یقین عامل پیروزی، تردید عامل شکست

انسان زمانی‌که با شک و تردید به کاری دست بزند، هیچ‌گاه به هدف نهایی خود نمی‌رسد و تلاشش به ثمر نمی‌نشیند؛ اما اگر مطمئن و با یقین اقدام به کاری کرد، موفق می‌شود؛ به همین دلیل است که امیرالمؤمنین علی (ع) می‌فرماید: «ای مردم از خداوند یقین بخواهید و عافیت از او مسئلت کنید؛ زیرا بزرگ‌ترین نعمت عافیت است و بهترین چیزی که در دل پایدار می‌ماند، یقین است.»

 وقتی دست به درگاه خداوند بلند می‎کنید، بین تمامی خواسته‌های‌تان از پروردگار دو چیز را همیشه درخواست کنید؛ اول عافیت و دوم یقین،، چون بزرگ‌ترین و بهترین نعمتی که خداوند به بندگانش عطا فرموده، عافیت و سلامتی است. شما اگر تمامی قدرت و ثروت این دنیا را هم داشته باشید، اما سلامتی نداشته باشید، فایده و سودی برای‌تان ندارد. نمرود همه‎ چیز داشت، هم قدرت و پادشاهی و هم ثروت بی‎کران، اما زمانی که به جنگ خدا رفت، خداوند به قدرت و ثروت نمرود دست نزد؛ بلکه سلامتی را از او گرفت.

 نمرودی که ادعای خدایی می‎کرد، به محض اینکه عافیت خود را از دست داد، به هلاکت و نابودی افتاد. عزیزانم هیچ‌وقت غصه مقام و دارایی دیگران را نخورید؛ بلکه شاکر نعماتی که پروردگارتان به شما عنایت کرده، باشید که رأس آنها سلامتی و عافیت است.

 دومین چیزی که از خداوند باری‌تعالی طلب کنید، یقین است. اینکه خدا دل‌تان را از شک و تردید دور کند. همیشه در کار و حرف و عقیده یقین داشته باشید. در همه امور زندگی‎تان، با اطمینان قدم بردارید. یقین صفتی است که در وجود یاران سیدالشهداء (ع) موج می‌زند و جلوه‌گری می‌کند. کسی مانند «قرة‌بن‌قیس» تا جلوی خیمه امام حسین (ع) می‌آید، با آقا ملاقات می‌کند، اما، چون دو دل است و تردید دارد، برمی‌گردد. کسی هم مانند «زهیربن‌قین»، با یقین در راه خدا و امام زمانش ایستادگی می‌کند. یقین یکی از عوامل پیروزی در تمامی عرصه‌ها و پیشروی در همه امور است. در جنگ بدر، مشرکین، افرادی را به سرپرستی «عمیربن‌وهب» مأمور کردند تا لشکر مسلمین و امکانات و روحیات آنان را بررسی کند و اطلاعاتی برای جنگ و مقابله با مسلمانان جمع‌آوری نماید. عمیر‌بن‌وهب، پس از بررسی و بازگشت در بین سران مشرک گفت: «مسلمانان تعداد و سلاح‎شان از ما کمتر است و ما از این نظر قدرتمندیم، اما پیروزی از آن مسلمین است. چون سلاحی به اسم یقین دارند. آنان مطمئن در این راه قدم برداشتند. مسلمانان معتقدند یا می‎کشند یا کشته می‎شوند. اگر کشتند، دشمنی از دشمنان خدا و اسلام را از سر راه برداشته‎اند و اگر کشته شوند، به نهایت آرزوی خویش، که شهادت در راه خداست، نائل گشته‌اند.» این همان سلاحی است که ۷۲ نفر یاور اباعبدالله (ع) در برابر ۳۰ هزار نفر لشکر کوفه داشتند. یاران امام حسین (ع) به دو چیز یقین داشتند؛ اول اینکه روز عاشورا، روز پایان عمر آنان است و همگی کشته می‎شوند و دیگر اینکه در راه خدا و امام زمان‌شان جان می‎دهند و به شهادت می‌رسند؛ لذا بدون هیچ تردیدی در این راه گام برمی‎دارند. من و شمایی که با درس گرفتن از قیام کربلا، خود را برای ظهور و یاری حضرت حجت‌بن‌الحسن (عج) آماده می‌کنیم، امروز این درس مهم را از کربلا یاد بگیریم که لازمه پیروی و یاری امام زمان (ع) پرهیز از دودلی و تردید و داشتن اطمینان و یقین، به هدف و راهی است که انتخاب کرده‎اید.