود حل کند و این تونل‌ها، بزرگ‌ترین مانع را برابر رژیم صهیونیستی تشکیل داده است. در موضوع تبادل اسرا، ارتش رژیم صهیونیستی حتی متوجه نشد نیروهای حماس چگونه و از کجا زندانیان حماس را از زیر زمین به روی زمین منتقل می‌کردند و این موضوع اکنون به بزرگ‌ترین سرگیجه مقامات نظامی اسرائیل تبدیل شده است.

ناتوانی ارتش صهیونیست در کشف و نابودی تونل‌ها در جنگ کنونی تنها بخشی از شکست نظامی این رژیم در برابر حماس است. اما این جنگ نشان داد اطلاعات رژیم صهیونیستی از تونل‌های حماس بسیار اندک و بر پایه حدس و گمان است. این موضوع نشان می‌دهد دستگاه‌های اطلاعاتی - جاسوسی اسرائیل در سالیان گذشته که حماس به صورت مخفیانه در حال ساخت این تونل‌های پیشرفته و مجهز بوده است، در خواب غفلت بوده‌اند. 

3- در شرایطی که ارتش رژیم صهیونیستی هیچ پیشرفتی در عملیات زمینی در شمال غزه نداشته است، تل‌آویو بعد از پایان آتش‌بس، گستره عملیاتی خود را علاوه بر شمال به مناطق جنوب و کل غزه تعمیم داده است! بسیاری از ناظران سیاسی این تصمیم تل‌آویو را نوعی سردرگمی و آشفتگی در استراتژی نظامی ارتش این رژیم خوانده‌اند. 

یک فرمانده ارشد عزالدین قسام، شاخه نظامی حماس، روز یکشنبه اعلام کرد به خاطر حملات نیروهای مقاومت و شکست عملیاتی، ۷۰ درصد نظامیان اسرائیلی از شمال نوار غزه خارج شدند. وی همچنین گفت: عملیات زمینی صهیونیست‌ها در جنوب نوار غزه متمرکز است و همزمان، قدرت مانور محدودی در شمال دارند. به نظر می‌رسد رژیم صهیونیستی با ناامید شدن از کنترل مناطق شمال غزه، تمرکز خود را به سمت جنوب برده است تا به نوعی شکست خود را در فاز اول حمله مخفی کند.

4- «حماس نابودشدنی نیست». این جمله را نه مقامات جبهه مقاومت، بلکه امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در نشست آب و هوایی دوبی به زبان آورده است. ناتوانی ارتش رژیم صهیونیستی در برابر مقاومت حماس و دستاورد تقریبا هیچ این رژیم از آغاز جنگ، مقامات غرب را تنها بعد از ۲ ماه به این نتیجه رسانده است که ادامه جنگ تا نابودی کامل حماس، محال و غیرممکن است. شاید به همین دلیل باشد که رژیم صهیونیستی در فاز جدید حملات خود دوباره به استراتژی کشتار غیرنظامیان بویژه زنان و کودکان در جنوب غزه رو آورده است؛ تنها چیزی این رژیم صهیونیستی در آن تخصص و مهارت دارد.

۵ - بعد از ناامیدی از نابودی حماس و تونل‌ها و عدم توانایی در کنترل غزه، احتمالا هدف نهایی رژیم صهیونیستی تحویل زمین سوخته غزه به حماس از طریق نابودی زیرساخت‌های مدنی و مسکونی و کشتار گسترده غیرنظامیان برای انتقام از حماس باشد.

دیکتاتوری اروپائیان علیه مجارستان

اخیرا« ان تی وی» در مطلبی به مناقشات بین مجارستان و اتحادیه اروپا بر سر پول‌های بلوکه‌شده این کشور پرداخته و نوشت: «ویکتور اوربان»، نخست‌وزیر مجارستان اخیرا اتحادیه اروپا را به دو حق وتو تهدید کرده است. از یک طرف، او می‌خواهد در نشست سران کشورهای اروپایی در اواسط دسامبر به آغاز مذاکرات الحاق اتحادیه اروپا با اوکراین رأی منفی دهد. از سوی دیگر، مجارستان مانع انتشار بسته کمکی ۵۰ میلیارد یورویی به کی‌یف می‌شود که شورای اروپایی برای آن به چراغ سبز ازجمله این کشور نیاز دارد. بااین‌وجود، کمیسیون اتحادیه اروپا اخیراً به کشورهای عضو توصیه کرد که ۹۰۰ میلیون یورو از بودجه مسدود شده از برنامه محرک اقتصادی کرونا RePowerEU برای مجارستان را آزاد کنند. اما این‌همه ماجرا نیست.
در هفته‌های اخیر، کمیسیون اتحادیه اروپا و بوداپست بحث‌های فشرده‌ای در مورد اینکه آیا مجارستان باید به مجموع ۱۳ میلیارد یورو از صندوق انسجام اتحادیه اروپا دسترسی داشته باشد، داشته‌اند. دیپلمات‌های اتحادیه اروپا بر این باورند که موضع محاصره اوربان در قبال اوکراین بر اساس طرحی برای آزادسازی وجوهی است که توسط کمیسیون دریغ شده است.
اتحادیه اروپا به اتهام فساد گسترده و کمپین اوربان علیه حاکمیت قانون در مجارستان، چندین منبع مالی را برای این کشور مسدود کرده است که این شامل کمک‌های کرونا به ارزش ۲۸ میلیارد یورو برای بوداپست و ۲۲ میلیارد یورو از صندوق انسجام است. پول بودجه اتحادیه اروپا همچنین در دسامبر سال گذشته، ۶.۳ میلیارد دیگر کاهش یافت.کمیسیون اروپایی اعلام کرده فقط زمانی می‌خواهد اکثریت این پول را آزاد کند که مجارستان ثابت کند که از طریق اصلاحات و احیای حاکمیت قانون با فساد مبارزه می‌کند. اما وضعیت درباره ۹۰۰ میلیون برنامه RePowerEU متفاوت است. این یک نوع پیش تأمین مالی است که مشمول هیچ شرطی نیست.سخنگوی کمیسیون اروپایی تأکید کرد که تصمیم مثبت در مورد این برنامه‌های مجارستان امتیازی به اوربان نیست. کمیسیون اروپایی اعلام کرده برخلاف سایر پرداخت‌ها، پیش‌پرداخت‌های این برنامه را نمی‌توان به اصلاحات مرتبط کرد.
بااین‌حال، پیش‌نیاز آشکار برای آزادسازی ۱۳ میلیارد یورو از صندوق انسجام این است که مجارستان یک دستگاه قضائی مستقل را بازسازی کند. اوربان معتقد است که کشورش تمام شرایط را برآورده کرده است. بنابراین او در ماه ژوئیه درخواست پرداخت این وجوه را کرد . از آن زمان تاکنون تبادل نامه‌های پرتنشی بین کمیسیون و بوداپست صورت گرفته است. کمیسیون اروپایی قبلاً پرسشنامه‌ای به مجارستان ارسال کرده است تا در مورد حاکمیت قانون در آنجا تحقیق کند. به‌طور رسمی، تصمیم‌گیری در مورد پرداخت این وجوه همچنان معلق است.
اوربان زمانی را که برای ارسال این درخواست به کمیسیون انتخاب کرد، احتمالاً تصادفی نبود. وی قبلاً در تابستان می‌دانست که تصمیمات مهمی در مورد اوکراین در پاییز وجود دارد که می‌تواند از آن‌ها برای اعمال فشار بر اتحادیه اروپا استفاده کند. به‌طور رسمی، او مدام توجیهات جدیدی برای موضع محاصره خود پیدا می‌کند.ابتدا، او اعلام کرد که اقلیت مجارستانی در منطقه ماوراء کارپاتیا در غرب اوکراین تحت ظلم و ستم قرار می‌گیرد، زیرا به‌خوبی می‌دانست که حمایت از اقلیت‌ها شرط مهمی برای پیوستن به اتحادیه اروپا است. وی ازجمله به قانون آموزش اوکراین که در سال ۲۰۱۷ به تصویب رسیده انتقاد کرد. تا آن زمان، اقلیت‌ها می‌توانستند تا پایان دبیرستان به زبان خود در مدرسه شرکت کنند. اکنون دروس به زبان اوکراینی از کلاس پنجم به بعد اجباری است.